Het cadeau van Esther

"Ilse, wakker worden, vandaag komt Esther thuis uit het ziekenhuis!"

Kreunend draait Ilse zich nog eens om in haar bed. Ze lag net zo lekker! Maar, wat zei mama ook al weer?

"Esther komt thuis uit het ziekenhuis!" Meteen weet Ilse alles weer. Hoe ze vannacht toen alles heel stil en donker was stiekem het cadeautje van Esther heeft bekeken en hoe het zomaar uit haar handen viel... Wat heeft ze een spijt van wat ze heeft gedaan! Als papa en mama straks maar niks merken als Esther het cadeautje uitpakt!

"Schiet eens op Ilse, kom je nog uit bed? " Mama staat in de deuropening van llses kamer. Ze schrikt een beetje als ze Ilse ziet: "Wat zie je wit, Ilse! Voel je je niet zo lekker? "

Ilse haalt haar schouders eens op; ze weet het eigenlijk niet zo goed...

"Kom joh, kleed je snel aan, misschien gaat het straks wel wat beter met je als je gegeten hebt." Maar na het eten heeft Ilse nog steeds dat misselijke gevoel. Net of ze moet overgeven en toch weer niet. Opeens vindt ze het helemaal niet zo leuk meer dat Esther straks al thuis komt. En de slingers en ballonnen die door de hele kamer heen hangen, zijn opeens ook helemaal niet leuk meer...

"Ga jij met mij mee Esther ophalen, Ilse? " vraagt papa. "Dan blijven mama en Mirjam thuis."

Normaal zou Ilse een gat in de lucht hebben gesprongen dat ze mee mocht met papa, maar nu... "Ja, " zegt ze met een benepen stemmetje, "ik wil wel mee om Esther op te halen."

Papa en mama kijken elkaar eens aan; wat zou er toch met Ilse zijn? Ze is zo stil en ze ziet zo wit! Nou ja, wie weet, misschien is het zo wel over als ze met Esther thuiskomen uit het ziekenhuis.

"Ga maar gauw!" zegt mama. "Als jullie terug komen, zorgen Mirjam en ik dat er een lekker stuk gebak voor jullie klaarstaat!"

Gebak! Ilse moet er niet aan denken! Wat is ze opeens misselijk!

Even (ater zit ze naast papa in de auto, op weg naar het ziekenhuis. Papa kijkt af en toe eens bezorgd naar Ilse. Wat is zijn dochtertje toch stil! "Vind je het niet leuk Ilse, dat Esther weer thuis komt? " vraagt hij.

"Nee, nee hoor, dat niet!" zegt Ilse gehaast.

"Wat is er dan? Heb je vannacht soms niet zo goed geslapen? "

Nee, dat is het ook niet. O, papa moest eens weten wat ze vannacht heeft gedaan! Zal... zal ze het vertellen? Nee, toch maar niet. Wie weet, ziet Esther straks helemaal niet dat er wat met het cadeautje is gebeurd.

Daar komen ze dan bij het ziekenhuis aan. Esther zit al in de gang op papa en Ilse te wachten. Wat is ze blij dat ze weer naar huis mag! O ja, de zusters waren best lief voor haar, maar naar huis gaan, dat is toch het allerleukste! Blij verwelkomt Esther haar zusje: "Ha, Ilse, ben je er ook bij!" Wat heeft ze Ilse gemist, zeg! Ze speelden altijd samen en nu kon dat opeens even niet meer!

"Dag Esther." Verlegen kijkt Ilse haar grotere zus aan. Dan komt er opeens een zuster aangelopen.

"Zo Esther, ga je ons verlaten? Vond je het niet gezellig meer bij ons? "

Esther moet een beetje lachen. "Natuurlijk wel, zuster, maar naar huis gaan vind ik toch het aller-allerleukste!" "Nou, dat snap ik best hoor!" zegt de zuster en ze slaat een arm om Esther heen. "Zal ik nog even met je meelopen naar de auto? "

Dat vindt Esther goed en even later lopen ze met z'n vieren naar papa's auto toe. De zuster zwaait ze nog even uit en daar gaan ze dan: naar huis! Esther zucht er van. Fijn hoor, om weer naar huis te gaan!

"Zo Esther, heb je ons erg gemist? " vraagt papa. "Nou, echt wel, " zegt Esther. En of ze iedereen gemist heeft, zeg!

"Nou, Ilse heeft jou ook gemist hoor! Ze is er helemaal stil van dat je er nu weer bent!" zegt papa plagend. Nu papa het zegt, ja, Ilse is wel erg stil, vindt Esther.

"Vind je het wel leuk Ilse, dat ik weer thuis kom? " vraagt Esther voor de zekerheid.

"... Eh... ja hoor, natuurlijk!" zegt Ilse. Esther haalt haar schouders eens op. Ilse doet zeker raar zeg, maar ja, misschien is dat straks wel over. Eindelijk rijden ze de straat in waar hun huis staat. Met een zwaai gaat de voordeur open en daar komen mama en Mirjam naar buiten gerend. Die hebben vast al op de uitkijk gestaan! Mama tilt Esther zomaar uit de auto!

"Ha Esther, fijn dat je er weer bent meid!" Bn Mirjam geeft haar een dikke zoen. Dan gaan ze in optocht naar binnen: mama met Esther in haar armen voorop, dan Mirjam en papa en als laatste Ilse. Op naar het gebak! "Ilse ook een stukje? " vraagt Mirjam.

O nee, Ilse moet er niet aan denken! Ze is zó misselijk! En als ze er weer aan denkt dat Esther straks het cadeautje krijgt wat zij al stiekem heeft uitgepakt", dan wordt ze nóg misselijker. Opeens staan er tranen in llses ogen. Héd ze het maar niet gedaan! Dan had ze nu ook kunnen genieten dat Esther weer thuis is uit het Ziekenhuis! Mama ziet dat Ilse bijna moet huilen. "Kom eens hier Ilse, wat is er toch met je? "

Ze trekt Ilse bij zich op schoot. En dan begint Ilse heel hard te huilen. Verwonderd kijken Mirjam en Esther elkaar aan. Wat zou er toch zijn met Ilse? Mirjam vroeg net toch niets geks aan Ilse of ze een stukje gebak wilde? En nu gaat ze zomaar huilen! "Ik...ik..., " verder komt Ilse niet met praten. O, wat moet

ze huilen! En wat zullen ze wel van haar denken als ze het weten? Mama ziet wel dat er Ilse iets dwars zit. "Kom maar even met mama mee naar de keuken, " zegt

ze tegen Ilse. Dan lopen ze samen de kamer uit. "Kom meisje, droog je tranen en vertel dan eens rustig aan mama wat er aan de hand is. Voel je je niet lekker? Of heb je misschien iets gedaan wat niet mocht? " "ik... het cadeautje... vannacht..." Ilse weet niet hoe ze het aan mama moet vertellen. Maar

opeens gaat er bij mama een lichtje branden. Wat zegt Ilse daar? Vannacht... cadeautje... zou ze soms vannacht het cadeautje van Esther bekeken hebben? Opeens herinnert mama zich iets. Vannacht, het was héél erg stil in huis, toen hoorde ze een geluid. Het leek

net of de deur van Esthers kamer ppen ging! Mama schrok er een beetje van en bleef even heel goed liggen luisteren. Maar ze hoorde daarna niks meer. "Ach, " dacht ze toen "ik zal het me wel verbeeld hebben! Hoe kan ik nu de deur van Esthers kamer gehoord heb-

Hoe kan ik nu de deur van Esthers kamer gehoord hebben? Esther ligt toch in het ziekenhuis? Dat kan helemaal niet!" En al snel daarna was mama weer in slaap gevallen. En varjmorgen had mama er al helemaal niet meer aan gedacht. Maar nu, nu denkt ze er opeens weer aan. Warrt zou...zou Ilse vannacht op Esthers kamer zijn g, eweest om het cadeautje te bekijken? Dat zal toch niet?

"Ilse, kijk mama eens aan? "

Mama pakt Ilse bij haar kin beet. Ze kijkt in twee paar ogen, vol tranen. O, wat heeft Ilse een verdriet. "Ilse, ben jij vannacht op Esthers kamer geweest? " Nauwelijks merkbaar knikt Ilse ja.

"En wat heb je daar op de kamer gedaan, Ilse? " Ilse krimpt een beetje in elkaar. O, nü moet ze het zeggen! En mama blijft haar zo aankijken! "Ik... ik heb het ca... cadeautje van Esther be... keken..., " fluistert ze.

"En nu? " vraagt mama. En nu? Ilse weet het ook niet. "Ik weet het niet", zegt ze huilend "ik heb er zo'n spijt van!"

"O, o, meisje, meisje toch." Mama trekt Ilse tegen zicht aan. "Wat maak je het jezelf moeilijk met je nieuwsgierigheid. Wat heb je met het cadeautje gedaan? "

"Ik heb het weer ingepakt" zegt Ilse zachtjes. "Kom, " zegt mama "laten we even boven gaan kijken." Daar staat mama met het cadeautje in haar hand. Ja, ze ziet het heel goed dat Ilse het cadeauje heeft uitgepakt en later weer ingepakt! Wat ziet het er slordig uit! Het papier is zelfs gescheurd. En alle kralen liggen door elkaar heen.

"Ilse, je begrijpt zeker wel dat mama hier heel verdrietig om is. Dat je niet eens je nieuwsgierigheid kunt bewaren totdat Esther het cadeautje heeft uitgepakt."

Ilse knikt ja. O, ze weet best wat mama bedoelt. Ze is heel erg fout bezig geweest. Maar gek, het lijkt net, nu mama het weet, alsof het allemaal niet zo heel erg meer is. Ze is opeens niet zo heel erg misselijk meer ook! O, ze vindt het echt wel erg dat mama nu boos op haar is, maar dat heeft ze verdiend, dat weet ze best!

"Weet je wat we doen, Ilse? Jij gaat even lekker je gezichtje wassen met koud water; dan knap je weer wat op. En ik ga intussen het cadeautje voor Esther opnieuw inpakken, met een nieuw papiertje eromheen. Dan gaan we zo meteen gelijk het cadeautje aan Esther geven. We zeggen dan niks tegen Esther en Mirjam wat er gebeurd is, alleen vertel ik het wel tegen papa, afgesproken? " Ilse knikt ijverig ja.

"Toch wil ik dat je het zelf ook nog tegen Iemand vertelt. Weet je Wie ik nu bedoel, Ilse? " Ilse kijkt mama eens aan. "De Heere, " zegt ze dan zacht. "Juist, " zegt mama. "De Heere weet wel wat je gedaan heeft en Hij heeft het ook gezien. Maar de Heere wil ook dat je Hem alles vertelt en om vergeving vraagt. Zul je dat doen? "

Weer knikt Ilse.

"Goed, dan gaan we nu naar beneden." Als ze bij de slaapkamerdeur zijn pakt mama Ilse bij haar arm vast. "Ilse, zullen we nu nog één ding afspreken? " "Nou? Wat dan? "

Ilse kijkt mama vragend aan.

"Zul je zoiets nu nooit meer doen? Je doet er zoveel mensen verdriet mee als je zo nieuwsgierig bent. Ik hoop echt dat je er wat van geleerd hebt." Mama kijkt Ilse doordringend aan. O, mama heeft helemaal gelijk, dat weet Ilse heel goed!

"Nee mama, ik zal het echt nooit meer doen!" Haar lip begint al weer verdacht te trillen. En voordat Ilse weer in huilen kan uitbarsten geeft mama haar snel een duwtje in haar rug.

"Zo, ga nu maar snel je snoet wassen, dan kunnen we weer naar de anderen toe. Die weten vast niet waar we blijven!"

En daar komen mama en Ilse hand in hand de kamer weer binnen.

"Kijk eens wat ik in mijn hand heb voor jou, Esther? " zegt mama vrolijk.

"Een cadeautje, omdat het vandaag feest is, want je bent weer thuis gekomen uit het ziekenhuis." Esther kijkt verbaasd van de één naar de ander. Ze snapt er niks van!

"Moest... moest je daarom zo huilen, Ilse? " vraagt ze verbouwereerd. Dan begint mama te lachen en Ilse lacht ook mee.

"Dat is óns geheimpje, " zegt mama tegen Esther. "Pak jij nu maar je cadeautje uit!"

En als Esther haar cadeautje aan het uitpakken is en papa en Mirjam vol aandacht meekijken, kijkt mama Ilse eens aan en geeft haar een knipoog. "Het is óns geheim!" betekent dat.

En Ilse is het daar roerend mee eens!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen