SLOTWOORD AMBTSDRAGERSCONFERENTIE

De forumleden hebben elk reeds een slotwoord gesproken. Dat maakt het nog moeilijker een laatste slotwoord te spreken. In vier punten zou ik de evaluatie van deze conferentie willen samenvatten:

Allereerst: met spanning is naar deze dag uitgezien! Zou het een eenheidsshow worden of een demonstratie van onze verdeeldheid? Gelukkig is geen van beiden het geval geweest. We zijn daarvoor bewaard. We zijn daar dankbaar voor.

We zijn vervolgens duidelijk geconfronteerd met de werkelijkheid van de verdeeldheid en de spanningen die er zijn in en tussen de kerken. Het is goed dat dit gebeurt en steeds weer gebeurt opdat we weten hoe erg het is, en ook gevoelen waar het ligt, waar de knelpunten zich bevinden. We kunnen noch mogen daaraan voorbijgaan.

Ten derde: er is vandaag gesproken over schuld. Terecht, maar laten we goed zien in welke zin. Ik voel me niet schuldig dat ik christelijk-gereformeerd ben en dat m’n voorgeslacht deze keuze heeft gedaan. Ik voel me wel schuldig over het feit dat we veel te weinig zijn wat we moesten zijn en wat we zeggen te zijn. We leven veelszins onder de maat. Daar ligt onze schuld, onze persoonlijke en onze concrete kerkelijke schuld. En is het ons dan ook geen schuld dat dit alles ons zo weinig schuld is? De diepste nood van de kerkelijke verdeeldheid zou wel eens kunnen zijn dat we die nood niet eens zien, laat staan gevoelen. Lijden we vandaag nog aan de kerk? Aan haar verdeeldheid, haar ontrouw, haar vervlakking? Moet het ons geen schuld zijn dat we zo weinig echt katholiek gereformeerd zijn? Dat toch is christelijk-gereformeerd. We berijden geen stokpaardjes en we hebben geen specialiteiten. Maar het gaat er om recht te doen over de hele linie aan Schrift en belijdenis. Dat betekent ook: onopgeefbaar is de belijdenis en het werk van de Drieënige God, de heilsbeschikking van de Vader, de heilsverwerving van de Zoon en de heilstoepassing door de Heilige Geest. Als we dat niet volledig honoreren doen we te kort aan datgene wat we zeggen te zijn. En als dat gaat ontbreken, op welke wijze ook, dan staan we schuldig. Dat verbindt ons met allen, die de gereformeerde belijdenis onderschrijven, honoreren en liefhebben.

En een vierde punt: duidelijk is gebleken dat we op het plaatselijke vlak elkaar veel meer zullen moeten zoeken. Van onderen op moet het beginnen. Daar schrijnt de pijn van de verdeeldheid soms heel scherp, zoals ik in ons goede Veluwse dorp het ’s zondagsmorgens vaak heb ervaren.' in de week fijne geestelijke contacten met leden van andere kerken en op die morgen gaan we naar verschillende kerken, elkaar hartelijk groetend. We zullen ons meer dan ooit moeten bezinnen wat we in onze eigen woonplaats kunnen doen. Vervolgens zou ik uw aandacht willen vragen voor het feit dat de eenheid van de gereformeerde belijders een zaak is van vier g’s. Allereerst een zaak van geloof en geloof onder tweeërlei aspect. We zullen eerst moeten geloven in de eenheid. Ik geloof in één heilige algemene christelijke kerk. We laten ons vaak te veel leiden door wat we zien, constateren, ervaren, meemaken, maar het is voor alle dingen een zaak van geloof. In die eenheid gaat het ook om het ware geloof. Echte eenheid is er alleen tussen ware gelovigen. Als we dat geloof bij de ander niet herkennen, is de eenheid een kwalijke zaak.

Daarom is eenheid niet minder een zaak van gebed. We zullen er meer dan ooit om moeten bidden; bidden om de functionering van het geloof; bidden om een opwekking opdat het geloof zijn kracht kan doen; bidden om de eenheid van allen, die een even dierbaar geloof bezitten en belijden. Laat het gebed om die eenheid nooit verslappen. Er is een nauw verband tussen geloof en gebed. Geen geloof zonder gebed en geen gebed zonder geloof.

Dan ook is de eenheid een zaak van het gebod. Het is geen vrijblijvende zaak. Christus' gebed om de eenheid is een gebod voor ons om aan die eenheid door Zijn Geest gestalte te geven. Dat gebod moet ons zwaar wegen. We mogen ons van dat gebod niet te gemakkelijk afmaken.

En zo is eenheid ook een zaak van gehoorzaamheid aan het gebod. We dienen die gehoorzaamheid, waar nodig, te betrachten. Het gaat daarbij niet om onze wensen en verlangens, maar om wat de Heere wil, om Zijn waarheid en daarom om Zijn eenheid, door Hem gewild en in Hem geworteld.

Moge er in de komende tijd in deze geest over de eenheid gesproken en geschreven worden. We hebben alle heiligen nodig om de hoogte en lengte en breedte en diepte van Christus' liefde te omvatten-en dan blijft die liefde nog onpeilbaar.

Laat de luchter branden van uw klaarheid; maak uw kerk tot pijler van de waarheid; schuilplaats in de wildernis; huis waarin uw vrede is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen