Dromen als levensnoodzaak en als wegwijzers naar ons innerlijk

„Plots staat de lift met een schok stil. De deuren schuiven open maar in plaats van een normale uitgang ziet de passagier een blinde muur voor zich. Hij hamert op de knoppen maar er gebeurt niets. Uiteindelijk drukt hij op de alarmknop; een norse stem van de liftbediende vraagt vanuit de diepte „Wat is er aan de hand?" De passagier legt uit dat hij er op de 25ste verdieping uit wil. „Dit gebouw heeft geen 25 verdiepingen", zegt de stem. „Onzin", vindt de passagier, „Ik werk hier al jaren". Het afwisselend smekende en kwade gesprek houdt nog even aan, totdat de liftbediende bedenkt dat hij zijn tijd wel beter kan gebruiken. „Wacht even, alsjeblieft", schreeuwt de passagier in paniek. „Blijf met me praten". De luidspreker geeft een klik en het is stil. Uren, of misschien wel dagen gaan voorbij. De passagier zit in een hoekje van zijn hok naar het glanzende metalen rooster te staren. Daar klonk ooit eens een menselijke stem, misschien zal hij die stem ooit eens weer horen..."