UIT DE PRAKTIJK 59

Er worden op huisbezoeken wel eens dingen gevraagd, waarop noodzakelijk geantwoord moet worden. Wanneer er geïnformeerd is naar de staat en stand der zielen betreffende de eeuwigheid, de noodzakelijkheid der bekering als eis des Heeren is voorgesteld en de dierbaarheid van het evangelie is aangeprezen en aangedrongen is op de beleving daarvan, komen er wel eens vragen naar voren of worden toestanden in het leven verteld, waar we ons niet met een kort ja of neen van konden afmaken. Het ging er maar om, wat gevraagd of verteld werd.

Op een bezoek hadden wij het genoegen te mogen luisteren naar een vrouw, die zaken mededeelde zoals de Heere Zijn volk leert en dan gevoelt men binding vanwege het werk des Heeren.

Maar zij verklaarde ons ook hoe zij erover tobde, dat zij zo gedurig bezig was met tijdelijke en wereldse dingen. Hoe klaagde zij, dat zij in eigen kracht zich daarvan niet kon bevrijden. Zonder dat zij er erg in had was het weer zo. In het bijzonder had zij er veel last van, dat zij zo verkleefd was aan het schepsel, waarvan zij sommigen bovenmate vereerde. Zij klaagde erover, dat zij zich ook daarvan in eigen kracht niet bevrijden kon, maar dat zij ook in deze zaak de Heere zo nodig had, en zij moest zeggen: Heere, hoe kan dit alles met genade bestaan ! Want het moet toch Jezus alleen zijn en al mag ik niet ontkennen de dierbaarheid, gepastheid en noodzakelijkheid van die gezegende Borg, o wat ben ik toch spoedig weer afgetrokken tot het schepsel.

Ja vrouw, dat zijn geen onbekende zaken. Wij zijn zo geneigd om het schepsel, dat in de grond der zaak even verdorven is als wij, te vereren. Eren behoren wij die over ons gesteld zijn in gezin, maatschappij en kerk, dat is Bijbels, maar vereren is verkeerd. Als we daarop letten mogen, dan zien we daar de kwade vruchten van.

U en ik hebben dat mogen opmerken, wat er gebeurd is in de gemeente, waar u van jongsaf in verkeerd hebt. De godvrezende voorganger, die zeer vereerd werd, kwam te sterven. En wat werd door velen gezegd: hij was ook maar een mens met vele gebreken. Dat is duidelijk uitgekomen. Ja man, dat is waar. Al was het niet altijd naar het Woord, het werd toch voor waarheid aanvaard, en wat hebben wij gezien ? Zijn volgelingen zijn uiteengevallen.

Vrouw, hier stond eens een predikant, die op de preekstoel wel eens dingen ter ore bracht, waar menigeen een vraagteken achter zette. Daar ontmoetten in de week twee mensen elkander. Beiden hadden des zondags de predikaties beluisterd. De een zeide: wat sloeg de predikant met die gezegdens de plank mis. Dat was niet naar het Woord. En wat kreeg hij daarop ten antwoord ?: Of het Bijbels is of niet, de predikant heeft het gezegd en daarom is het waar. Wat zegt u daar nu van ? Is dat geen verering van het schepsel boven de Schepper ? Wij mogen de van God geroepen en gezonden knechten eren om hun ambtsen werkswille, maar niet vereren.

Ja man, wat is het nodig om in die weg alleen op de Heere te zien, Wiens Woord de waarheid is. Wat liggen wij open voor mensverheerlijking. Wat doen wij de Heere veelal oneer aan en wij hebben er geen erg in, dat straks het schepsel weg zal vallen en dat het een wonder zal zijn als wij de Heere alleen mogen overhouden. Het is hier genade als wij eens een ogenblik mogen afzien van het schepsel en de Heere het Eén en Al mag wezen. Wat zijn dat kostelijke ogenblikken. Mochten wij dat maar meer ondervinden. Wat is dat dierbaar, de gevoelige tegenwoordigheid des Heeren te ervaren.

Maar vrouw, als wij menen, dat wij niet kunnen leven zonder een zeker mens, die de Heere op onze weg geplaatst heeft en die bijzonder als middel tot onze bekering gebruikt heeft, dan belieft het de Heere wel om ons van deze weg af te leiden.

Toen wij ongeveer veertig jaren geleden ergens in Zeeland werkten en in kennis mochten komen met godvrezende mensen, werd ons het volgende verteld:

Een algemeen bekend godvrezend leraar was overleden en begraven. Een lidmaat van een zijner gemeenten, voor wie deze leraar wel bijzonder het middel in Gods hand tot bekering was geweest en aan wie deze zeer verbonden was, was visser van zijn beroep. Na het sterven van die leraar kon die man er maar niet over heen komen en hij liep dagen over dit verlies te treuren. Hij zag er ook niet doorheen.

Op een avond was hij met zijn schuit op een plaats zo ongeveer twee uur lopen van het graf van die geliefde leraar. Hij besloot in de late avond dat graf te bezoeken. Misschien zou dit zijn treurugheid wat verlichten. Hij ging in het donker op pad. Aangekomen bij et hek van de begraafplaats sprak de Heere tot zijn hart: wat zoekt gij de levende bij de doden ? Hij is hier niet. De man stond verwonderd en ging niet verder, maar keerde weer om naar zijn schuit, zonder het graf gezien te hebben. Hij werd afgebracht van zijn overmatige droefheid. Welk een les voor deze man.

Ja man, het is groot als de Heere ons een mens toeschikt, met wie wij van hart tot hart mogen spreken over de Heere, Zijn Woord en Zijn leidingen, maar het gaat verkeerd als die persoon in onze ogen zo groot wordt, dat wij de grote Meester niet kunnen zien.

Juist vrouw. U zegt dat eenvoudig, maar zo is het. Dat wij er maar voor bewaard mogen worden om het schepsel te eren boven de Schepper, Die te prijzen is tot in eeuwigheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen