ATTENTIE THEMA-DIENSTEN

Tot de modeme vormgeving van de Woordverkondiging behoort ook de vraag naar z.g.n. „diemadiensten”.

Daaronder wordt dan verstaan, niet een preek met thema en verdeling, zoals wij die kennen, maar een toespraak over een bepaald onderwerp dat daama in een brede discussie moet worden doorgesproken. Onderwerpen als mondigheid, medemenselijkheid, ontwikkelingshulp, oorlogsvraagstuk en vooral al wat met „sex” verband houdt, zouden dan de aandacht moeten vragen.

’t Is bekend dat veie catechisaties op deze thema’s reeds zijn afgestemd. Zo werd de kiacht van een Vader gehoord, dat zijn kinderen vol waren over al de problematiek rondom de genoemde thema’s, maar dat zijn kinderen niets, letterlijk niets werd geleerd omtrent de geloofsleer, en omtrent de enige troost voor het leven en voor het sterven. Hier valt duidehjk een onderwaardering van het Woord Gods te constateren. Een onderwaardering tevens van de ambtelijke bediening van het Woord van God.

Des te duidelijker komt dat uit als men stelt, dat deze thema-diensten verzorgd zouden moeten worden door de predikant in samenwerking met verschillende van zijn gemeenteleden! De z.g.n. „mondigheid” van de gemeente zou daarin dan tot uiting moeten komen.

Wat er zo van de ambtelijke Woordbediening terecht komt laat zich raden. Wij krijgen dan een wetenschappelijk (?) opgebouwde toespraak naar de zin en mening van de mens, maar niet naar de zin en mening van de Heilige Geest! ’t Wordt een toespraak naar het verstand van Jeruzalem, maar niet naar het hart van Jeruzalem. En dan de z.g.n. vrije discussie na de „toespraak-preek”.. . Wat zou er dan nog van „de schrik des Heeren” zijn overgebleven?

Hoe arm wordt de kerk als zo de preek als ambtelijke Woordbediening wordt gedevalueerd! Ambtelijke Woordbediening immers wil zeggen, niet spreken naar de zin en mening van de mens, maar spreken naar de zin en mening van de Heilige Geest. Ambtelijke Woordbediening immers wil zeggen te spreken namens en in opdracht van de grote Ambtsdrager, Die zijn dienstknechten roept, en ze ook bekwaamt, om dat woord te spreken wat Hij, en niet de mens, wil dat gesproken zal worden. „Om een blijde boodschap te brengen de zachtmoedigen, om te verbinden de gebrokenen van hart, om de gevangenen vrijheid uit te roepen, en de gebondenen opening der gevangenis. Om uit te roepen het jaar van het welbehagen des Heeren, en de dag der wrake onzes Gods, om alle treurigen te troosten. Om de treurigen Zions te beschikken dat hun gegevens worde sieraad voor as, vreugdeolie voor treurigheid, het gewaad des lofs voor een benauwde geest, opdat zij genaamd worden eikenbomen der gerechtigdheid, een planting des Heeren, opdat Hij verheerlijkt worde”.

Ambtelijke Woordbediening is vooral het hanteren van de sleutelen des hemelrijks. De prediking van dood en leven, van eeuwig wel en eeuwig wee. „Gij nu, o mensenkind — zo sprak de Heere tot Ezechiel — Ik heb u tot een wachter gesteld over het huis Israels; zo zult gij het woord uit Mijnen mond horen, en hen van Mijnentwege waarschuwen. „Zegt de rechtvaardige dat het hem wel zal gaan... wee de goddeloze, het zal hem kwalijk gaan.” Is dat niet het thema, dat God aan al Zijn dienstknechten geeft? Onze Catechismus spreekt dan over de opening van het koninkrijk der hemelen voor alien die de beloften des Evangelies met een waar gelool' aannemen; openlijk mag dezulken worden betuigd, dat God een God is, die in Christus de zonden vergeeft. De ongelovigen echter, en die zich niet van harte tot God bekeren, moet verkondigd en openlijk betuigd worden, dat de toorn Gods en de eeuwige verdoemenis op hen ligt, zolang als zij zich niet bekeren, naar welk getuigenis des Evangelies God zal oordelen, beide in dit, en in het toekomende leven.

Tegenover de roep om een modeme vormgeving van de dienst des Woords, blijve ons dus goed voor ogen de waarde en betekenis van de Ambtelijke Woordbediening, zoals de Heere dat vraagt in Zijn Woord. Veel voorbeelden zouden te geven zijn, dat de Heere deze ambtelijke Woordbediening ook zegenen wil tot ontdekking, tot vertroosting, tot onderwijzing, tot een opwassen in de kennis en in de vreze Gods. Wat in de binnenkamer overdacht en beleefd werd, wordt dan vaak op de kansel gepredikt. Wonderlijk kan de Heere dan werken door middel van Zijn Geest en Woord.

Een ernstig symptoon van de vervlakking onzer dagen is daarom ook dit, dat de Woordbediening al meer en meer in discrediet komt. Dat de kerkgang al meer en meer afneemt. Dat de kerk soms nog even „langs de weg” bezocht wordt, voordat men in zomerse dagen zich uit gaat leven in de bossen of langs de stranden. Geen catechismusprediking meer — zoals wij een vorige maal hoorden — geen gewone Woordbediening meer, maar thema-diensten en discussiegroepen, het zijn beide verschijnselen van de tekenen der tijden, die de mens al meer en meer losser doet worden van het profetische Woord, dat zeer vast is, en waarvan de Heere zegt, „gij doet wel als gij daarop acht geeft, als op een licht schijnende in een duistere plaats, totdat de dag aanlichte en de morgenster opga in uwe harten.”

Toen de rijke man in de hel zijn ogen ophief, zijnde in de pijn, zag hij Abraham en vroeg een boodschap te zenden naar zijns vaders huis, dat zij toch niet zouden komen in die plaats der pijniging. En wat was het antwoord?

„Zij hebben Mozes en de Profeten, dat zij die horen”, indien zij Mozes en de Profeten niet horen, zo zullen zij ook, al ware het dat er iemand uit de doden opstond, zich niet laten gezeggen”.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen