Alles kwijt

Hoewel dementie een rotziekte is, zitten er toch ook echt zeker leuke, mooie en grappige kanten aan.

Ik rij op m’n fiets naar m’n werk, met aan het stuur m’n tas waar ik, nét voor ik ging werken, mijn haakdeken ingepropt heb. Voor de zoveelste keer, dat wel. Maar da’s niet erg voor onze mensen op de woongroep. Ik loop de huiskamer in en ga naast Suus zitten. ‘Kijk eens wat ik bij me heb,’ zeg ik tegen haar. Ze wrijft met haar handen over de deken en zegt: 'Tjonge, dat is echt mooi gedaan.’ Ook Janna kijkt mee.‘Tjoh, hei joe dat gemaekt… hoe is ’t meugelijk. Wat een mooie steken. Daar hei je toch wel lang over gedaen, zuster?’ Uitroepen van verbazing en verwondering. Ik kan die deken gerust elke week meenemen en elke keer weer is het nieuw voor ze.

Die vergeetachtigheid komt ook goed van pas als ze boos zijn. Op elkaar en op ons als zusters. ‘Jullie zijn allemaal leugenaars’, wordt er geroepen in de huiskamer. ‘Ik vertrouw geen mens hier.’ Boze ogen, afwerende houding. ‘Ha Marietje’, roep ik quasi verongelijkt. ‘Zijn we leugenaars? Vertrouw je mij ook niet?’ Nee. Mij vertrouwt ze ook niet. Soms blijft die stemming heel lang hangen, maar het kan echter zomaar weer omslaan en dan wordt er weer gelachen en worden er weer grapjes gemaakt. ‘Is het weer goed, Marietje?’ vragen we dan. ‘Wel, was het niet goed dan?’ Zich van geen kwaad bewust kijkt ze me aan.

Dick is jarig. ’t Is heel de dag feest. ’s Morgens zijn stoel versierd, kadootjes gekregen, gezongen voor hem. Familie is op bezoek geweest, de hele dag door. Na het avondeten is iedereen weg en tempert de feestvreugde wat. Als Dick na het nieuws van 20.00 uur de kamer binnenkomt, vraagt een medebewoner: ‘En Dick, leuke dag gehad vandaag?’ Hij kijkt de man vragend aan en fronst zijn wenkbrauwen. ‘Wél, wat was er dan deze dag?’

Alles kwijt.

Voor sommigen is dat een reden om maar niet meer op bezoek te komen. Ze vergeten toch dat ik geweest ben, wordt er dan geopperd. En ze hebben gelijk. Ze wéten heel vaak niet meer dat zoon of dochter, broer of zus of wie dan ook geweest is. Maar als wij als zusters hen eraan herinneren? Moet je die blijde lach eens zien op hun gezichten.

En daar doe je het uiteindelijk voor, toch?

Maria Vroegindeweij werkt als verzorgende op een woongroep voor ouderen met dementie. In haar columns neemt ze lezer mee naar ‘haar’ woongroep, waar ze al sinds jaar en dag haar talenten gebruikt om deze generatie ouderen te begeleiden en ze een mooie oude dag te bezorgen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen