Paul-Jan

We zijn met een B-urgentie onderweg naar een huisadres. Tijdens zo’n rit is er altijd een kans dat er een melding binnenkomt die meer spoed heeft. Dan krijgt die melding voorrang en moet de patiënt naar wie we eerst onderweg waren langer wachten, of wordt er voor hem of haar een zorgambulance ingezet. Dit is nu ook het geval. Ineens verschijnt er in het scherm een ander adres en worden we door de meldkamer opgeroepen. Het blijkt DIA te zijn: directe inzet ambulance. Dit wil zeggen dat de centralist nog telefonisch in gesprek is met de melder. Ondertussen rijden wij dan alvast met A2-urgentie (geen spoed, maar ook niet onnodig wachten) richting het opgegeven adres, zonder te weten wat de melding is. Na een paar minuten komt de melding in het scherm: „Vrouw gebeten door een hond, bloeding uit het hoofd, patiënt is wel aanspreekbaar. De hond is inmiddels opgesloten.” We vervolgen onze weg met een A1-urgentie.

Bij aankomst worden we buiten opgewacht door de echtgenoot van de vrouw. Wij vragen nog extra na of het veilig is voor ons om mee te lopen. Hij bevestigt dat de herdershond inderdaad opgesloten zit in zijn bench. We pakken de monitor en (verband)-koffer en lopen mee het huis in, achterom via de keuken. Daar treffen we een jonge vrouw aan, die huilend op de grond ligt. Haar gezicht zit onder het bloed. Snel controleren we of ze alert reageert en de vitale functies in orde zijn. Dit blijkt gelukkig zo te zijn.

We stellen de patiënt gerust en maken de diepe bijtwonden op haar hoofd schoon. Gelukkig blijkt ze niet in haar gezicht gebeten, maar achter op het hoofd. Dat is wel lastig zoeken naar de wonden, vanwege het hoofdhaar, maar gunstig voor de littekens. De vrouw heeft verschillende diepe bijtwonden, die erg pijnlijk zijn en blijven bloeden. Ze moeten in het ziekenhuis verder schoongemaakt en gehecht worden. Ook zijn we in zo’n geval bedacht op tetanus.

Ondertussen horen we het verhaal aan over hoe het zover is gekomen dat deze herdershond zijn eigen baasje beet en niet losliet. De hond blijkt al een paar dagen niet in orde. Hij sliep veel en had een antibioticakuur gekregen. Het baasje kwam na een dag werken thuis en wilde de slapende hond knuffelen. Maar dat vond het dier niet prettig; hij hapte meteen in haar hoofd, met alle gevolgen van dien. Gelukkig kon haar man de bek opentrekken en direct 1-1-2 bellen. Het motto van deze column? Geen slapende en zieke honden wakker maken!

PAUL-JAN DEKKER VERZORGT OP DEZE PLEK EEN WISSELCOLUMN. VOLGENDE KEER POLITIEAGENTE LEANNE POTS-PLUIMERS.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen