"Let niet op mijn was, want kookwas kan hier niet"

Groeten uit zonnig Ontario! Terwijl het in Nederland in mei al zomers was, liepen wij vorige maand nog te bibberen van de kou. Maar nu is het toch al een paar weken warm. We genieten volop van de zomervakantie, en ik nodig u uit om gezellig een poosje bij ons in de achtertuin te komen zitten. Let niet op m 'n was, want wat hier te drogen hangt is niet zo schoon als het goed dat aan Neêrlands lijnen wappert. De wasmachines hier zijn net zo ouderwets als ze groot zijn. Het water komt niet automatisch op temperatuur, een kookwas behoort tot de absolute onmogelijkheden en het langste programma duurt maar veertien minuten. In het begin vond ik het wel frustrerend, maar nu ben ik er helemaal aan gewend. Het gemak is ook heel wat waard: een was die om half negen 's ochtends de machine ingaat, kan vóór koffietijd schoon en droog in de kast liggen. Elk huis heeft hier ook eengrote droogmachine, die vooral 's winters onmisbaar is. Ik gebruik de mijne zomers wat minder, want mijn geliefde man vindt dat er niets gaat boven zongedroogd wasgoed, dus hang ik voor hem graag het een en ander buiten. Andrew en Henry lopen hier te rommelen met wat oude planken. Voor hen vormt de schoolvakantie, die twee weken geleden begonnen is, een aaneenschakeling van kleine vreugden: later opstaan dan gewoonlijk, begroet worden door een niet-jachtende moeder, fietsritjes naar de speeltuin en het strand, uren met lego spelen en veel vriendjes op bezoek hebben. Ze zijn nu aan het proberen een vliegtuig te bouwen, maar met vier zere duimen kunnen ze de rest van het timmerwerk beter aan Maher overlaten. Tussen de bedrijven door roer ik af en toe in de jam, die in de keuken staat te koken. We hebben gisteren aardbeien geplukt, en 'k voel me vandaag net fuffrouw Schaap uit de Flipje- Tielboekenl Henry vindt dat het niet helemaal "right" ruikt, en zegt dat hij best even heel voorzichtig wil proeven. Hoe meer suiker hij in een pan ziet gaan, hoe bereidwilliger hij op dit gebied isl Ik beloof de jongens dat we een poosje naar de dierentuin gaan, als ik klaar ben met m 'n werk. We hebben een abonnement op de dierentuin, die vlakbij ons huis in Scarborough is. We vinden het voor de kinderen een betereplaats dan de vele pretparken, die hier zo populair zijn. Richardis inmiddels wakker vanz'n middagslaapje. „ Gaan we nu naar school?", vraagt hij. Voor hem is het begrip vakantie nog steeds wat vaag. Hij mist z 'n dagelijkse uitje naar de Whitefield Christian Academy, de school van onze kerk. Zelf mis ik het heen en weer rijden allerminst. Ook al is de school met veertien kilometer voor Canadese begrippen "naast de deur", ik ben er toch twee keer per dag bijna een uur mee kwijt. Ik vind het ook fijn om twee maanden geen brood klaar te maken, geen schoolkleding bij te houden, geen jongens te herinneren aan zwemles, muziekles. Ikgeloof dat Andrew en Henry zelf ook welaan vakantie toe waren. Vooral de laatste maand hadden ze zo 'n druk programma. Een van de hoogtepunten van het schooljaar vormde het leerlingenconcert, dat dit jaar in het teken stond van Canada's 125-jarig bestaan. Het programma bestond uit patriottische liederen, een "Bede voor Canada" en feiten uit de geschiedenis, 't Was een mooie avond, die vooral indruk maakte op de vele immigranten onder ons. Als je de jongens en meisjes vol overgave hoort zingen over "hun land", en "hun Canada", besef je dat deze kinderen de toekomst vormen, en dat wij als ouders de plicht hebben om hen liefde bij te brengen voor dit land, waar velen van ons geen natuurlijke band mee hebben, en waar steeds meer aanslagen worden gedaan op de laatste overbliffselen van een christelijk volksleven. Zelfs in de korte tijd dat wij hier wonen, lijkt de ontkerstening in een stroomversnelling te zijn geraakt. Het Onze Vader mag niet meer worden opgezegd in openbare scholen, kerstverhalen zijn vervangen door "winterthema's", in abortus en euthanasie wordt weinig kwaad gezien, homoseksualiteit mag niet meer veroordeeld worden, en de wet op de zondagsrust staat in veel provincies op het punt van ontbinding. Het is daarom dat we bijzonder dankbaar zijn voor de Whitefield Academy, die zo 'n veilige haven vormt voor onze kinderen, en waar alles wordt gedaan om ouders en kinderen te wapenen tegen de gevaren van deze tijd In het najaar hoop ik uitgebreider te schrijven over deze school, die drie jaar geleden begon met vier klassen en zeventien leerlingen, en uitgegroeid is tot een volwaardige school met honderdtwintig kinderen. i< />

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen