Herdersleven

Rattenvanger is zijn vak. Hij had over me gelezen in een reformatorisch familieblad. Mijn vak boeide hem en hij besefte dat we beiden een baan beoefenen met een wat alternatief sfeertje eromheen. Zou het geen idee zijn om twee dagen samen op te trekken, de één te gast in het werkveld van de ander? Met dit bericht belde hij me 's avonds op. Ik vond het een bijzonder leuk idee, want ik was nog nooit op stap geweest met een rattenvanger en hij zag uit naar een dag op de heide. Een week later wachtte hij in zijn auto naast de schaapskooi, tot mijn komst de werkdag zou openen. Bij het zien van deze natuurwerker betrapte ik mezelf op een vooroordeel. Ik denk wel eens dat het publiek soms niet zulke verheven vooringenomenheden aangaande een herder koestert. Maar ach, feitelijk valt het best wel mee. Waarom was ik dan nu verrast door een keurige man in een keurige limousine? Wat dom van me. Nadat ik het erfhek van het hangslot had ontdaan, maakten we kennis met elkaar. Serieuze vent, dacht ik, en daarin zou ik nog de hele dag bevestigd worden. We waren nog geen vijf minuten met de kudde onderweg toen hij vertelde dat hij met enige medicamenteuze steun door het leven gaat. Ik vond dat zo eerlijk van de rattenvanger dat ik vertelde dat dit verschijnsel mijzelf ook niet vreemd is. Daarmee hadden we gelijk de toon gezet voor een openhartig gesprek. Om daarbij niet te zeer afgeleid te worden door de nodige correcties van de kudde, leidde ik mijn dieren naar het grootste heideveld dat we hier in de Loenermark hebben: de Zilvense Heide. Daar kunnen ze lang grazen zonder door heuvel of struweel aan mijn oog te ontsnappen. Deze opzet slaagde. Uren maakten we elkaar deel van ons beider bestaan. Grote overeenkomsten, niet alleen inhoudelijk, maar ook wat betreft de beleving van het buitenleven. Wat hem zo boeide, was de haast volmaakte stilte in mijn terrein. Omdat hij in agrarisch gebied werkt, hoort hij dagelijks landbouwmachines. Op zeker moment stonden we op om iets meer overzicht over de kudde te hebben. Ik keek eerst naar links, net als in het verkeer, en zag toen op een steenworp afstand hoe drie grote herten ons als het ware hadden staan afluisteren. Noch voor ons, de kudde of de honden toonden ze enige angst. We hadden alle tijd om de edele dieren nog dichterbij te halen door de kijker van de rattenvanger. Het leek wel of onze observatie hen hinderde, want toen pas wandelden ze zonder het geringste gekraak de bosrand in en trokken zich terug. Mijn gast vertelde hoe hij dacht over de maatschappelijke jacht waaraan hij veel leeftijdsgenoten ziet lijden. Over de waarde van huiselijke warmte en de aandacht die de kinderen moeten ontvangen. En hoe hij en zijn vrouw een goed gezinsleven als een opdracht dankbaar ontvangen. Wat me zo trof was de wijze waarop we beiden met de dingen van het geloof omgaan, ons nadenken over levensvragen. We verheugden ons over Gods liefdevolle ontferming. De hele dag bood de stilte alle gelegenheid om het samen goed te hebben. Als ik op zekere dag de deur uitga met lieslaarzen in plaats van klompen, dan weet u naar wie ik toe ga...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen