Zending in Rhodesia

Door modder en stromen — „Ik kan weer zien"

Het land Rhodesia is zo geheel anders dan Holland. Hier zitten we uit te zien naar de volle komst van de lente en we verlangen naar de zon, die zo weldadig voor mens, dier en plant is, maar in het verre land in Afrika proberen de mensen zoveel mogelijk de brandende zonnestralen te ontwijken. Het is daar ondragelijk en zelfs gevaarlijk om lange tijd in de volle zon te vertoeven. Wanneer de kinderen buiten spelen, hebben ze altijd een hoed op. De kinderen van de blanken zitn er dan ook anders uit dan de hollandse kinderen in de zomer, wanneer de zon die bruin heeft gebrand. De meeste europese kinderen zien bleek.

Het hele landschap is anders. Neem de hollandse rivieren en de stromen in Rhodesia. In Nederland worden de meeste rivieren bevaren, maar zo gaat het ginds niet. Daar zijn de rivieren tien a twintig meter breed en hier en daar zijn plaatsen waar de diepte slechts één of anderhalve meter bedraagt. Daar wordt dan ook geprobeerd de stroom over te steken, want bruggen zijn er niet. Men moet evenwel terdege oppassen voor de stroom, want die is op vele plaatsen geweldig sterk.

Laten we weer maar eens een kijkje nemen. Het is vroeg in de morgen van de laatste januari 1958. In Ingwenya stappen twee mannen in een auto. De ene is een blanke; de ander is een neger. Het doe.\ van de reis is Mbuma, dat ongeveer tweehonderd km van I.agwenya is verwijderd.

Waren de wegen nu mrar als in ons land, dan zou je er niet tegenop zien. Dan was het een reis van een uur of drie. Maar hier! De blanke, die aan het stuur zit, weet dat het zal gaan door modderpoelen en dat er wel achttien keren een rivier overgestoken zal worden. Dan is het rijden geen kleinigheid.

De reizigers zijn vroeg in de morgen vertrokken. De regen gutst naar beneden, maar daar kan niet voor gewacht. Ze moeten proberen vóór de zondag in Mbuma te zijn.

Op de derde versnelling kan haast niet gereden worden. Geen wonder, dat het benzineverbruik niet weinig is:1 op 2i/2!

Er wordt niet veel gesproken. De chauffeur heeft alle aandacht nodig om zijn wagen zo goed mogelijk in de baan te houden. En als ze iets spreken, dan zouden we het niet kunnen verstaan.

De bestuurder is Jan van Woerden en de neger, die naast hem zit, is dominee Mzamo. Na uren gereden te hebben, proberen ze een beetje te slapen in de auto, die stilgezet wordt in de buurt van een doorwaadbare plaats in de rivier. De mannen zijn even gaan kijken of het zal lukken, maar nee, er is geen doen nog aan. Ds Mzamo weet, dat na enige tijd het water wel wat gezakt zal zijn en dan kunnen ze de overtocht wagen.

Ze zullen nu maar een paar uurtjes slapen. Straks wordt weer verder gereden. Eerst door de rivier en dan zullen ze wel zien wat er gebeuren moet.

De tocht duurde twee dagen en een nacht. Zaterdagavond half tien werd het einddoel bereikt.

Achttien keren hadden ze de stroom moeten oversteken. Eén keer ja, dat was al heel eigenaardig: een bus had geprobeerd op eigen kracht de ondiepe plaats over te steken, maar halverwege zoog het voertuig tot aan de carosserie vast in het rivierzand. Zou de chevrolet van Van Woerden het zelfde pad opgaan? „Neen, " zeiden bereidwillige negers, „we zullen het wagentje naar de overkant dragen!' En zo gebeurde. Een groot aantal zwarten tilden de auto, die meer dan een ton weegt, op en brachten hem aan de andere kant van het kolkende water!

's Maandags na de rustdag wist Van Woerden wel wat hem te wachten stond. Na zo'n tocht door modder en water, moest de wagen geducht onder handen genomen worden, om straks weer diensten te kunnen bewijzen.

Nu nog iets over de brillenaktie. Zoals we weten zijn er voldoende brillen gezonden naar het goede adres. Later hierover nog wel meer.

Voor wie zijn deze brillen bestemd? zult u vragen. In het zendingsgebied zijn verscheidene oude mensen, die op

hoge leeftijd met moeite lezen hebben geleerd. Ze hadden begeerte Gods Woord voor zichzelf te kunnen lezen. Voor deze oude Christenen is het een groot verdriet als hun ogen zwakker worden en daardoor het lezen onmogelijk is.

Van Woerden schrijft: „Nu hadden we van iemand enkele oude brillen gekregen. Gisteren vond ik na lang zoeken en proberen een bril voor een oude vrouw, wier gezicht zo zwak was, dat ze door een kind geleid moest worden. Toen zij de juiste bril op kreeg, riep ze in grote opwinding uit: „Ngiyabona!" (Ik kan weer zien). Op kinderlijke wijze strekte zij haar oude verschrompelde armen naar de hemel, uitroepende, dat de Heere zo goed voor haar is."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen