"Het is bijzonder het hele eiland rond te lopen"
GOEREE-OVERFLAKKEE – 110 kilometer wandelen in maximaal 24 uur is niet voor iedereen weggelegd. Om zichzelf uit te dagen, zichzelf te bewijzen tegenover anderen of om welke reden dan ook startten vrijdag 25 augustus om 19.00 uur een kleine vijfhonderd deelnemers aan de ‘tocht der tochten’ op het eiland. Niet iedereen wist de Omloop te volbrengen. Maar deze vijf wandelaars kwamen wel over de finish, waren in staat om enkele vragen te beantwoorden én zelfs nog te lachen voor een foto.
Walter Fraanje: "Het was enorm goed georganiseerd"
Voor Walter Fraanje (33) uit Den Haag is het de tweede keer dat hij de Omloop loopt én uitloopt. Hij is zichtbaar vermoeid, maar slaat zich glimlachend door het interview heen.
"De vorige keer kwam ik een kwartier voor tijd binnen. Nu heb ik meer geoefend, vooraf heb ik gewandeld en gebackpackt." Via zijn vriendin uit Dirksland kwam hij erbij om mee te doen. "Het was heel erg leuk. Hoogtepunt was gisteravond, toen er zoveel mensen op de been waren. We liepen redelijk vooraan, dus dan sta je opeens in het middelpunt van de aandacht. Het is echt een feest van het hele eiland."
De tocht was zwaar, maar minder zwaar dan de vorige keer. "Alleen die grasdijken ’s nachts… En het moment dat het ochtend wordt, maar je dan toch nog zo ver moet lopen." Voor de organisatie heeft hij niets dan lof. "Het was enorm goed georganiseerd, kosten noch moeite zijn gespaard. We zijn niks tekortgekomen." In eerste instantie was het de bedoeling dat hij de Omloop met zijn vriendin zou lopen, maar die raakte in de achterliggende vakantie geblesseerd. "Gelukkig had haar broer zich ook ingeschreven. Dus nu hebben we hem samen uitgelopen."
Annie van der Meer: "Zo'n opzet zie je bijna nooit"
Je zou niet zeggen dat Annie van der Meer (76) uit Friesland zojuist 110 kilometer heeft gelopen. Ze zit erbij alsof ze zo nóg een Omloop zou kunnen lopen. En wellicht zou dat nog lukken ook.
Hoewel ze er zelf niet mee te koop loopt, verklapt haar man dat ze meerdere wereldrecords op haar naam heeft staan. Jaren geleden werden ze door vrienden geattendeerd op het bestaan van de Omloop, dit is de zesde keer dat ze meedoet. "Het is bijzonder het hele eiland rond te lopen. Zo’n opzet zie je bijna nooit." Het lopen ging goed. "De verzorging was prima, de bewegwijzering goed en de vrijwilligers vriendelijk." Ook het weer viel helemaal niet tegen: op "een paar druppels" na was het prima wandelweer.
"Ik loop het hele jaar, af en toe ook een grote afstand – 160 kilometer bijvoorbeeld. Wandelen is een mooie sport. Je kunt de natuur bewonderen, bent actief bezig en ontmoet nieuwe mensen." Over mensen gesproken, toen ze het aantal aanmeldingen zag was ze verbaasd. "Ik schrok er echt even van, ik dacht: huh, zoveel? Hopelijk zijn het er volgend jaar weer zoveel." Zelf is ze bij gezondheid ook weer van de partij, heeft ze aan organisator Wilko de Vos beloofd.
Het wandelen geeft haar veel voldoening. Inmiddels loopt ze 53 jaar samen met haar man, hoewel deze niet meedoet met de Omloop – hij neemt inmiddels genoegen met tochten van 30, 40 kilometer. Bijzonder feit over haar is dat ze in 1983 meedeed aan de wandeltocht tussen Parijs en Colmar, een tocht van 518 (!) kilometer. Die legde ze in 77 uur en 40 minuten af, als enige vrouw ter wereld die de mannenafstand volbracht. "Op dit moment heb ik 196.000 geregistreerde kilometers op mijn naam staan. Volgend jaar hoop ik de 200.000 kilometer over te gaan."
Arco Kok: "Deze keer wilde ik hem alleen lopen"
"Als je denkt dat je niet meer kunt, ben je op de helft van je krachten." Dat is het uitgangspunt van Arco Kok (52) uit Ridderkerk. Het is de derde keer dat hij meedoet aan de Omloop.
“Ik heb pas donderdagavond de knoop doorgehakt en me ingeschreven, dus heb ik geen tijd gehad om te oefenen", biecht hij op. Wat hem ertoe dreef weer mee te doen? "Het heeft wel iets, er is een goede sfeer. De vorige keren heb ik met een vriend en mijn dochter gelopen. Deze keer wilde ik hem alleen lopen, zodat ik kon kijken welke tijd ik met mijn eigen tempo neer kon zetten." De twee vorige keren dat hij meedeed, finishte hij namelijk half en kwart voor zeven. Nu zit hij rond half drie al binnen, met de tocht achter de rug.
Hij tikt met zijn wijsvinger tegen zijn hoofd. "Het zit tussen je oren he, je moet doorzetten. Al liep het ook heel fijn, mede omdat het weer meewerkte. Voorheen zat ik wel eens twintig minuten stil op een post om uit te rusten, nu heb ik dat bij maximaal tien minuten gehouden om in het ritme te blijven. M’n schoenen heb ik tot het eind toe aangehouden." Inmiddels rusten zijn voeten op een stoel. Het zwaarste stuk vond hij het strand. "Al hadden we daarin geluk dat het laagwater was, zodat we niet over dat mulle zand hoefden."
De organisatie krijgt van hem een grote pluim. "Het was perfect, het zijn hartelijke mensen. Al moet ik dat eigenlijk van alle eilanders zeggen. Gisteravond kwamen we regelmatig mensen tegen die bijvoorbeeld in de tuin aan het barbecueën waren en een glaasje water, een snoepje of iets anders aanboden en je succes wensten. Dat was mooi." Kok weet nog niet of hij volgend jaar weer mee wil doen. "Ik ben wel tevreden met mijn tijd. Al gebied de eerlijkheid me te zeggen dat ik iedere keer zeg dat het de laatste keer is, en toch meld ik me dan weer aan. Het gaat altijd kriebelen als de inschrijfdatum dichterbij komt."
Samuël Meerkerk: "Die dijk bij Herkingen leek wel eindeloos"
Aan de bar van ’t Centrum staat student bestuurskunde Samuël Meerkerk (18) uit Nieuw-Lekkerland op zijn verdiende frietje te wachten. Zijn opa loopt de Omloop dit jaar voor de dertiende keer. "Dus toen hadden wij, m’n broertje en ik, zoiets van: als opa het kan kunnen wij het ook."
Dus gingen ze aan het trainen, door het lopen van afstanden van 30 en 40 kilometer. Hoewel hij het achteraf gezien niet zo zinvol vindt. "Het heeft niet echt impact gehad, je kunt het totaal niet vergelijken met de 110 kilometer." Daarnaast kocht hij nieuwe wandelschoenen. "Had ik die niet gehad was het na 20 kilometer al klaar geweest."
In het algemeen klopte zijn beeld van de Omloop wel aardig. "Maar ik had niet verwacht dat sommige stukken zo vreselijk lang zouden duren. Die dijk bij Herkingen leek wel eindeloos, verschrikkelijk!" Hij had zich ingeschreven voor de 110 kilometer, maar kwam tot de 80. Gelukkig kan hij dus toch met een medaille naar huis. "Ik ben wel voldaan, ondanks dat het natuurlijk jammer is dat ik de 110 niet gehaald heb." Met een grimas: "Dit ga ik morgen wel voelen, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan." Een vrouw hoort zijn laatste zin en adviseert hem bij thuiskomst een rondje te gaan fietsen voor z’n spieren. "Nou, ik denk dat ik gelijk mijn bed induik."
Volgend jaar wil hij het eigenlijk nog eens proberen, om dan tóch die 110 kilometer te lopen. "En het is leuk om te zien hoeveel vrijwilligers er zijn. Het hele eiland lijkt uit te lopen en hieraan mee te werken. Dat valt als buitenstaander echt wel op."
Jacomina Ju: "Alleen maar tranen vanaf Battenoord"
Met de nodige tranen komt Jacomina Ju (35) uit Herkingen over de finish. Daar valt ze in de armen van wachtende vrienden en familie. Het was haar eerste keer Omloop. "En tegelijk haar laatste keer", grapt iemand.
Gelukkig kan ze er nog om lachen. "Ik had wel een paar kleine rondtes gelopen, maar nog nooit zoveel achter elkaar." Ze wrijft nog een paar laatste tranen uit haar ogen. "Vanaf Battenoord heb ik alleen maar met tranen in m’n ogen gelopen. Iedere keer als ik een bekende zag begon ik spontaan te huilen." Maar ze hield vol, met de nodige strijdlust. "Vooraf had ik gezegd: als ik Herkingen haal, loop ik em uit ook." Met name de laatste dertig kilometer vielen haar zwaar. "Dan ben je er bijna, maar toch niet. Achter iedere bocht hoop je de finish te zien." Met de wijsheid achteraf had ze meer moeten oefenen. "Mijn vader doet ieder jaar mee aan de Omloop, en ik heb geroepen dat ik het ooit ook ging doen. Dit jaar moest het er maar een keer van komen."
Om de klassieke vraag maar te stellen: wat ging er door haar heen toen ze over de finishlijn kwam? "Aaah, ik ben zó moe." Ze vervolgt: "Ik ga morgen alleen maar liggen." Ten slotte geeft ze nog aan wel veel steun gehad te hebben aan de mensen die met haar meeliepen, uiteindelijk heeft ze maar een paar kilometer alleen gelopen. "De hele tocht alleen had ik het sowieso niet gered. Als je gezellig met iemand kan lopen, is dat superfijn. Dan sleep je elkaar er doorheen."
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van dinsdag 29 augustus 2023
Eilanden-Nieuws | 36 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van dinsdag 29 augustus 2023
Eilanden-Nieuws | 36 Pagina's