Dag in dag uit

Het is één uur 's middags. De telefoon gaat Het is mijn vriendin. „Hallo," klinkt het, „sorry, dat ik onder het eten bel, maar je zou toch vanmiddag bij mij komen?",Ja", knik ik met volle monden "nee" schud ik, „geeft niet dat je nu belt." „Is het goed als ik bij jou kom deze keer", „vraagt ze verder, „want ik moet straks met de auto naar de garage en dat is vlak bij jou. Als het niet schikt moetje het zeggen hoor." „Natuurlijk schikt het", zeg ik, met één blik op de klok, „hoe laat kom je?" „ Om twee uur, goed?" Ik heb nog 'niet opgehangen of ik zet de turbo erop. Zo vlug ik kan prop ik de rest van mijn boterham naar binnen en mijn kopje thee slurp ik in één lange teug leeg.
Er is namelijk een wereld van verschil tussen op bezoek gaan en bezoek krijgen. Bij mij tenminste. Op bezoek gaan is een kwestie van jas  aantrekken, deur achter me dicht doen en op de fiets of in de auto stappen. Bezoek krijgen, en zeker onverwachts bezoek dat elk moment de vinger op de bel kan hebben, vergt nogal wat actie. Bij mij tenminste. „Esther, pak vlug de " stofzuiger en zuig de kamer", commandeer ik jachtig. Heb ik even een bof dat Esther voor " ' haar eindexamen zit en op het ogenblik meer thuis is dan op school. Esther pakt gehoorzaam de stofzuiger en begint te zuigen. Ze kent haar moeder al wat langer dan vandaag. Te laat realiseer ik me dat Esther nooit zuigt. Ze doet  wèl honderd-en-één andere karweitjes voor me, maar van zuigen krijgt ze rugpijn of allergische niesbuien. Of allebei. Een goede reden om het zuigen aan anderen over te laten. Aan een zusje bijvoorbeeld. Maar het zusje is er nu niet en over 'een half uur staat wèlmijn vriendin op de stoep.
Dan maar rugpijn of een niesbui. Of allebei 
„Heb je al achter die plantenbak gezogen?" vraag ik, terwijl ik zelfde strijkplank de kamer uitzeul, een volle wasmand weer terugbreng — naar het washok en een vaas met verlepte bloemen leegkieper. „Maar achter die plant komt toch geen stof?" zegt Esther verbaasd. ,Juist wel, malle", zeg ik, „en hier, deze dingen moetje even optillen, kijk, zó!" „Maar dan ben je nóóit klaar met werken", protesteert Esther. En daar- ~ mee slaat ze de spijker op zijn kop. „ Wat is hier schoon, he?" zegt Esther, als we om precies 2 'uur klaarzitten in een keurig opgeruimde en '"" schone kamer,
„ik heb er gewoon lol in gekregen." „Hou jezelf voor de gek", zeg ik, want ik weet hoe Esther over zuigen denkt. „Nee, hatsjie, ik vond het echt leuk", lacht Esther, terwijl ze nog een keer niest en tersluiks over haar ..onderrug wrijft. Ik voel me schuldig maar hebgeen tijd meer om haar dat te zeggen want de bel gaat. Natuurlijk kan ik het niet laten om mijn vriendin te vertellen dat we net klaar zijn met opruimen en dat ze geen minuut eerder had moeten komen. En natuurlijk ant-woordt mijn vriendin dat dat voor haar toch écht niet nodig 'Was geweest. En dan komt haar aap uit de mouw.
„Ik heb vanmorgen óók gezogen", zegt ze, een beetje verlegen grinnikend, „Want toen dacht ik nog dat jij bij mij kwam!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen