OOG VOOR DE MEEST KWETSBARE OUDEREN

‘Ik heb geen mens om mijn hart eens bij uit te storten…’ Wat is de vrouw tegenover me blij dat ze met iemand kan praten over haar zorgen. Tot voor kort woonden ze nog met z’n tweetjes in hun eigen huis. Haar man deed zo’n beetje het huishouden omdat zijzelf een ernstige longziekte heeft. Maar nu is haar man met een terminale ziekte opgenomen in het ziekenhuis en is zij met spoed in het verpleeghuis terecht gekomen. Hoe moet het nu verder? Deze vrouw heeft kinderen en ik begrijp dat ze druk zijn om een onderdak te vinden voor vader en moeder. Maar – en dat merk ik wel vaker – daar hebben ze het zo druk mee dat er niet echt oog en oor is voor van wat er allemaal op hen afkomt, ook in geestelijke zin.

‘Ik heb geen mens…’ Deze uitspraak van de zieke in Bethesda (Joh. 5:7) hoor ik nogal eens. Juist in de grote stad zijn er veel ouderen die écht geen mens hebben. Vaak verlangen ze naar de dood, niet omdat ze graag willen sterven maar omdat het leven geen enkel lichtpuntje biedt. Sinds we een spoedopname-afdeling hebben ontmoet ik heel veel ouderen die al tijden hun huis niet meer uit komen. Ze zijn te oud, te kwetsbaar geworden. Ze staan alleen op de wereld of hebben een zieke partner. Soms hebben ze kinderen die ver weg wonen, of hard werken. Ze hebben niemand om zich eens tegen uit te spreken. En daar hebben ze nu juist zo’n behoefte aan.

Kwetsbare ouderen zijn in deze tijd een ‘hot item’ in de media. Door de overgang van een groot gedeelte van de zorg van rijk naar gemeente en de zorgen die dit bij veel mensen oproept. Ook ik ben bezorgd. Niet omdat onze kerken niet genoeg doen op dit gebied. Overal zie ik initiatieven ontstaan: van het opzetten van een dagopvang tot het regelen van bezoeken. Decennia lang zetten zusters zich al in om de kwetsbare ouderen in de gemeente te bezoeken. En ik ben er van overtuigd dat elke gemeente van ons kerkverband deze problematiek op de agenda heeft staan.

Maar onze tijd is beperkt. Wellicht juist in een grote stadsgemeente ben je al blij als je regelmatig bij je ‘eigen’ ouderen langs kunt gaan. Ook onze gepensioneerde broeders en zusters die zelf nog gezond zijn hebben niet eindeloos de tijd. Steeds meer komt bij 60-plussers de zorg voor hun oude ouders te liggen, terwijl ze vaak ook al een paar dagen per week op hun kleinkinderen passen. 70- en 80-plussers, ook al zijn ze fit, hebben toch een beperkte energie. Wat kunnen we nog als kerk?

Hoe moet dat nu straks? Je zult maar als 90-jarige de zorg hebben voor een licht dementerende man of vrouw, die niet te corrigeren is en de nacht aanziet voor de dag. Daar ga je aan onderdoor. Daarom: wat zou ik het geweldig vinden als we bij onze plannenmakerij nu eens niet denken: hoe krijgen we onze kerk vol? maar: wij (jong en oud) gaan dit jaar al onze (missionaire) energie richten op de kwetsbare ouderen in onze stad of ons dorp! Wellicht komt u er niet mee in de (kerkelijke) krant, maar uw loon zal groot zijn!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen