Zending in Rhodesia Toeleidende wegen

De voorzienigheid Gods gaat over alle dingen. Zou die dan zeker niet gaan over de wegen en gangen, die gebaand moeten worden om mensen te krijgen op die plaatsen, waar de Heere van plan is de kandelaar van Zijn Woord helder te laten schijnen. Al moet er maar één zondaar of zondares toegebracht worden tot de gemeente die zalig zal worden, dan zal de Heere iemand zenden op het ogenblik dat het de tijd der minne is voor deze of gene. Achteraf bezien bemerken we pas de wijze en wonderlijke wegen, die de Heere houdt. Gods wegen zijn hoger dan onze wegen.

Kort geleden werd een Hollander als zendeling-verpleger uitgezonden naar het zendingsgebied Rhodesia, waar de Free Presbyterian Church uit Schotland werkt. Deze man is Johannes Dirk van Woerden, 16 juni 1924 te Zeist geboren. Als jongen was hij lid van de Jongel. Ver. van de Ger. Gemeente daar ter plaatse. Kort na de Tweede Wereldoorlog werd hij opgeroepen om zijn militaire dienstplicht te vervullen. Als sergeant werd hij uitgezonden naar de ambassade

in Londen. Tijdens zijn verblijf in Londen zocht hij naar mensen, die dezelfde godsdienst beleden als hij. Die mensen ontmoette hij. Ze waren leden van de kleine gemeente van de Free Presbyterian Church of Scotlaud. Vriendschapsbanden werden aangeknoopt en hij begon zich onder die mensen echt . thuis te gevoelen.

. thuis te gevoelen. Na zijn diensttijd bleef hij in Londen wonen en werken. Dit is wel enigszins onbegrijpelijk, omdat Van Woerden vanaf zijn jeugd grote liefde voor de natuur en het buitenleven had. Tegen het stadsgewoel kon hij niet en hij vond het vreselijk om één dag in Rotterdam te moeten vertoeven.

Als monteur kreeg hij werk in een garagebedrijf. Dit leven was min of meer ruw en het werk beviel hem niet. 's Zaterdags kwam men met auto's voor reparatie en die wagens moesten zéker voor de zondag klaar, want dan moest men er op uit. Van Woerden wist: met deze wagens wordt morgen Gods dag ontheiligd.

Een ernstige begeerte kwam bij hem op om een andere werkkring te vinden. Gemakkelijk ging dit niet. Hij was Nederlander en Engelsen gingen voor. Wat moest hij beginnen? Kon hij maar veq^leger worden! Van jongsaf was hij zeer gevoelig voor het lijden van zijn medemensen. Na veel moeilijkheden overwonnen te hebben, kreeg hij een plaats in een ziekenhuis, 30 km buiten de Engelse hoofdstad. Er werden hoofdzakelijk kankerpatiënten verpleegd; ook werd plastische chirurgie toegepast. Met nauwgezetheid deed hij zijn werk om het lijden te helpen verzachten, 'maar hij kon ook niet nalaten om de zieken te wijzen wat nodig is voor het zieleheil. Dit bracht hem in conflict met de directrice, die rooms was. Veel moest hij verduren, maar hij mocht genade ontvangen om alles geduldig te verdragen.

Zijn vrije uren besteedde hij aan studie. Ook bezocht hij Bijbelcursussen en prayer-meetings (gebedssamenkomsten) van de Vrije Schotse Kerk te Londen. Het gebeurde ook wel, dat hij in de omgeving van Northwood, in het bergland, op onderzoek uitging. Op een van die tochten ontdekte hij verscheidene zigeunerkampen. Hij voelde zich tot die zigeuners aangetrokken en probeerde in contact met hen te komen. Dit ging niet gemakkelijk, want de zigeeuners waren echte zwervers, die zich met vreemdelingen niet inlieten. Ze waren achterdochtig en beschouwden vreemdelingen als vijanden. Ze waren geheel vervreemd van God en Zijn Woord en Van Woerden voelde zich gedrongen om met die mensen te spreken over het enige Nodige.

Het bezoeken van de zigeunerkampen was niet zonder gevaar. Het gebeurde wel, dat men het geweer op de „indringer" richtte. Onverschrokken hield Van Woerden echter vol om met die mensen te spreken over de eeuwige dingen. Gedeelten van Gods Woord en traktaten werden echter gelaten bij de zwervende stammen. Hier en daar scheen dit vrucht af te werpen en dat gaf moed om vol te houden.

Op zekere dag was hij weer in gesprek geweest met enkele kampbewoners. Bij het heengaan werd hij gevolgd door enkele kinderen. Wat moesten die toch? „Plaese pray with us, please do %" riepen ze. „Bid asjeblieft met ons, doe het asjeblieft." Eer Van Woerden antwoord gaf, waren de kinderen op de grond neergeknield en vouwden de handjes. Wat moest de man doen? Ontroerd vouwde ook hij zijn handen en bad met de zigeunerkinderen in het open veld. Door al deze belevenissen kwam bij Van Woerden al meer en meer de begeefte in zijn hart om zich geheel te kunnen geven voor het werk der zending. Hij wist wel, dat daartoe een speciale opleiding nodig was. Hij ging uitzien naar een weg, die hem tot dit doel zou mogen leiden. Zodoende kwam hij in aanraking met verscheidene stromingen, die zich bezig hielden met het werk der zending.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen