Bedanken voor het ambt?

We hadden het ook de vorige keer al over het ambt. Wanneer zouden we daarover ook uitgepraat en uitgedacht zijn? Het is een taak die voor menselijke schouders te zwaar is, wanneer iemand geroepen wordt het ambt te bedienen in de Gemeente van Christus. Dat geldt niet alleen voor de dienaar van het Woord, maar evenzeer voor de ouderling en de diaken. In dienst te mogen staan van de Koning! Te mogen spreken namens Hem. Het opzicht te mogen hebben over Zijn Gemeente en die Gemeente te mogen dienen. Wie dat ook maar enigszins beseft zal het telkens opnieuw Paulus nazeggen: „Wie is tot deze dingen bekwaam? " Wel, dat is hij die zichzelf niet bekwaam acht. En die nochtans weet dat Zijn kracht in onze zwakheid wordt volbracht.

Te gemakkelijk bedanken?

Met een collega en broeder in het ambt had ik een (telefoon)gesprek. Het was juist in de tijd van ambtsdragersverkiezingen. U begrijpt wel hoe dat gaat. „Moeten er bij jou veel kerkeraadsleden aftreden? " „Zijn bij jullie alle vakatures al vervuld? " Op deze manier leef je dan even mee met eikaars zorgen en vreugden. Tot mijn broeder ineens zei: „Vind jij óók niet dat ze tegenwoordig erg gemakkelijk bedanken? " De vraag overviel me een beetje, misschien dat ik daardoor in eerste instantie een bevestigend antwoord gaf. Maar later erover peinzend weet ik toch niet of je zo generaliserend mag spreken. Zeker, er wordt nogal eens bedankt, maar er zijn toch altijd en overal weer broeders die met schroom en tegelijk met vreugde „ja" zeggen. Het mag in de ene gemeente wat meer moeite kosten dan in de andere, maar na korter of langer tijd blijken toch overal de lege plaatsen weer vervuld te zijn.

Bedanken, kan dat?

Is dat eigenlijk wel mogelijk dat iemand die benoemd is tot ouderling of diaken, voor die benoeming bedankt? Misschien komt deze vraag wel wat vreemd over. Natuurlijk, het komt voor en we zijn daar een beetje aan gewend geraakt dat kandidaten, hopelijk na ernstig beraad, toch menen te moeten bedanken? Maar is het, principieel gezien, mogelijk?

Een benoeming komt meestal niet uit de lucht vallen. Afgezien van die gemeenten waar de kerkeraad zelf in de vakatures voorziet — dat is naar mijn gevoel slechts een kleine minderheid — komt men eerst op een dubbeltal en dat wordt tijdig aan de gemeente bekend gemaakt. Van dat moment af moeten beide kandidaten ernstig rekening houden met de mogelijkheid dat ze gekozen kunnen worden en zijn ze dus al een beetje op een benoeming voorbereid. Na de verkiezing weet één van beide het zeker en krijgt hij nog een week bedenktijd.

De kandidaat is dus als regel door een aantal gemeenteleden voorgedragen en vervolgens met meerderheid van stemmen gekozen. In die stem van de gemeente is de roepstem van God te horen. De Heere roept tot Zijn dienst, maar Hij doet dat langs de middellijke weg. Als de benoemde aan de roepstem gehoor geeft zal hij immers straks op de vraag „of gij in uw hart gevoelt dat gij van de gemeente en mitsdien van God Zelf tot deze heilige dienst geroepen zijt'* een bevestigend antwoord geven.

Van de gemeente en mitsdien van God Zelf. Men moet dan toch wel deugdelijke argumenten hebben om tegen die roepstem „nee" te zeggen! Bedanken voor de benoeming staat dan gelijk met „nee" zeggen tegen de God Die roept.

Als ik goed ben ingelicht kan men (of moet ik zeggen: kón men) in de Gereformeerde Kerken dan ook niet voor het ambt „bedanken". Natuurlijk konden er wel gewichtige persoonlijke redenen zijn waarom iemand het ambt beslist niet kon aanvaarden. Maar in dat geval werd niet aan de gemeente bekend gemaakt dat broeder X had bedankt, maar dat hij „ontheffing gevraagd" had. Het verzoek dus om van de benoeming ontslagen te mogen worden. In de praktijk mag dat op hetzelfde neerkomen, maar het klinkt anders dan „bedankt".

Of gij in uw hart gevoelt...

De beoordeling van de motieven van een ander is uiterst gevaarlijk. Waarom neemt bijvoorbeeld een predikant een beroep aan naar een andere gemeente, of waarom bedankt hij voor dat beroep.? Dat kan hij in de meeste gevallen aan een derde niet duidelijk maken. Daarom kan die derde er eigenlijk ook niet over oordelen. De beslissing van een benoemde ouderling of diaken is daarmee vergelijkbaar. „Van de gemeente en mitsdien van God Zelf geroepen" blijft voorop staan, en daarvan zullen we ook moeten uitgaan. Maar er wordt wèl gevraagd: „of gij in uw hart gevoelt...". Met andere woorden: de wettige roepstem van God en Zijn gemeente moet weerklank vinden in het hart van de geroepene. Die overtuiging dat God roept door middel van de gemeente kunnen we elkaar

niet aanpraten. Tussen haakjes, ik geloof niet dat de opstellers van het Formulier met die woorden „of gij in uw hart gevoelt" grond hebben willen leggen in het gevoel. Ze hebben zéker niet bedoeld dat allerlei oncontroleerbare gevoelens die roeping zouden moeten onderstrepen, maar dat de benoemde van zijn roeping overtuigd moet zijn in het geloof. En dat laatste is een zaak tussen de Heere en hem. De broeders van de kerkeraad kunnen aandringen en die roeping beklemtonen, maar uiteindelijk is het de Heere Die het hart buigt en gewillig maakt.

Geldige redenen

Het zal duidelijk zyn dat we niet zómaar voor het ambt kunnen bedanken. Een vaak aangevoerd argument om „nee" te zeggen is: „ik ben onbekwaam, ik heb er geen capaciteiten voor". Dat is uiteraard geen geldig motief, want er is niet één mens die er van zichzelf uit geschikt voor is. Wie door de Heere wordt geroepen en die roeping in gehoorzaamheid en afhankelijkheid mag opvolgen wordt door Hem ook bekwaam gemaakt.

„Ik heb geen tijd" is in verreweg de meeste gevallen ook geen argument. Zouden we tijd hebben voor alle dingen, behalve voor de zaak van Gods Koninkrijk.? Wie geen tijd heeft moet tijd maken en prioriteiten stellen. En wanneer we aan het Vs'erk in de wijngaard voorrang geven, dan worden we daarin vaak zelf gezegend. Uiteraard kunnen er omstandigheden zijn die het iemand absoluut onmogelijk maken het ambt te aanvaarden. Die kunnen liggen in de gezondheidstoestand, in gezinsproblemen, in de werksituatie. Maar hier staat elk geval op zichzelf en zijn er geen algemene regels te geven.

Tussentijds bedanken?

Ik denk dat die laatstgenoemde redenen ook alleen kunnen gelden voor „tussentijds bedanken". Dat komt weieens voor, dat een ouderling of een diaken eensklaps, midden in een ambtsperiode, meent zijn ambt te moeten neerleggen. Dat geeft in de gemeente meestal een schokeffekt en leidt tot allerlei gissingen. , , Zou er ruzie geweest zijn in de kerkeraad.? " „Zou hij iets met de dominé hebben gehad.? " Zulke verhalen worden niet de wereld uitgeholpen door de nietszeggende mededeling in het kerkblad dat broeder X „om persoonlijke rededen" heeft bedankt. Want „persoonlijke redenen" is een erg rekbaar begrip!

Het lijkt me beter dan maar open kaart te spelen en aan de gemeente bekend te maken om welke reden de betreffende broeder heeft gemeend zijn ambt te moeten neerleggen. Maar dat moeten dan wel dwingende redenen zijn. Want wie echt tot het ambt is geroepen krijgt niet zomaar om elk wisse wasje tussentijds ontslag...

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen