Een onveranderlijke eedzwering

Geliefde lezer(es),
Dit hoofdstuk vermeldt ons de heilsbeloften voor Sion en de weldaden die de Heere de Kerk van het Nieuwe Testament bewijzen zou. Treffend lezen we in het achtste vers: In een kleinen toorn heb Ik Mijn aangezicht van u een ogenblik verborgen, maar met eeuwige goedertierenheid zal Ik Mij uwer ontfermen, zegt de HEERE, uw Verlosser.
Dan vervolgt onze tekst met het woordje want. Dat verwijst naar wat er eerder staat over de verlating van Gods aangezicht. Die verlating was slechts voor een klein ogenblik. God zal Zich weer over Zijn volk ontfermen en daarin betonen Wie Hij was, is en blijft voor Zijn Kerk en dat uit kracht van Zijn verbond en trouw. Hij verwijst daarvoor naar het Noachitisch verbond, de verbondssluiting van God met Noach, waarvan de regenboog het teken was. Deze bevestiging is als een eed geweest, want Hij zegt: ”…toen Ik zwoer dat de wateren Noachs…” Deze eed zien we tot op de dag van heden bevestigd.
We vinden in onze tekst daarom een dierbare belofte van de Heere aan Zijn Kerk. De Heere zegt als het ware dat Hij hierin net zo getrouw is als met aan Noachitisch verbond.
Hij blijft de Getrouwe. Dat was in Jesaja’s tijd zo en dat zien we ook nu na zoveel eeuwen nog steeds. Ondanks dat Hij Zijn aangezicht heeft verborgen belooft Hij Zich op Zijn tijd weer over haar te ontfermen.
Er is een algemene belofte voor de wereld, namelijk dat de wereld niet meer door water zal vergaan. Maar de Kerk krijgt een andere belofte, ja een eed, dat Hij op Zijn Kerk niet meer toornen en schelden zal.
De zondvloed was het gevolg van Gods rechtvaardig oordeel over de zonde. Hij heeft de wereld gescholden in Zijn verbolgenheid. Maar nu deze eed aan Noach is gedaan heeft de Kerk Zijn toorn niet meer te verwachten. De Heere heeft de regenboog gegeven als teken van het verbond der genade, ook in de donkerste tijden.
In de tijd waarin wij leven vrezen we dat er geen kerk meer over zal blijven. God is met Zijn Geest zeer ver van ons geweken. Wat wordt dat toch weinig door ons gevoeld! Het getal der trouwe leraars is klein geworden en op vele plaatsen zijn geoefende kinderen Gods en ambtsdragers weggevallen. Gedurig horen we droevige dingen, dat het geestelijke leven zo spaarzamelijk is en kwijnt. Het is een leven langs elkaar heen, het lijkt alsof we geen behoefte meer aan elkaar hebben.
De dagen van Noach zijn teruggekeerd. De Heere Jezus heeft daar vaak op gewezen. Lees het maar in Matthéüs 24. Christus heeft menigmaal gesproken over Zijn wederkomst.
Noachs tijd was een boze tijd. We kunnen dat lezen in Genesis 6. Toen zag God de aarde, en zie, zij was verdorven; want al het vlees had zijn weg verdorven op de aarde. Noach moest een ark bouwen. Het volk kreeg 120 jaar de tijd om zich te bekeren. Wat is de lankmoedigheid Gods toch groot! Maar toen die tijd was verstreken is de zondvloed gekomen.
Een vreselijk oordeel is dat geweest. Noach vond echter genade in de ogen des Heeren. Maar met u zal Ik Mijn verbond oprichten; en gij zult in de ark gaan, gij en uw zonen en uw huisvrouw en de vrouwen uwer zonen met u.
De Heere heeft dus een verbond met Noach gesloten. Maar nu is het voor ons zo nodig om in een ander verbond te komen, het verbond der genade. Pas dan krijgen die dierbare beloften de rechte waarde en troost voor al diegenen die zichzelf als een ellendig en schuldig zondaar hebben leren kennen. In die weg wordt plaats gemaakt voor de vervulling van de belofte. Want bergen zullen wijken en heuvelen wankelen, maar Mijn goedertierenheid zal van u niet wijken, en het verbond Mijns vredes zal niet wankelen, zegt de HEERE, uw Ontfermer.
God is de Getrouwe. Zo ontdekt God Zich als de eeuwige onwankelbare Goedheid waarop Sion steunen mag. Waarom? Dat lezen we in Jeremía 31:3. Ja, Ik heb u liefgehad met een eeuwige liefde; daarom heb Ik u getrokken met goedertierenheid. Deze goedertierenheid kan nooit meer bezwijken.
We kennen allen bergen en heuvelen, ze staan onbeweeglijk vast. Maar wat er ook moge wankelen en wijken, God zal nimmer wankelen. Dat is tot moedgeving voor de Kerk. Daarom zullen wij niet vrezen, al veranderde de aarde haar plaats, en al werden de bergen verzet in het hart van de zeeën.
Deze tekst wijst ook zeker heen naar het einde der tijden. Alles zal dan wijken voor Gods almacht, hoe vast men ook staat. Die tijd gaan wij tegemoet. Heuvelen wankelen en bergen wijken. Merken we dat niet op in deze benauwde tijd waarin wij leven? Alles in de wereld is vol beroering, het maatschappelijk leven wordt ontwricht, er gebeuren verschrikkelijke dingen. Maar hier staat nu tot troost van Gods Kerk dat het verbond vast blijft. …het verbond Mijns vredes zal niet wankelen, zegt de HEERE, uw Ontfermer. Die vrede is door Christus verworven en wordt gesteld tegenover toorn en schelden: …de straf die ons den vrede aanbrengt, was op Hem, en door Zijn striemen is ons genezing geworden.
Er is geen vrede te vinden buiten de voldoening aan het recht Gods. Dat zullen allen weten die zich als een schuldige hebben leren kennen. Deze tekst heeft ook nog een diepere betekenis als men met bewustheid in dat verbond mag overgaan. Dan is er een eedzwerend God Die spreekt tot de ziel: Want bergen zullen wijken en heuvelen wankelen, maar Mijn goedertierenheid zal van u niet wijken. Hoe donker de tijden ook zijn of worden, Hij zal Zijn Kerk niet verlaten.
Geliefde lezer(es), mocht u deze vastigheid leren kennen eer het te laat is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen