Nynke

Hij voelde een vreemde mengeling van angst, haat en liefde toen hij naar haar keek en haar met grote tegenzin volgde. ‘En Job en de kinderen?’ vroeg hij omdat hij besefte dat hij dit moest vragen.

‘De kinderen maken het goed,’ zei ze terwijl ze door de smalle steeg naar de Groenmarkt liepen. Toen draaide ze zich om en keek hem onderzoekend aan. ‘En Job is dood,’ voegde ze eraan toe.

Het duurde even voordat hij besefte wat ze zei. Job was dood. In een reflex greep hij naar het duiveltje in zijn zak. De alruinwortel, het duiveltje, onheil op hun pad... Job was dood! Hij keek zijn zus in de ogen. Ze kon er niets van weten, van wat hij had gedaan, zelfs zij kon er niets van weten en waarom had ze. maar. en. ‘Job? Is Job dood?’ zei hij schor. ‘Hoe.’ ‘Getrapt door een paard,’ zei ze onbewogen. ‘Hij heeft nog even geleefd. Vorige week hebben we hem begraven.’ Hij knikte. Ze zei niets, keek hem slechts aan met ogen die hem helemaal leken te doorzien. Zwijgend draaide ze zich om en ging hem voor naar de paarden. De hele rit terug spraken ze weinig. Hij voelde hoe er een soort kilte van zijn zus uitging, hoewel ze wel vroeg hoe het was geweest in Delft en hoe de reis was. Op de achtergrond was er echter een diepe, donkere stilte, een soort stille wetenschap van iets wat beter niet uitgesproken kon worden. Hij was opgelucht toen de kinderen hem uitgelaten begroetten, al zag hij in hun ogen wel het verdriet - zo vers nog! - van het verlies van hun vader. Al snel betrokken ze hem erin en nog voordat hij aan tafel zat hadden ze het hem allemaal al verteld, van de zwarte hengst die zomaar kwam aanlopen uit het bos en die vader had geprobeerd te vangen, van de harde trap en hoe vader daar zo lag, aan de rand van de moestuin. En hoe moeder Nynke toen de hengst met een enkel woord had weggejaagd, terug het bos in en hoe ze hem niet meer gezien hadden, maar dat vader toen wel doodging. Samen met de kinderen huilde hij om het verdriet, en toen was er Nynke en het heerlijk geurende speenvarken en leek het verdriet toch even een beetje te moeten wijken voor de vreugde van het weerzien en het feestelijke maal. Speenvarken was voor de kinderen iets wat ze al zeker een jaar niet gegeten hadden en het trof hem met onverwachte hevigheid dat Nynke deze lekkernij nu juist had klaargemaakt voor zijn komst. Hoe wist ze trouwens dat hij vandaag zou komen? Hoe kwam het dat ze het zo precies wist, dat ze al klaarstond met de paarden? Bijna opende hij zijn mond om het te vragen, maar toen besefte hij dat het zinloos was. Dat dit een van de ondoorgrondelijke geheimen van Nynke was. Ze keek hem over tafel even aan, alsof ze begreep wat er in hem omging. Ze schoof hem de schaal met mosterd en dillesaus toe. Hij doopte een reep varkensvlees in de schaal en genoot van de weldadige, volle smaak van het vlees.

‘Heerlijk,’ zuchtte hij, terwijl hij merkte hoe de behoefte om haar te vervloeken verdwenen leek te zijn. Het was goed terug te zijn. Maar morgen zou hij direct naar Marieke gaan. ‘Gaat het goed met de boerderij? Het vee? Het land? Ik zag in de stad nogal wat sporen van armoede en verval.’ Hij pakte zijn nap en nam een grote slok bier, heerlijk bitter na de zoutige vetheid van het varkensvlees. Nynke knikte. ‘Dat heb je snel gezien. Ja, veel domkoppen zijn precies met de verkeerde dingen bezig. Ze snappen de natuur niet en er is nogal wat misoogst geweest. En je hebt wel gehoord dat met al die spanningen op zee de haringvangst ook niet meevalt?’ ‘Daar heb ik iets over gehoord, ja,’ loog hij. Hij had er nog niets van gehoord, ook onderweg op de boot niet.‘Kortom, er is nogal wat armoede,’ zei Nynke. ‘Maar wij hebben nog voorraad genoeg, gelukkig. Het vee heeft dit jaar juist beter gedragen dan ooit.’

‘Beter dan ooit? Hoe is het mogelijk?’ vroeg hij. Nynke haalde haar schouders op. ‘Mensen luisteren niet goed naar de natuur. De meesten hebben geen enkel besef van wat hun te wachten staat. Dus laten ze het fruit bevriezen of zijn ze te laat met de stier bij de koeien. Domkoppen. Morgen krijgen we regen, dus heb ik de grote tonnen buiten gezet, want daarna zou weleens een periode van droogte kunnen aanbreken, dus is het belangrijk om water op voorraad te hebben. Maar wie beseft dat?’ Zwijgend aten ze verder. Toen het varkensvlees op was, kwam er nog een romige pudding van melk, bloem en honing. ‘Je dient het vee zeker ook mierikswortel toe en wilde winde?’ vroeg hij. Nynke keek hem scherp aan, duidelijk had hij haar verrast met deze opmerking. ‘Je hebt inderdaad veel geleerd in Delft,’ zei ze na een korte stilte. ‘Wilde winde voor de gezondheid van het vee, zodat ze minder ontstoken uiers en darmproblemen hebben en..’ ‘Mierikswortel voor de productie van melk,’ vulde hij aan. Nynke knikte en zakte weer terug in haar eigen gedachten. Ook de kinderen waren stil. Verzadigd bleven ze daarna nog aan tafel zitten, nadat het kroost door Nynke in de bedstee was gelegd en ook hij ze welterusten had gewenst. ‘Dus je studie zit erop?’ vroeg Nynke. ‘Is het goed gegaan?’ ‘Heel goed,’ antwoordde hij. ‘Ik heb veel geleerd en veel mensen leren kennen. Het was een geweldige tijd. Achteraf is het toch sneller gegaan dan ik had gedacht.’ ‘Wat moest je doen in Goedereede,’ vroeg Nynke toen op de man af. ‘Even bij iemand langs,’ zei hij ontwijkend. Hij keek Nynke kort aan en zag dat ze het wist. Dat ze wist dat Marieke geen bevlieging was, twee jaar geleden, maar dat hij vastbesloten was om haar tot vrouw te nemen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen