‘Je doet dit werk nog maar net zeker, zuster?'

Het is avond.

Als we koffie gedronken hebben, vraag ik aan een dame of ze naar bed wil. ‘Graag', zegt ze, ‘ik ben al vanaf half acht op hoor, vanochtend! Toen zat ik al op de boat naar Rotterdam!' Ze kijkt me aan met vermoeide ogen. Ik neem haar mee naar haar kamer. De plafondlift hangt al gereed.

Ik poets haar gebit. Daarna kleed ik haar voor de helft uit en smeer haar gedeeltelijk in. Nadat ik de lussen van de verblijfsband in haar stoel bevestigd heb aan de beugel van de plafondlift, verplaats ik haar van stoel naar bed. Wat is ze blij als ze ligt. ‘Heerlijk', roept ze uit. ‘Al slaep ik niet, dan rust ik toch, eeeh'.

Als ik een poosje later haar rollator voor haar bed plaats en de lichten uit doe, is het nog even: ‘Heb ik nu alles gedaan, zuster? Lig ik hier nu goed? En blijf ik hier nu liggen tot morgenochtend?' ‘Ja hoor lieverd, blijf jij maar lekker hier liggen. Welterusten hoor'.

De volgende zit al klaar. Janna wil ook graag naar bed. Ook zij moet met de plafondlift.

Janna is een beetje mopperig. Ze is moe, en ze geeft aardig wat kritiek. De verblijfsband zit niet helemaal goed in haar stoel, waardoor ik de uiteinden lastig aan de beugel krijg van de lift. De lussen zitten strak om de zijkant van haar stoel en als ik op de bediening druk, blijkt ze toch niet goed omhoog te komen. ‘Verdorie', roep ik uit, ‘zit die akelige band ook nog es vast aan de stoel'.

‘Je doet het zeker nog maar net, dit werk', mopp ert Janna. ‘Je bakt er niks van'. Ook dat nog. Ik zeg maar niet dat ik al vijfentwintig jaar in dienst ben per 1 augustus...!!!

Ach, soms moet een mens een beetje kunnen mopperen, toch? Op andere avonden prijst ze me de hemel in omdat ik ‘zo'n goede zuster ben'.

Als ik haar uiteindelijk goed en wel in bed heb liggen, doe ik een lampje aan in haar kamer, zet de sensor aan en laat de deur op een kier staan.

Een moment later loop ik langs en hoor ik iets vanuit haar kamer. Ik blijf staan en kijk wat ze aan het doen is. ‘Lieve Heere, houd ook deze nacht over' mij getrouw de wacht...' hoor ik haar zachtjes bidden.

Mijn hart smelt. Wat hou ik toch van ze.

Maria Vroegindeweij werkt als verzorgende op een woongroep voor ouderen met dementie. In haar columns neemt ze lezer mee naar ‘haar’ woongroep, waar ze al sinds jaar en dag haar talenten gebruikt om deze generatie ouderen te begeleiden en ze een mooie oude dag te bezorgen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen