OFFERS

De Grote Verzoendag (vervolg).

Nadat cle zondebok was weggebracht naar de woestijn, legde cle Hogepriester zijn witte kleed weer af en reinigde zich, om vervolgens weer cle „gouden kleding" aan te trekken. De man, die de bok had weggebracht, moest zich eveneens reinigen.

En dan volgt cle slotbehandeling, n.1. cle verbranding van de zondoffers: le var en cle bok. 't Vet van beide dieren werd, zoals bij elk schuld-en zondoffer op het brandofferaltaar aangestoken, maar cle rest, zoals vel, vlees enz. werd buiten de legei*plaats verbrand, dus niet op het altaar. De Priesters kregen van dit offervlees ook niet hun deel, zoals bij gewone offers. Er zit een wonderlijke tegenstelling in het „waardevolle bloed" en het „waardevolle vlees." De bestemming van het eerste was het Heilige der Heiligen en die van het tweede, buiten de legerplaats. „Het onreine cadaver wordt ver van cle menselijke samenleving onschadelijk gemaakt." „Want welker dieren bloed voor cle zonde gedragen werd in het heiligdom door de Hogepriester, derzelver lichamen werden verbrand buiten cle legerplaats." Daarom heeft ook Jezus, opdat Hij door Zijn eigen bloed het volk zou heiligen, buiten de poort geleden." (Hebr. 13 : 11 en 12): Hiermee wordt op machtige wijze uitgebeeld, wat nu eigenlijk de verkondiging op cle Goede Vrijdag, de grootste van alle Grote Verzoendagen, is.

Wat wij tot nu toe behandelden, waren de hoofdplechtigheden van de Grote Verzoendag. Tenslotte was er nog het z.g. feesloffer. 't Was een „brandoffer, ten liefelijken reuk, den Heere". Het cloor God begenadigde volk brengt op deze wijze een offer der dankbaarheid, bestaande uit een jonge var en een ram, ieder met zijn spijs-en drankoffer, en eindelijk zeven volkomen éénjarige lammeren, elk lam ook weer met zijn spijsoffer. Op cle Grote Verzoendag kwam hierna ook nog weer een geitebok ten zondoffer. Dat betekent clus, dat na de grote verzoening, na het brengen van de feestoffers, aan het eind van deze grote dag het volk alweer verzoening nodig had.

Hier raken we eigenlijk cle grote tragiek van heel de dienst van Israël, n.1. dit: „Het is nooit af." Men is nooit klaar; er is eigenlijk geen rustpunt in de zin van eindpunt. Men heeft schuld, over die schuld spreekt God Zijn kwijtschelding in het brengen van het offer, en men gaat van het Heiligdom terug om meteen weer nieuwe schuld te maken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen