Rouwproces

Rouwen. Wanneer begint dat eigenlijk? Je denkt dan aan een verlies van een geliefde ten gevolge van de dood. Die dood kan heel onverwachts zijn gekomen. Nóg zie ik de twee agenten naar onze voordeur komen… Met een mededeling die je leven voorgoed verandert. Onlangs was er weer een bijeenkomst van de vereniging Naamloos verdriet. Dan hoor je ouder na ouder vertellen over vergelijkbare ervaringen. De ontzetting, de verbijstering, de pijn…

Er kan ook sprake zijn van een (langdurige) lijdensweg. Oude, maar soms ook heel jonge mensen teren weg. Rouw begint bij de aftakeling van lichaam en geest eerder. Het rouwproces begint dan al bij het aanhoren van de boodschap dat er „naar de mens gesproken” geen herstel mogelijk is. Ik denk, als ik zo eerlijk mag zijn, dat veel mensen dat niet scherp hebben. Als een vader of moeder gaat dementeren en de eigen kinderen niet meer herkent, wordt een rouwproces in gang gezet. Ik lees nog het bericht, een hartenkreet, van een jongen: „Ik ben 16 jaar en mijn vader is dement!”

Zeker, er is blijft een groot verschil. Zolang een geliefde nog leeft, kun je je liefde nog kwijt. Dat is zelfs zo als een dierbare voor ons totaal onbereikbaar is. Dan is er toch nog het lieve lichaam dat bemind kan worden. Ik benadruk dat weleens aan een ziekbed. Dan hoor je zeggen: „Ach, dat mijn moeder nu toch nog zo’n ziekbed moet hebben, nóg moet lijden.” Dat is waar, maar vergeet niet dat het kostbare weken of dagen (kunnen) zijn.

Het is voor de omgeving belangrijk te beseffen dat er op verschillende wijzen en in verschillende fasen van ziekte en het sterven gerouwd wordt. Laten wij ook bedenken dat rouwdragenden heel verschillend kunnen reageren op de omgeving. Je leest in Johannes 11 dat Maria in haar rouw thuis blijft zitten, terwijl Martha zo snel mogelijk naar Jezus gaat om troost van Hem te ontvangen. Pas als de Zaligmaker Maria expliciet laat roepen (Martha zegt het later: „De Meester is daar en Hij roept u”, Johannes 11:28) komt Maria naar haar lieve Meester. Ze valt in totale ontreddering voor Hem neer en komt niet verder dan de uitroep en klacht: „Heere, indien Gij hier geweest waart, zo ware mijn broeder niet gestorven” (Johannes 11:32b). Valt het u ook op hoe liefdevol de Heere Jezus met haar –en met haar zuster– omgaat? Hij verwijt haar niets. Hij vraagt ook niet meer dan Maria op dat moment ‘aankan’. Hij gaat meewenen. Hartstochtelijk. Hij schaamt Zich niet voor Zijn tranen (Johannes 11:33, 35).

Zo is Hij nog, horen wij Paulus zeggen. Ook in Zijn hemelse heerlijkheid is Hij een Hogepriester Die medelijden kan hebben met onze zwakheden omdat Hij „in alle dingen gelijk als wij is verzocht geweest” (Hebreeën 4:15). Wat een troost als u of jij zó gemeenschap mag hebben met de Heere Jezus.

Dordrecht.

Ds. W.A. Zondag

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen