Schakel-gastvrouw Nel van Steenbergen gaat na bijna 60 jaar horeca met pensioen

“Wat moet ik vertellen? Zo spectaculair is het allemaal niet”, zegt ze, terwijl ze de koffiekopjes nog één keer op tafel zet in De Schakel. “Ik begon hier in september 1989. Tot december stond er één bestuursvergadering van de boeren in de agenda. En één bruiloft. Dat was alles.”

Van grote drukte was dus geen sprake in die eerste maanden. Net zoals er de laatste jaren, zeker na corona, ook een groeiende rust over De Schakel neerdaalde. Maar in de tussenliggende tijd gebeurde er van alles: feesten, partijen, vergaderingen, recepties, repetities, uitvoeringen, cursussen.

Elke week een bruiloft

“Het was aardig op gang gekomen”, zegt Nel over de jaren na december 1989. “Er waren tijden dat we hier elke week een bruiloft hadden. Super gezellig. Veel mensen uit het dorp, maar ook wel uit Middelharnis, hielden hun trouwfeest in De Schakel. Maar de laatste bruiloft is alweer een jaar of tien geleden. Mensen kiezen niet langer voor dit oude gebouw, maar voor leukere locaties. Strandtenten bijvoorbeeld. En dat kan ik begrijpen.”

Toen Nel en haar echtgenoot vierendertig jaar geleden in De Schakel kwamen, hadden ze al de nodige ervaring opgedaan in de horeca. “In 1965 begonnen we in het café van Kootje Kardux op de Kaai. We hadden daar ook kostgangers, bijvoorbeeld mensen die het zwembad bouwden, of de tennisbaan in Middelharnis. Voor een groep grondonderzoekers uit Duitsland maakte ik ’s ochtends tweehonderd boterhammen klaar. Wat konden die eten… Ja, het was een café en een hotelletje. Zeven kamers hadden we boven. Twaalf jaar hebben we daar gezeten. Wist je trouwens dat er in die tijd vijf cafés waren in Dirksland? En allemaal verdienden ze hun boterham.”

Een beetje opschieten

“Ook hebben we vanaf 1979 vijfentwintig jaar in de kantine van VVD (Voetbalvereniging Dirksland) gestaan. Dat was een ontzettend gezellige tijd. Hele gezinnen kwamen er over de vloer. Het was een tijd dat iedereen nog lief met elkaar omging”, mijmert Nel, die eind jaren tachtig nu en dan bijsprong in De Schakel, bijvoorbeeld als er een bruiloft was.

In 1989 kwam daar dus het beheer van het Dirkslandse verenigingsgebouw bij. “Kootje Kardux – ja, dezelfde als van het café op de Kaai – stopte ermee. Er moest dus een andere beheerder komen. In de krant stond een advertentie. Er waren drie reacties en wij werden gekozen. Mijn man had alle papieren. Samen hebben we er tot 1992 gewerkt. Daarna deed hij nog wel klusjes, zoals tafels en stoelen klaarzetten. Dat deed hij perfect, je kon er een liniaal langs leggen. Ik was daar te gehaast voor, ik houd van een beetje opschieten…”

Feestje vieren

Na de stroeve start – met één vergadering en één bruiloft in de laatste maanden van 1989 – ontwikkelde De Schakel zich weer tot een locatie met aantrekkingskracht, en niet alleen voor huwelijksfeesten. “De boeren bleven hier vergaderen: de bedrijfsvakvereniging, de LTO en nog meer. De jagersvereniging kwam erbij. De brandweer. Het ziekenhuis gaf er cursussen. En als de gemeente een feestje had, bij een afscheid of een jubileum, vierden ze dat ook altijd in De Schakel.” Nel memoreert ook de concerten en de goocheldagen.

“We deden altijd al broodmaaltijden met een soepje en een kroketje, maar op een gegeven moment zijn we ook begonnen met buffetten. Dat deed ik samen met mijn zoon, die was kok geweest. Met buffetten was De Schakel iets luxer geworden.” Ze wijst naar een rijtje ingelijste foto’s. “Kijk, zo zagen die buffetten eruit.”

Stiller en stiller

Twintig jaar geleden gaf de gemeente De Schakel een opknapbeurt. “Dat zorgde voor een booster en toen is het weer een poos lekker gaan lopen”, blikt Nel terug, “maar uiteindelijk werd het stiller en stiller. Gemengd koor Excelsior was er nog, en het Piratenkoor, in de winter de boerenvergaderingen, de jagers en elke maand de dorpsraad. Na corona is de klad er echt in gekomen. Vroeger bleven de mensen na afloop aan de bar hangen, maar daarna gingen de meesten gauw naar huis.”

Nu ze is gestopt als beheerder en gastvrouw, is het nog maar de vraag hoe het verder gaat met De Schakel. De koren zijn inmiddels vertrokken naar een andere locatie. Zo is de spoeling wel heel dun geworden. “Ik ben bang dat de boel straks op slot gaat. Jammer, dat het zo gaat, het dorp wordt steeds leger en stiller.”

Dan ben ik er zo…

Het verenigingsgebouw was ook altijd stembureau. Hoe dat nu moet, met de verkiezingen in november in het vooruitzicht, is een kwestie van afwachten. “Als de gemeente zegt: kom nog een dagje, dan ben ik er zo…”

Want ja, Nel heeft het werk altijd graag gedaan en haar hart ligt bij De Schakel. “Het is de omgang met de mensen, hè. Ik ken het hele dorp, al weet ik niet alle namen. Iedereen vindt het jammer dat het nu stopt. Maar aan de andere kant komen ze niet meer naar De Schakel om een feestje te vieren”, zegt ze. Na een korte stilte: “De contacten met de mensen vind ik heerlijk. Die ga ik zeker missen.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen