De bom

Mijn jongste zoon is in het bezit van een metaaldetector. Het is een exemplaar voor kinderen, maar niettemin doet het ding waarvoor het gemaakt is: met steeds sneller wordende piepjes aangeven dat je er metaal in de buurt is, al dan niet voor het oog zichtbaar. Regelmatig gaat mijn zoon met zijn metaaldetector op schattenjacht. Alle gevonden voorwerpen worden trots uitgestald op de tuintafel: een verroeste koplamp, een verwrongen stuk ijzer en nog veel meer dingen, die door de tand des tijds onherkenbaar zijn geworden. De vondsten worden onder de buitenkraan van zand en viezigheid ontdaan om later nog eens uitgebreid bewonderd te worden. Een paar weken geleden zaten BJ en ik op een zaterdagmiddag in de tuin te genieten van het zonnetje. Zoonlief had echter grootse plannen. Hij pakte zijn metaaldetector en schep uit de schuur en ging op avontuur. Het duurde niet lang, want een kwartiertje later was hij al weer terug. "Weten jullie wat ik gevonden heb?", schreeuwde hij opgewonden. "Een bom! Kom maar kijken!" BJ, die heerlijk met zijn ogen dicht achterover in zijn stoel lag, had er niet veel mee op. "Natuurlijk ga ik niet kijken. Bij bommen moet je ver uit de buurt blijven." "Maar het is belangrijk", riep mijn zoon. "Misschien moeten we de politie bellen." Ongeduldig liep hij al weer naar de poort. "Ik ga wel mee", zei ik, mezelf uit mijn stoel hijsend. "Waar ligt die bom dan?" Mijn zoon rende voor mij uit over de stoep. Een stuk verderop bleef hij staan. "Hier, mama!" De bom bleek in de graskant langs de weg te liggen, in een perkje waar medewerkers van de gemeente eerder die week jonge boompjes hadden geplant. En precies dáár had mijn zoon vol overgave staan spitten. Ik tuurde in het gat. Aan de zijkant was een stuk verroest metaal te zien. "Hij zit vast", verklaarde mijn zoon. "Ik moet hem nog verder uitgraven om te zien hoe groot hij is." Dat leek me geen goed idee. "Doe maar niet. Dit ziet er niet uit als een bom en ik denk dat de burgemeester niet zo blij is als jij het hele perkje overhoop gooit." Teleurgesteld keek mijn zoon nog eens naar de vermeende bom. Het avontuur bleek niet zo spannend te zijn als hij had gehoopt. Vijf minuten later was het gat gedicht en liepen we samen naar huis, hij met de metaaldetector en ik met de schep. Helaas geen bom, maar de burgemeester kan weer trots op ons zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen