Voor de jeugd

Beste Jongelui!

Jullie hebben natuurlijk het laatste nummer van Bewaar het Pand gelezen. Je hebt daarin ook gelezen die aankondiging van die ontmoetingsdag, die we met elkander hopen te hebben op Zaterdag in de Christelijke Gereformeerde Kerk te Dordrecht, Singel 192. Voor degenen die dit niet weten, zou ik willen zeggen, dat dit maar niet een „kerkje” is, maar dat het een hele grote kerk is. Dat wil met andere woorden zeggen: Je behoeft echt niet bang te zijn, dat je een vergeefse reis zult maken, door dat je er bijvoorbeeld niet in zoudt kunnen. Want als dat het geval zou zijn, dan overtreft deze dag verreweg alle verwachtingen van de Redaktie van Bewaar het Pand.

Ruimtelijke zorgen behoeft u dus, wat dat betreft, echt niet te hebben. Jullie hebben niet alleen de officiele aankondiging gelezen, maar ook dat stukje, wat door mij, aan het eind van mijn vorig schrijven, werd toegevoegd. Wanneer je dat nauwkeurig hebt gelezen — en ik verwacht van jullie niet anders — dan ben je tot de ontdekking gekomen, dat het onderwerp wat in de officiele aankondiging staat vermeld, nogal enig verschil vertoont, met hetgeen door mijzelf is opgegeven.

In de officiele aankondiging staat, dat door mij gesproken zou worden over: „TEMPELVREUGD EN VREZE GODS IN DE JEUGD”.

Dat zou natuurlijk heel goed kunnen. Het rijmt nog ook. Vreugd — Jeugd.

Ja, laat mij het daar dan eerst maar eens over hebben. Je weet nooit waar een fout goed voor kan zijn. Want hier is natuurlijk een fout in het spel. We zullen maar niet uit gaan zoeken wie deze fout gemaakt heeft, maar ons neerleggen bij de regel: Waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt. Dat kan nu eenmaal niet anders. We leven niet in een kerk met feilloze mensen.

„Tempelvreugd en vreze Gods in de jeugd”, zou dus heel goed kunnen. Als ik deze titel voor een eventueel onderwerp ga bekijken, is ze zelfs heel logisch. Want als men de vreze Gods in de jeugd mag beoefenen, dan kent men ook „tempelvreugd”, dat is een vreugde die in de tempel=het huis Gods, beleefd wordt. De Heere doet dan ervaren, dat het waar is, wat Hij zegt tot degenen die Hem vrezen: Ik zal Mijn volk verblijden in Mijn bedehuis.

Je kunt dan opgaan naar Gods huis, met een heimwee in je ziel om daar de Heere te mogen ontrnoeten, om Zijn stem te mogen horen. Ach neen, je hebt dit niet verdiend. Je bent dit niet waardig. Je loopt op weg naar de kerk jezelf aan te klagen. Je denkt: Hoe zou de Heere tot mij kunnen spreken. Tot mij, die het er deze week weer zo slecht heeft afgebracht. Ik zondig alle dagen, ik zondig elk ogenblik weer. Als de Heere mij daarnaar zou behandelen, dan kan Hij tot mij niet van heil en vrede spreken. Dan moet Hij mij veroordelen. Dat heb ik verdiend. Men zegt dan wel in hart dat vers uit dat „optochtslied” van die oude tempelgangers: Zo Gij, de ongerechtigheden gadeslaat, Heere, wie zal bestaan? Dat wordt dan gevoeld. Men kan voor de Heere niet bestaan, als Hij zou doen naar zonde en schuld. Men zou dan van voor Zijn aangezicht moeten worden weggedaan. Dat heeft men verdiend, en anders niet. De Heere is immers een heilig God? Hij kan met de zonde geen gemeenschap hebben. Hij is ook een rechtvaardig God. Hij moet de zonde straffen. Ja, dan kan het op weg naar de kerk, wel eens benauwd zijn in hart. Maar het is dan een benauwdheid, die te verkiezen is, boven de „dood” waarin vele malen de gang naar de kerk gemaakt wordt. Ja het is een benauwdheid, die zelfs te verkiezen is boven de „dodigheid” waarin Gods kinderen menigmaal verkeren en ook hun gang naar de kerk maken.

Want als men onder deze dingen „gebogen” gaat, dan is men daar niet „rustig” onder. Neen, dan komen daar werkzaamheden uit voort. Werkzaamheden, die door de Heilige Geest worden gewerkt. Want het is God, Die in de zondaar werkt, beide het willen en het werken, naar Zijn welbehagen. Misschien vragen jullie wel: Wat moet ik daar onder verstaan? Wat zijn dat voor werkzaamheden?

Daaronder moet je verstaan: Gebedswerkzaamheden. Je wordt dan door de benauwdheid uitgedreven in het gebed naar de Heere. Als alles je dan aanklaagt, dan komt er toch ook in het hart die andere regel uit datzelfde „optochtslied”: Maar bij U is vergeving, opdat Gij gevreesd wordt. Daar schep je dan moed uit. Daar ga je dan op pleiten. Je houdt dit dan de Heere geduriglijk voor ogen. Het is toch Zijn eigen woord. Daar kan Hij uiteindelijk toch niet van af. O zeker, van jou wel. Hij is aan jou niets verplicht. Als Hij nooit naar je om zou zien, dan zou je de hand op de mond moeten leggen. D.w.z.: Zwijgen. Maar al is de Heere dan aan jou niets verplicht, Hij is het dan toch aan Zichzelf verplicht, dat Hij Zijn woord houdt. Ja, dat is Hij aan Zijn Naam verplicht. Mozes deed op die Naam des Heeren een sterk beroep. Jullie weten het: de kinderen Israels waren nu niet zulke beste kinderen. Integendeel. Het was een hardnekkig, wederspannig volk. Een volk dat de Heere tot toom verwekte, iedere keer weer. Zij maakten zich waardig, dat de Heere Zich voor goed van hen af zou trekken. En Mozes, die dit billijken moest, deed een beroep op de Naam des

Heeren, zeggende: HEERE, Heere, wat zoudt Gij met Uw grotc Naam doen? Wat zouden de heidenen niet zeggen? Ja, dan gaat het ten diepste niet meer om de zaligheid, maar om de Naam, dat is de zaak en de ccr des Heeren.

Als je dan zo biddende op mag gaan naar het huis des Heeren, dan kan het daar nog wel eens meevallen. Als je dan daar mag horen, dat de Heere nu juist aan dezulken Zijn heil wil doen zien, dan is dit als water op een dorstig land. En als je dan horen mag en verstaan dat de Heere nu Zijn heil „kan” doen zien, terwille van de Heere Jezus Christus, Die door de hel is heengegaan, om de zware schuld te betalen, om aan de eisen van Gods gerechtigheid genoegdoening te geven, dan stelt dit een mens, ook een jong mens, die voor alle dingen de eer des Heeren zoekt, tevreden. God „kan” vergeving schenken, terwille van het Borgwerk van de Heere Jezus Christus. Het is dan geen vergeving in die zin, dat God, nu ja, het maar door de vingers ziet, en er verder maar niet meer over praten wil. Want dat zou een vergeving zijn, dien een mens, die het werkelijk om God te doen is, niet tevreden stelde. Want dan was immers aan het recht Gods niet voldaan? Dan zou de deugd van het recht Gods, bij een zodanige vergeving schade moeten lijden. En zo zou men niet willen zaiig worden. Men wil toch voor alle dingen eerlijk zalig worden. En dat kan dan nu, omdat de Heere Jezus Christus, met een offerande een voikomen genoegdoening heeft teweeggebracht. God kan dan, in Christus, Zijn aangezicht in gunst doen lichten aan een arme, door schuldbesef getroffen en verslagen zondaar. En dat nu geeft vreugdebeleving in Gods huis.

Zo is het te verstaan, dat „Tempelvreugd en vreze Gods in de jeugd”, heel goed te combineren zijn. Ik hoop dat jullie in je jonge leven daar iets van zullen mogen kennen. Door genade hebben wij deze dingen al vroeg mogen leren. Terwijl wij nu wel eens moeten zeggen: Och, wierd ik derwaarts weergeleid. En ik denk, dat menige(?) oudere daar mee in zal stemmen.

Maar, om kort te zijn, daar zullen we het op die ontmoetingsdag niet over hebben. We hopen dan te spreken over: „TEMPELVERVAL EN VREZE GODS IN DE JEUGD '.

Tempelverval is natuurlijk iets anders, dan tempelvreugd. Maar dat is er helaas ook.

Wat we daar dan over zeggen willen, vertellen we nu natuurlijk niet. Daar moet je voor naar Dordrecht komen, op ZATERDAG 17 APRIL. Aanvang 10.30 uur.

Beste jongelui en ook ouderen, laat ik daarom nu maar zeggen: Tot ziens!!

Jullie aller vriend

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen