III. DE NOODZAKELIJKHEID VAN CHRISTUS’ DOOD.

Zondag 16.

Zo moest het Testament vastgemaakt worden in de dood des Testamentmakers. Het bloed van stieren en bokken kon de zonden niet wegnemen. Christus moest als Borg voor de Zijnen de dood in. Kajafas sprak onwetend een zekere waarheid, als hij zeide: „Gij verstaat niets, en gij overlegt niet, dat het ons nut is, dat één mens sterve voor het volk, en het gehele volk niet verloren ga".

Wat verstaan wij ervan? Evenals bij de discipelen is er bij ons ook nog zulk een onwetendheid aangaande de noodzakelijkheid van Christus' dood. Christus' borgtocht zal voor ons rechte waarde moeten krijgen. Al onze schulden zondoffers moeten we verliezen, opdat we in de eniggeldende Offerande des Middelaars de grond van onze verzoening met God zullen mogen vinden. Dan wordt Zijn dood ons dierbaar, zoals Hij daarin voor onze zonden volkomen heeft betaald. We wordten daarop verder in deze Zondagsafdbling gewezen, waarom we nu dan ook aan de volgende vragen en antwoorden onze aandacht nog willen besteden. De vraag wordt nu gesteld: „Waarom is Hij begraven geworden? " En hel antwooi-d daarop is: „Om daarmede te betuigen, dat Hij waarachtiglijk gestorven was”.

We moeten niet uit het oog verhezen, dat in deze Zondag in het bijzonder onze aandacht gevraagd wordt voor dte noodzakelijkheid van Christus' dood. Vandaar dit sobere antwoord dat gegeven wordt op de vraag waarom Hij is begraven. Van de begrafenis is er immers ook nog wel heel wat te zeggen. We weten, hoe Jozef van Arimathéa en Nicodemus (twee verborgen aanhangers van Christus) Hem hebben begraven. Als de andere discipelen niet meer voor de dag hebben durven komen, zijn zij er bij Zijn sterven openlijk voor uitgekomen dat ze het met Hem hielden. Dit heeft ons heel wat te zeggen. Petrus was wel zo overmoedig geweest, dat Hij had durven beweren dat hij zich voor Christus wel in de dood zou overgeven. Maar als de dood hem ook nog maar vanuit de verte aangrijnsde, heeft hij zijn Meester verloochend. Jozef van Arimathéa en Nicodemus waren zO' overmoedig niet geweest. Als Christus gestorven was, bezaten ze echter meer moed dan de andere discipelen. In tijden van vervolging is het wel meer gebeurd, dat zij die gemeend hadden de marteldood vrijmoedig te trotseren, als het er op aan ging komen hun geloof niet langer standvastig durfden belijden, terwijl daartegenover wankelende en zwakgelovige Christenen blijmoedig voor de zaak des Heeren zijn uitgekomen. Het moet ons tot lering zijn. We vermogen niets uit onszelf. Zeker niet om voor de Naami van Christus te hjden en te sterven.

Maar in Christus' begrafenis moest ook de Oud-Testamentische voorzeggmg wordten vervuld. Volgens Jesaja's profetie had men Zijn graf bij de goddtelozen gesteld, maar is Hij bij de rijke in Zijn dood geweest. Een eervol graf heeft Hij dus gehad. Toch behoort Zijn begrafenis ook tot de staat van Zijn vernedering. Het is een diepe vernedering voor de mens die God gelijk heeft willen zijn, dat hij niet alleen sterven moet, maar dat ook zijn hchaam moet neerdalen in het graf en daar door de wormen gegeten wordt. Wel heeft Christus geen verderving gezien, maar de vernedering van de begrafenis is Hij toch onderworpen geweest. Zo heeft Hij dus al de gevolgen der zonden voor de Zijnen moeten dragen. Niet alleen moest Hij de dood, maai ook het graf in. Als gevolg van onze zondeval moeten wij tot het stof wederkeren. Met huivering moeten we er aan denken, dat straks het lichaam in het graf aan het verderf wordt p; ijs gegeven. Dachten we er maar eens meer aan, dat ons dat te wachten staat! De mens in zijn natuurstaat leeft daar maar heen alsof hij niet behoeft te sterven en alsof het kiUe graf alleen voor anderen is bestemd. Och ja, de ogenblikken komen wel waarin hij met afschrik aan het graf moet denken. Eenmaal zal hij ook de weg van alle vlees moeten gaan en zal zijn hchaam gelijk als dat van zovele anderen in de aarde begraven liggen.

Maar wat is nu toch de begrafenis van Christus van grote betekenis voor Gods volk! Hij heeft door Zijn Üggen m het graf voor de Zijnen het graf willen heihgen. Onze Catechismus spreekt daarover wel niet zo duidelijk in deze zondagsafdeling. De Catechismus wil de nadruk laten vallen op de noodzakehjkheid en betekenis van Christus' dood. Vandaar dat sobere antwoord: „Om daarmede te betuigen, dat Hij waarachtiglijk gestorven was."

Toch kunnen we in de yerdere verklaring die er in deze zondagsafdeli^g gegeven wordt van 'de noodzakelijkheid en isetekenis van Christus' dood ook de betekenis van Zijn begrafenis zien behcht.

De vraag wordt immers verder gesteld: „Zo dan Christus voor ons gestorven is, hoe komt het, dat wij ook moeten sterven? " En daarop is het antwoord: „Onze dood is geen betahng voor onze zonden, maar alleen een afsterving van de zonden en een doorgang tot het eeuwige leven”.

De dood behoeft dus Gods kerk niet meer tot een afschrik te zijn. Toch kunnen Gods kinderen nog zo opzien tegen de dood. En laat ons over het sterven ook maar niet te gering denken! We moeten ons wel eens afvragen hoe het eigenhjk mogelijk is dat mensen die al op jaren zijn gekomen en al vele sterfgevallen van nabij hebben aanschouwd, zo gemakkehjk over het sterven spreken kucinen. Men schijnt er maar weinig van te beseffen wat de scheiding van ziel en hchaam inhoudt, al heeft men dat bij anderen ook al meer dan eens kunnen zien. Ook schijnt het tot dezulken niet genoeg door te dringen, wat het betekent als men straks door dat donkere dal van de schaduw des doods zal moeten gaan. Menigmaal is het dan ook te zien, hoe het voor het sterven zeer donker wordt voor hen die in hun leven met niet veel vreze des doods waren vervuld.

De Catechismus is een troostboek voor Gods kerk. Maar dit kosteUjke leerboek biedt dan ook troost aan hen die menigmaal vol angst en vrees hun weg moeten gaan in het vooruitzicht van de naderendte dood. Met alle genade hun geschonken kunnen zij de dood niet aandoen. Al mogen we zelfs die zekere wetenschap bezitten, dat Christus voor ons als Borg de dood is ingegaan, we moeten het onszelf toch menigmaal afvragen, hoe we het zullen maken als wij onze voeten moeten zetten in de doodsjordaan. Als Christus er ons niet doorheen helpt, komen we er niet zonder veel vrees en benauwdheid door. Alleen als Hij met ons is, behoeven we niet te vrezen, daar dan Zijn stok en staf ons vertroosten zullen.

Maar daar mag die Christen die niet zo hoog kan roemen op zijn geloofszekerheid, hoop op hebben. Daar wijst de Catechismus ons op. De Catechismus laat ons zien wat Christus' dood en begrafenis betekenen voor de ware Christen in betrekking tot de dood en het graf die hem te wachten staan. „Onze dood is geen betaling voor onze zonden, maar alleen een afsterving van de zonden en een doorgang tot het eeuwige leven". Voor Gods volk is de straf weggenomen. Christus heeft die voor Zijn volk gedragen. De dood is dus ook voor Gods volk geen straf op de zonde meer. Die dood is een afsterving van de zonden en een doorgang tot het eeuwige leven. O welk een verlossing staat dan toch Gods volk bij de dood te wachten. Wat is Christus' dood dan toch van grote betekenis, daar Hij daardoor zulk een verlossing voor Zijn kerk heeft aangebracht! Als men daar eens wat van zien mag, neen, dan behoeven dood en graf niet tot een afschrik te zijn. Dan mag men met Paulus wel instemmen in die blijde geloofsroem: „Dood, waar is uw prikkel? Hel, waar is uw overwinning? "

(Wordt vervolgd)

V.

M.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen