Samen met vrijgeraakten

Dat lijkt wel de begeerte te zijn van verschillende gemeenten. Er zijn samensprekingen. Uit berichten blijkt, dat in verschillende plaatsen een bepaalde overeenstemming is bereikt en dat in andere plaatsen de samensprekingen worden voortgezet. Daartegenover staan andere plaatsen, waar men er blijkbaar niet aan denkt contacten met de vrijgeraakten of anderen te zoeken. Er is niet de minste toenadering. Stellig leeft er het besef, dat men het niet met elkaar eens is en niet bij elkaar hoort.

Dat schept een vreemde situatie, die eigen kerkverband niet ten goede komt. Daarin komt openbaar een diepgaand verschil van gevoelen in eigen kerkelijk leven. Het is pijnlijk dat te moeten constateren.

Dit verschil van gevoelen dateert niet van vandaag of gister, maar is een proces, dat al lang aan het groeien is. Jaren lang zijn er samensprekingen geweest met de vrijgemaakte kerken, die nimmer tot overeenstemming hebben geleid. Dat was vooruit wel te zien. Er waren en bleven verschilpunten, die vereniging in de weg stonden. Plaatselijk waren de verhoudingen soms anders. Er waren gemeenten, die meer toenadering tot elkaar toonden.

We noemen met name Eindhoven. Daar ging men zelfs tot kanselruil over. Dat is intussen al vele jaren geleden. De classis Utrecht bemoeide er zich mee en maakte bezwaren. Eindhoven luisterde. De zaak werd langs de kerkelijke weg bij de generale synode aanhangig gemaakt.

Het resultaat is geweest, dat de synode 1965/66 bepalingen heeft vastgesteld, waarbij precies werd geregeld waaraan kerken zich hebben te houden, wanneer men bij voorbeeld tot kanselruil wil overgaan. De synode heeft bepaalde waarborgen gesteld. Hier werd een zeer gevaarlijk terrein betreden. Binnen de grenzen door de synode gesteld kon plaatselijk nader contact plaats vinden. Indertijd hebben we hierover in ons blad geschreven.

Maar wat wil nu het geval?

Na de uitspraak van de synode raakten de vrijgeraakten los van de vrijgemaakten. Deze vrijgeraakten vormen nog geen kerkelijk verband. Onder hen is zelfs geen eenheid van gevoelen omtrent de noodzaak daarvan. Van deputaten voor samenspreking met deputaten van onze kerken is natuurlijk helemaal geen sprake.

Als we het goed hebben, zijn er op het ogenblik meer contacten met de vrijgeraakten dan met de vrijgemaakten. Die contacten zijn nauwer geworden. In sommige plaatsen is men al zover gekomen, dat men overeenstemming van gevoelen bereikt heeft. Dus de verschillen ten aanzien van kerkbegrip en toeeigening des heils zijn uit de weg geruimd. We zouden hier kunnen vragen, wie water in de wijn gedaan heeft, maar we laten deze vraag rusten.

Men heeft hieruit de conclusie getrokken, dat er geen bezwaar is tegen kanselruil. Ja, men is er al toe overgegaan. Hiermee doet men wat goed is in eigen ogen. De synode wordt aan de kant gezet. Haar bepalingen worden niet als maatstaf gehanteerd, maar naar eigen believen handelt men. De classis Zwolle heeft er zich mee bemoeid en heeft zich achter deze gemeenten gesteld en zo haar sanctie gehecht aan wat die kerken besloten hebben. Nog wel met een beroep op de bepalingen van de synode van 1965/66. Maar in werkelijkheid met negatie van die synode.

Het is te begrijpen en toe te juichen, dat er gemeenten waren, die het met deze gang van zaken niet eens waren en van de uitspraak van de classis in beroep gingen bij de Particuliere Synode, namelijk die van het Noorden. Zij zagen hier een dreigend gevaar voor eigen kerkelijk leven en ook strijd met de synodale uitspraak.

Het komt er nu op aan, of de P.S. kerkelijk denkt en besluit. Zal ze de classis en de dwalende gemeenten de hand boven het hoofd houden? Zal zij zich stellen achter de genomen beslissingen? Zal zij, ondanks de beperkende bepalingen van de synode, de moed hebben toch te proberen een weg te openen voor toelating van vrijgeraakte predikanten op de kansels van die bepaalde gemeenten? Zal men de gevaren zien of niet? Zo kunnen we verder gaan met het stellen van vragen. We hopen nog, dat de P.S. de classis tot de orde zal roepen en dat de classis op haar beurt zo met die gemeenten handelt. Dat zal heilzaam zijn voor heel ons kerkelijk leven. We wachten en hopen.

B.

N.B. Het bovenstaande artikel was al enige tijd geleden geschreven en gezet, maar door plaatsgebrek kon het niet eerder in ons blad worden opgenomen. Inmiddels heeft de P.S. van het Oosten een uitspraak gedaan, die niet bevredigde. Er is nu een beroep gedaan op de Generale Synode, die zich uiteraard te houden heeft aan haar eigen bepalingen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen