Lentetijd is zangtijd

Meditatie

„..., de zangtijd genaakt, ..." (Hooglied 2 : 12b)

/M/at zijn zang en muziek schone gaven die de V Schepper ook aan mensen uitdeelt. Wat kunnen we genieten van een mooie zangstem, en zeker als de zanger(es) weet zijn of haar talent tot eer van God aan te wenden. Wat kan schone, welluidende muziek een eigen sfeer scheppen in huis en gezin. Er zijn nogal wat gezinnen waarin vooral op de rustdag via cd.'s gemeentezang, koorzang, orgelmuziek kÜnkt. Op de achtergrond zulk geluid te laten klinken wordt als rustgevend ervaren bij het lezen van goede lectuur

Jaren geleden was er een eenvoudig man, diep gelovig, die geen wijs kon houden en vals zong. Hij had het daar zelf heel moeiüjk mee totdat een ervaren christin hem toevoegde „je moet maar zo denken, je kunt beter hier beneden vals zingen met een op-recht hart dan zuiver zingen met een vals hart. En boven heb je er geen last meer van, want daar is alles volmaakt, ook jouw stem". Onder al de tijden die in het leven der genade worden gekend is er ook een tijd om te zingen. En onder de vier jaargetijden is er één bij uitstek die de zangtijd genoemd mag worden.

1. De komst van de zangtijd

Meer dan eens is gezegd, geleerd en ervaren, dat de dingen die men zien kan dienen tot zinnebeelden van de dingen, die men niet kan zien. Wat in het rijk der schepping gebeurt leidt Gods Kind menigmaal tot de verborgenheden van het rijk der genade. „Zo kunnen ook de jaargetijden hun tegenhanger hebben in wat God Zijn volk in het hart doet ondervinden" zegt Spurgeon.

En onder de jaargetijden heeft de lente toch wel een geheel eigen plaats. Als tweede teken van de lente wordt genoemd de zang.

In de tekst wordt gezongen „de zangtijd genaakt". Het gebezigde werkwoord „al of niet met geweld aanraken of beroeren, aan iets reiken, ontmoeten, aankomen". Er zit dus volop beweging in. Wel, beweging komt er in de natuur als de wintertijd voorbij is. Het lijkt wel alsof alles werkt en woelt in de grond. Gewassen willen naar boven en naar buiten. En het blijft ook niet stil. Er komt geluid. Alles spreekt van nieuw, ontwakend leven. Zoals ik al aangaf, het werkwoord geeft aan dat er beweging is, er zit gang achter, geen stilstand.

Het kan zijn dat er door de leiding van God en door het werk van Zijn Geest beweging komt en zit in het leven van de Kerk. De vastgevroren stroom komt los, de ijskorst smelt. Het nieuwe leven breekt door en uit. Er nadert een andere tijd. Niet altijd komt die verandering in het persoonhjk zielenleven schoksgewijze, vaak geleidehjk. Wat is in de winter het lied verstomd. De winterse kou deed intrede door onze zonde en a^al van God in het schone paradijs. God ontvangt van ons de eer niet die Hem toe-komt. Maar wanneer we van dood worden levendgemaakt en de ritsehngen van het nieuwe leven zich voordoen, bhjft het ook niet stil. Hoe kan dan een bid- of klaaghed opkhnken, wanneer we ontdekt worden aan onze diepe verlorenheid en schuld. Reeds dat klinkt God als hemelse muziek in 't oor. En 't is toch een vrucht van Zijn eigen werk. Maar wordt ons Christus geopenbaard als de enige weg tot behoud, wie kan zich dan nog stilhouden? Bhjft dan en daar de harp aan de wilgen hangen? Heerhjk als ook na diepe winterse beproevingen met storm en regen de heflijke lentetijd, waarin God Zijn aangezicht in gunst tot ons wendt, gaat komen.

Wat is de aankomst van de lentetijd trouwens telkens weer nodig. Want ach, wat komt het voor dat die door de Heere geleid worden zo bUjven stilstaan bij wat voorheen, soms jaren geleden, gebeurd is. Het zit allemaal zo vast.

Zo diep ontdekkend merkt Spurgeon op juist bij deze tekst: „Ik vrees weleens dat wij, ook ik, maar al te vaak tevreden zijn met te leven bij stuivers, terwijl er goudguldens verstrekt worden; dat we droge broodkorsten eten terwijl de Heere de heerüjkste lekkernijen voor ons bestemd heeft; dat we in lompen en vodden rondlopen, waar we een koningsmantel mogen dragen en dat we uit- en ingaan met betraande ogen, waar we ons hoofd mogen zalven met vreugde-ohe!" 2. De betekenis van de zangtijd

De zangtijd genaakt. Er is over dat eerste woord exegetisch nogal wat te doen, vooral over het woord „zang". In het Hebreeuws staat er „hazzamir" dat de betekenis heeft van „gezang, snoeiing van de wijndruiven". Vooral die laatste betekenis bracht heel wat pennen in beweging. De beroemde boerenkalender van Geser vermeldt bij de periode van de twee maanden van het voorjaar passende werkzaamheden op het land. Het zou gaan om het besnoeien van de druiven voordat de lentebloei er is. En men verbindt dat dan met het volgende vers, waarin sprake is van jonge vijgen en druifjes. Prof. L.H. van der Meiden wijst met anderen de betekenis „snoeitijd" af omdat dit totaal niet in het verband past. Bovendien betekent „zamir" oorspronkeUjk „iets met muziekinstrumenten, en het zingen daarbij". Dan is ook meteen duidehjk dat we hier niet aan vogelgezang moeten denken omdat deze geen muziekinstrument kunnen hanteren en bespelen. Het gaat om mensengezang. Geen wonder ook, bij de ontluikende lente krijgen de mensen er gewoon zin in om te gaan zingen. Het gaat kriebelen van binnen en de drang ontwaakt om de stem te laten horen in een opgewekt hed. Dat mag ook wel na de stille en donkere tijd van de winter met de dikke wolken, de gure winden en de zware regenval.

Wanneer de tijd van inzinking in het huwehjksleven voorbij is en het herstel van de verhouding intrad kijkt de bruidegom weer opgewekt uit zijn ogen en hoor je de bruid weer blij zingen. Mag dan ook niet bhj Gods Naam ter ere worden gezongen? Hoeveel temeer geldt dat het persoonhjk geloofsleven. Hoor eens zingen van hulp en heil ons aangebracht als het lente werd en het hcht van de Heere Jezus doorbrak in het duister van zondeschuld en duivelse aanvechtingen. Die tijd van „de eerste hefde" kan het schoon gezang zo worden aangeheven en vernomen. Ook anderen worden opgewekt om uit te gaan en te verkondigen dat de Heere goed is. Wat kunnen na tijden dat de twijfel overheerste en we moesten klagen God kwijt te zijn, als de hefde van Christus over ons is, om zo te zeggen de lofzangen van de Maria's en van de Simeons en de oude Zachariassen worden gezongen. Laat maar eens merken aan ieder die het horen wil, maar allermeest aan de huisgenoten van het geloof, dat de wintertijd echt voorbij is. Deze lente-bhjdschap werkt echt aanstekelijk. Laat het maar horen: „Komt, maakt God met mij groot, verbreidt, verhoogt met hart en stem de nooit volprezen Naam van Hem Die ons behoedt in nood."

Misschien kunt u ook anderen zover krijgen dat ze aan het zingen gaan. In het aanprijzen van de Heere zou u er nog voor Hem kunnen winnen. Eens zullen we hier niet meer zijn. Treedt dan voor eeuwig de grote stilte in terwijl anderen de lof van God zingen? Je moet er toch niet aan denken „vader en moeder boven, grootouders al jaren geleden thuisgekomen die zingen het hed van Mozes en van het Lam en wij... verstomd voor eeuwig, in de eeuwige rampzahgheid niets dan jammerklachten!"

O wendt u dan nog tot Hem, Die machtig en gewilhg is de winterse dood te verdrijven uit uw hart en de lentetijd te doen aanbreken. Ik heb wel bij sterfbedden vertoefd van Gods kinderen die zeiden met nog duidehjk hoorbare stem „horen juUie dat niet, dat gezang, o, wat is dat schoon", hymnen van engelen, lofzangen der gezahgden werden vernomen in het ziekenvertrek door de stervende pelgrim die bijna thuis is.

„En gij, mijn ziel, loof gij Hem bovenal." Is het daar soms voor eeuwig... lentetijd... zangtijd?

Apeldoorn

W.Chr Hovius

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen