De Christinnereis [4]

Uitlegger vraagt of het gezelschap er een poosje naar kijken wil. Ze zien hoe één van de kuikens naar een bakje water gaat om te drinken. En telkens als het een slokje nam, zagen ze het kopje en de oogjes van het kuiken naar de hemel gaan. Dan horen ze de stem van Uitlegger: ‘Kijk naar wat dit kuikentje doet en leert daardoor te erkennen, vanwaar uw weldaden komen. U moet naar boven kijken, wanneer u die ontvangt’. Deze les zal Christinne veel nodig hebben op haar levensweg: alles wat ze voor de tijd en de eeuwigheid nodig heeft kan alleen van de hemel komen. En ze zal telkens weer als een dorstige moeten leren drinken om het hoofd omhoog te heffen.

Wat is deze les in het leven van Gods kinderen toch gedurig nodig. Daarom lest de Heere Zijn kinderen met dorst en voedt Hij hen met honger, zoals één van de Engelse puriteinen het uitdrukt. De Heere brengt Zijn volk telkens weer in het gemis. Zo mogen ze met de dichter eenvoudig leren: ‘Gij heft mijn hoofd omhoog en doet m’ Uw gunst aanschouwen’. Het maakt hen zo diep afhankelijk en bewaart hen voor geestelijke hoogmoed en optochtelijkheid. Alles wat ze ontvangen hebben is genade. En er is niets zo gevaarlijk als zich verheffen op ontvangen genade. De apostel Paulus had er een scherpe doorn in het vlees voor nodig, opdat hij zich niet zou verheffen.
Augustinus schreef: ‘Dit zullen alle godzalige mensen aanmerken, hoe groot het venijn der hovaardigheid is’. Het drinken van de kuikens leert ons hoe groot de genade van beleefde ootmoedigheid is.

Het roepen van de hen

Het onderwijs is nog niet ten einde. Uitlegger zegt dat Christinne en haar dierbaren eens moeten luisteren naar de wijze waarop de hen haar kuikens roept. Er is vierderlei geluid te onderscheiden. Het gewone geluid, waardoor de hen laat horen dat ze er is. Het bijzondere geluid, waardoor de hen laat merken dat ze de kuikens iets geven wil. Dan is er de lokroep, waardoor de hen haar kuikens onder haar vleugels wil hebben. En tenslotte is er de alarmkreet, waardoor de hen aangeeft dat er gevaar dreigt.

‘Vergelijk nu eens deze hen met uw Koning en deze kuikens met Zijn gehoorzame volgelingen’, zo vervolgt Uitlegger zijn onderwijs. De Koning wil door Zijn dagelijks onderwijs Zijn kinderen doen horen dát Hij er is. Het is het ‘gewone’ geluid. Het leert, geliefde lezer(es), dat de Koning Zijn kinderen zo’n nauwe band geeft aan Zijn dierbaar Woord. Neem dat Woord uit hun leven weg, en u neemt alles weg. Niet dat Gods kinderen iedere dag een tekst met kracht in hun ziel krijgen. Maar de dagelijkse omgang met het Woord is hun levenselement. Laat dat voor ons allen eens tot onderzoek zijn. Als wij zo gemakkelijk zonder Gods Woord kunnen, dan is dat een slecht teken.

Maar er is ook het ‘bijzondere’ geluid. Dan begeert de Koning Zijn kind iets te geven. Dat is het bijzonder onderwijs, dat Hij door Zijn Heilige Geest afdrukt in hun hart. Vaak gaat daar een weg van onmogelijkheid aan vooraf, is het een wonder als de Heere tot zo’n mens nog spreken wil en volgt er een werkzaam leven op aan de troon der genade of de Heere wil gedenken aan het Woord gesproken tot hun ziel.

Met de ‘lokroep’ wordt bedoeld de ogenblikken dat de Koning Zijn onderdanen nodigt onder de schaduw van Zijn vleugelen. Het zijn de tijden dat de ziel bijzonder mag delen in de dierbare nabijheid van de Koning. De bruid in het Hooglied sprak daarvan, toen zij uitriep: ‘Als een appelboom onder de bomen des wouds, zo is mijn Liefste onder de zonen; ik heb groten lust in Zijn schaduw, en zit er onder, en Zijn vrucht is mijn gehemelte zoet’. Onze kanttekenaren leggen uit bij de woorden ‘in Zijn schaduw’, dat het wil zeggen dat de ziel onder Zijn bescherming mag verkeren tegen de hitte van Gods toorn en de vervolgingen van de vijanden. Een dierbare plaats!

Tenslotte is er de ‘alarmroep’. Dat zijn de tijden dat de Koning Zijn volk waarschuwt tegen hun doodsvijanden, zonde, satan en wereld, die niet ophouden Zijn volk te bestrijden. Het moet Gods oprechte volk waakzaam maken om te letten op Zijn stem.
Met dit onderwijs moet Christinne straks de pelgrimsreis voortzetten. Wandelen wij al op die weg waarop zelfs de dwaas niet dwalen zal?

(wordt vervolgd)

ds. B.J. van Boven, De Valk-Wekerom

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen