De gevolgen van belletje drukken

Rustig legt moeder haar hand op zijn hoofd. Ze drukt z'n hoofd tegen haar aan. „Luister nu eens mijn grote jongen. In het ziekenhuis kunnen ze beter voor je nieuwe broertje zorgen als wij hier. We hopen dat hij vlug weer bij ons thuis komt. Ga maar een poosje bij boer Baas spelen. Om vijf uur eten we. De zuster kookt. Samen met de zuster of papa kun je daarna nog wel hapjes maken." „Waar is papa nu? " „Papa is in het ziekenhuis om je broertje weg te brengen." „Kunnen de vriendjes morgen wel komen? " „Nee jongen, die mogen later een keer komen als de baby weer thuis is." Tranen springen Karei in zijn ogen. „Wil je dan liever jarig zijn dan een broertje hebben? ", vraagt mama. „Nee, mama, maar heb ik dan écht een broertje? " „Ja hoor. Echt! Eentje met heel veel zwarte haartjes, net als jij toenje klein was." „Dag lieve mama." Karei geeft haar op allebei haar wangen een zoen. Van de zuster krijgt hij een glaasje drinken. Ze lijkt best aardig. Maar hij gaat toch maar naar buiten.

Buiten bedenkt hij dat Corné misschien nog wel in school is, want die mocht de meester helpen. Hij zal daar eens gaan kijken. Hè, er komen toch nog steeds tranen in z'n ogen. Het is ook allemaal zo vervelend. Het staat vast wel gek. Zo'n grote jongen als hij, die loopt te huilen op straat. Daarom kijkt hij maar naar zijn schoenen. Ze gaan heel langzaam. Maar toch haalt de één de ander steeds weer in. Tik, tik tik. Karei kijkt op. Meneer Mernen tikt op het raam. Hij wenkt met z'n arm, dat Karei moet komen. Stokstijf blijft hij staan. Zou hij meneer Mernen ergens mee moeten helpen? Of zou hij straf krijgen voor het belletje drukken en de bus slootwater? Meneer Mernen wenkt nog een keer en hij kijkt niet boos. Langzaam doet Karei een paar stappen in de richting van de voordeur. Daar gaat de deur al open en meneer Mernen zegt: „Kom eens even binnen jongen." Bang stapt Karei naar binnen. Hij kijkt weer strak naar zijn schoenen. Maar wat ziet hij dan? O, hij voelt zich knalrood worden. Hij ziet een hele grote vlek op de vloerbedekking in de gang. Meneer Mernen doet de deur dicht. Daar staat hij dan, bang en verlegen.

Meneer Mernen ziet dat Karei naar de vlek kijkt. „Ja jongen, dat komt van een bus met vies water, die een stelletje kwajongens hier naar binnen hebben gegooid. Ik kan niet meer op m'n knieën liggen om het schoon te maken. Je zou ze toch zulke kwajongens hè? " Meneer Mernens stem klinkt niet erg boos. Karei denkt: „Hij weet vast niet dat wij dat hebben gedaan."

Wat moet hij nu zeggen? Wat wil meneer Mernen toch van hem? Karei weet het niet meer. Hij kan nog maar één ding. En dat is heel hard huilen. Meneer Mernen schrikt ervan. „Jongen toch, heb jij zo'n verdriet? Dat hoeft niet hoor. Ik weet best dat jij die kwajongen bent, die dat gedaan heeft. Maar daar riep ik je niet voor hoor. Ik riep je omdat je vandaag vergat naar mij te zwaaien. Dat miste ik zo. Ik wilde gewoon zo graag een praatje met je maken. Loop maar eens even met me mee." Meneer Mernen strompelt naar de kamer en Karei gaat achter hem aan. Meneer gaat weer in de stoel zitten bij het raam. Voor Karei schuift hij een stoel bij. „Vertel nu eens wat er is", zegt hij dan. Karei veegt vlug zijn tranen weg en begint te vertellen. „Morgen ben ik jarig en ik heb vandaag een broertje gekregen. Het is een héél klein babytje. Nu ligt hij in het ziekenhuis en nu kunnen morgen mijn vriendjes niet komen." „Zo, zo", zegt meneer. Dan is het een hele poos stil.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen