“Het luchtte echt op”

Er zijn heei wat jongeren die zich geregeld depressief voelen. De somberheid gaat dan hun leven beheersen. Misschien ben jij zelf wel één van die jongeren, of ken je iemand in je omgeving die met deze problemen worstelt. Depressieve klachten kunnen ontstaan door verschillende oorzaken. Vaak spelen moeilijkheden een belangrijke rol. Het kan dan gaan om problemen met ouders, een verkering die uitgaat, problemen op school, eenzaamheid, gepest worden, seksueel misbruik, overlijden van een vriend(in) of familielid, of andere moeilijke gebeurtenissen. Daarbij is het natuurlijk zo dat de één eerder depressieve klachten ontwikkelt dan de ander.

Soms kom je era/leen niet uit Dan heb je anderen nodig om je te helpen bij de problemen waar je zelf niet meer doorheen ziet. Mag ik even met je meedenken ? Allereerst: leg je zorgen voor de Heere neer. Hij ziet en weet alles, ook jouw sombere klachten. Hij is een Vader der barmhartigheid, Die graag mensen (ook jongeren!) helpt, die er alleen niet meer uitkomen. De Heere is er altijd, ook al is Hij voor je gevoel - erg ver weg.

Hei is ook belangrijk om met anderen over je problemen te praten. Kijk eens om je heen of er iemand is die je in vertrouwen durft te riemen: je ouders, een broer of zus, een vriend(in), een leraar, een ambtsdrager, de huisarts, een leidinggevende van de JeV, of anderen. Met iemand anders kun je dan erover nadenken wat je nodig hebt om je weer goed te gaan voelen. Met die ander kun je er ook over nadenken of je mogelijk professionele hulp nodig hebt. En als dat het geval is, schroom dan niet om hulp te vragen. In deze Daniël kun je het verhaal lezen van een 'ervaringsdeskundige'. Iemand die zelf behoorlijk depressief is geweest. Zij is erachter gekomen dat het niet gek is om depressief te zijn, en dat hei bevrijdend kan zijn om anderen, en bovenal de Heere om raad te vragen. Tot slot: als jij je (gelukkig!) niet depressief voelt, kijk eens om je heen. Zijn er andere jongeren die jouw meeleven of gebed nodig hebben?

Dordrecht, Erik-Jan Verbruggen

Toen ik vanmorgen wakker werd, overviel me dat gevoel van angst weer! Niet aüeen angst maar ook voelde ik me zo alleen. Het liefst wilde ik blijven liggen met mijn hoofd diep onder de dekens. Dan slapen, slapen en niet hoeven te denken. Ik word niet goed van al dat denken, het liefst wilde ik slapen en nooit meer wakker worden. Hier schrok ik toch ook van want als je sterft, moetje voor God verschijnen en dat kan ik niet! Ik ben zo moe, ik kan het niet meer. in mijn hoofd is het een warboel, ik kan niet meer denken. Toch gaat er zoveel door me heen, al die gevoelens. Heere help me als-

tublieft! God mag ik alstublieft sterven en bij U komen dan hoef ik niets meer, dan is er rust en stilte.

Toen kwam mijn moeder me roepen: kom je moet naar school! Dus kwam ik er toch maar uit want stel je voor dat ze het merkt, dat wil ik niet. Toen mijn moeder vroeg of er iets was, ontkende ik.

moeder vroeg of er iets was, ontkende ik. Eenmaal op school sloeg mijn stemming om. Ik ging gek doen en de clown uithangen. Die ene leraar die de klas niet goed aankan, pestte ik zo erg dat ik de pijn in zijn ogen zag. Toch ging ik door, het gaf me een gevoel van voldoening. Nu wist hij ook wat het was om je zo te voelen. Dit gaat vaak zo op school, ik zet dan mijn masker op van clown. Nu ik thuis ben, weet ik wel dat dit niet goed is maar ik kan niet anders. Niemand hoeft mijn binnenkant te zien. Als iedereen om me lacht dan lach ik mee, maar vanbinnen huil ik en schreeuw ik om hulp. Maar niemand kan mij immers helpen? Waarom voel ik me zo? Waarom ben ik zo raar? Ik durf het aan niemand te vertellen.

Ik ben moe en leeg! Alleen is er wel een verschil met eerst: er is een beetie rust in me gekomen. Ik zal verteilen hoe dat komt.

Ik zakte steeds dieper weg in mijn gevoelens van angst, moeheid, wanhoop en minderwaardigheid. Het zwarte gat werd steeds groter en dieper.

Tot er op een dag een leraar naar me toe kwam. Hij begon met me te praten. Hij vroeg mij hoe ik me voelde. "Goed, " antwoordde ik natuurlijk. Maar hij vroeg verder en toen viel mijn masker af. Ik begon te huilen en te vertellen. Hem heb ik als eerste alles verteld. Hij kwam voor het eerst met het woord professionele hulpverlening!!! Ik schrok vreselijk. Daar gaan toch alleen mensen heen die gek zijn? "Nee dat nooit, " dacht ik.

Dus ik ging zo verder, soms voelde ikrne minder wanhopig omdat ik nu af toe mijn verhaal kwijt kon bij die leraar. Maar ik raakte uitgeput en mijn lichaam liet hetafweten. Ik ging afvallen, flauwvallen enzovoort. Zo bleef de cirkel rond tot ik er haast in stikte. Toen het zover was dat ik echt een eind aan mijn leven wilde maken, heb ik via school toch hulp gezocht.

Vandaag ben ik voor het eerst geweest. Die mevrouw vroeg me van alles: of ik slecht sliep, over mijn eetgewoontes en over de thuissituatie. Daar heb ik mijn verhaal verteld, het luchtte-echt op. Ik sta er niet meer alleen voor. Ze zei dat het heei goed was dat ik de stap durfde te zetten. Zij vond dat ik depressief was. Dit zit me toch niét lekker. Ben ik nou echt gek? Hoe moet het nou verder? In ieder geval begreep zij mij en dat was heei fijn. En nu voel ik me moe en leeg!

Nu heb ik ongeveer een jaar gesprekken gehad. Natuurlijk ben ik er nog niet, maar ik kan weer positieve dingen zien. Samen met mijn maatschappelijk werker heb ik doelen opgeschreven die ik graag wil halen. Ik heb weinig last meer van depressieve buien, ik heb in mijn leven bepaalde dingen op een rijtje gezet. Ik ben ook zelfvertrouwen aan het opbouwen en zo voel ik me steeds sterker worden. Zo langzamer hand ben ik aan het opkrabbelen uit die diepe put. De 'vervelende gevoelens' in mij gingen de overhand in mijn leven leiden. Nu wil ik aan iedereen zeggen die het zelfde voelt, ga hulp zoeken. Er is een grote drempel naar professionele hulpverlening maar als je daar over heen bent, dan kan het je veel helpen. Verder heb ik ervaren dat God mijn leven stuurt. Zonder God was ik nooit zover gekomen als dat ik nu ben! De Heere heeft mij geholpen door deze moeilijke fase heen en nog elke dag moet ik Hem om kracht vragen!

De persoon op de foto is niet de schrijfster van het artikel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen