Wright vertelt het halve verhaal

Laat ik beginnen bij de winstpunten van dit boek. Wright doet een poging om op een zorgvuldige manier Gods Woord te relateren aan de actualiteit. Hij houdt niet van het smijten met teksten die een beetje met zo’n crisis te maken lijken te hebben. Zo maakt hij in zijn beknopte hoofdstuk over het Oude Testament de verrassende keuze om stil te staan bij de klaagpsalmen, Jeremia’s klaagliederen en het boek Job. Dat vind ik leerzaam, omdat wij, denk ik, meer bezig zijn met de profetische geschriften. Wright wil ons vanuit Gods Woord leren klagen: een rode draad die door zijn boek heenloopt. Klagen en bidden. Huilen zoals Jezus bij het graf van Lazarus. Daar gaat het volgens hem om in crisistijd.

Zijn we dat niet verleerd? Wij schijnen niet te mogen klagen, want dan kom je in opstand tegen God. De werkelijkheid is dat achter ons morrend zwijgen een opstandig hart schuilgaat. Moeten we niet juist leren klagen tot God, Hem zo diep vertrouwen dat we in donkere periodes van ons leven die duistere schuilhoeken van ons zondige hart voor Hem openstellen? Nee, Wright wil – terecht – niet dat het daarbij blijft. Hij preekt geen passiviteit, maar vindt dat we behalve klagen en bidden moeten handelen. Wijzend op de Vroege Kerk (zorgzaam in tijden van ziekten) en op de christelijke oorsprong van medische voorzieningen, roept hij de kerk op om haar roeping door Jezus in de wereld serieus te nemen (Joh. 20:21). Huilen én handelen dus. Ora et labora. Helemaal eens. Als we dit eens konden leren… Maar laten we ook luisteren naar wat Wright niet zegt. Hij maakt dat in zijn boek regelmatig expliciet. Hij huivert voor makkelijke antwoorden op de bange waaromvraag. Wright ziet de crisis niet als een oproep tot bekering, als een roepstem van God. ‘Als iemand je vertelt dat het coronavirus betekent dat God mensen oproept – misschien jou! om je te bekeren, vraag hen dan Job te lezen. Het hele punt is dat dit niet het punt is’ (p. 25). Bij Job was dit niet het punt inderdaad. Maar waarom is dit in 2020 ook niet het punt? Hier komen we volgens mij tot de kern van Wrights punt: omdat Jezus hét Teken is en wij Zijn dood en opstanding als de definitieve oproep tot bekering moeten beschouwen!

God heeft Zich in Christus uitgesproken, helemaal waar. En wij mogen in geen geval buiten Jezus om iets over deze crisis zeggen. Maar dan wel zo dat het gaat om het persoonlijke geloof in Zijn kruisdood en Zijn opstanding. En gebruikt de levende Christus door het werk van Zijn Geest ook niet zo’n crisis om zondaren aan Zijn voeten te brengen? Hebben dan toch de oudtestamentische profetenboeken ons niet veel te zeggen? Jazeker, het is beschamend als zorg of ziekte nodig zijn tot bekering en verlevendiging. We hebben immers Zijn levend Woord?! Maar dan mogen we verwonderd zijn dat God dat natuurlijk kwaad gebruiken wil om ons bij dat Woord te brengen.

Wij mogen met Wright bang zijn voor zogenaamd geestelijk, goedkope woorden. Wij kunnen God niet narekenen. Waarom doet Hij wat Hij doet? Ten diepste snappen we er niets van. Wij kennen Zijn plannen niet. Maar wij weten wel dat God wel degelijk plannen hééft. En, nog heerlijker: ‘God is getrouw, Zijn plannen falen niet!’ Kijk, en dát mis ik pijnlijk in Wrights boek. Achter zijn ontkenning van de coronacrisis als straf of roepstem van God, gaat mijns inziens een theologische zwakte schuil. Wright preekt in dit boek een huilende God, maar geen soevereine Koning. Geen almachtige God, maar een God Die Zijn macht in mensenhanden heeft gegeven (p. 85). Dan is het ook niet vreemd dat we moeten zwijgen over Gods doel met zo’n crisis… Het lijkt immers of Hij langs de lijn staat te huilen, kijkend hoe alles in de soep loopt.

Nee, dan houd ik het op dit punt liever bij ds. L. Kievit, die het de gemeente van Putten (!) na de oorlog voorhield: ‘Hij hanteert het mes meesterlijk, zonder aarzeling. Een ruw handwerk, dat opereren? Ach nee, iedere hartvochtigheid is Hem vreemd. (…) Zijn hand beeft niet, maar Zijn hart trilt van ontferming.’ Of bij John Piper in Coronavirus en Christus. Daar klinkt een gans ander geluid. Het geluid van Heidelbergse Catechismus Zondag 9 en 10: alle dingen uit Zijn Vaderhand! Ja, het is het geluid van Romeinen 8: ‘En wij weten dat dengenen (voor degenen) die God liefhebben, alle dingen medewerken ten goede, namelijk dengenen die naar Zijn voornemen geroepen zijn’ (Rom. 8:28). Onpastoraal? Misschien stof tot klagen, ja. Maar op Gods tijd ook een geweldige troost voor klagende christenen anno 2020.

Nieuwe-Tonge, ds. T.A. Bakker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen