COLUMN: GRENZEN VAN DE PASTORALIA

Deze keer wil ik in de column uw aandacht vragen voor de bijdragen die verschillenden van ons (predikanten, scriba’s, voorzitters van kerkenraden) op gezette tijden moeten leveren om de gemeente ‘bij te praten’ over de ontwikkelingen in het gemeentelijk leven. Al naar gelang de regio waarin uw gemeente zich bevindt, moet u wekelijks of één maal per veertien dagen een stukje inleveren in het regionale kerkblad. Die stukjes worden vaak van een eenvoudig opschrift voorzien (‘Uit de gemeente’), maar soms dragen ze ook heel originele titels. Om te beginnen wil ik opmerken groot respect te hebben voor alle tijd die daar door de scribenten in gestoken wordt; het is mij bekend dat niet iedereen zo gemakkelijk iets op papier zet en dat dit elke keer opnieuw weer hoofdbrekens kost. Wat moet ik nu weer schrijven? Wat kan ik schrijven en hoe kan ik het zó schrijven dat er geen misverstanden ontstaan ?

Juist met het oog op die vragen kan het goed zijn ons de grenzen van onze pastoralia voor ogen te houden. Wie de classicale en regionale kerkbladen vcm tijd tot tijd inkijkt, komt via die kanalen veel te weten over het reilen en zeilen in een bepaalde gemeente. Het is goed dat we ons bij het schrijven van onze informatieve stukjes realiseren dat ze een veel grotere reikwijdte hebben dan de eigen gemeenteleden: in de regio verschijnen die stukjes bij iedere abonnee in de bus, op de Theologische Universiteit liggen ze op de schappen bij de leestafel, leden in het zuiden lezen het Kerkblad voor het noorden enz.

Mag ik een paar zaken in overweging geven?

Dan denk ik allereerst aan de wijze waarop de lezers op de hoogte worden gehouden van de situatie rond de zieken. Binnen de gemeente, in ieder geval op de zondagen, wordt voorbede en dankzegging voor hen gedaan. Daarvan wordt iets in het kerkblad vermeld. Iets… maar soms is dat heel veel. Men kan soms honderd kilometer verderop deelgenoot worden van de blindedarm van zr. X, die al of niet ontstoken na een zoveel centimeters brede incisie zoveel centimeter rechts onder de navel werd weggehaald. U begrijpt: ik overdrijf. Maar u begrijpt hopelijk tegelijkertijd waar ik heen wil. Moeten we niet een sobere berichtgeving voorstaan in een informatief orgaan dat onder veler ogen komt? Is het voor betrokkenen niet pijnlijk - en soms indecent - dat hun hele lichamelijk wel en wee onbekommerd via onze pen zó velen onder ogen komt?

Vele gemeenten hebben naast een regionaal kerkblad ook de beschikking over een plaatselijk informatieblad. Het is daar de plaats om - als men dat wenst - meer in detail op deze situaties in te gaan. Men zij in de regionale berichtgeving sober hierin!

Een tweede ding dat mij van het hart moet, is de wijze waarop soms aankondiging wordt gedaan van een geplande reis met gemeenteleden (aangevuld met anderen) naar het heilige land, of naar de streek waar eertijds de zeven gemeenten lagen. Onze welvaart stelt ons er toe in staat. De laatste jaren zijn verschillende voorgangers in de gelegenheid gesteld met regelmaat dergelijke reizen te maken. Ik zeg het niet uit jaloersheid: zelfmoet ik er niet aan dénken, al ben ik er wel eens toe uitgenodigd (maar dat is dus persoonlijk). Het gaat me er in dit verband om dat er regelmatig in allerlei kerkbladen aankondigingen opduiken waarin men hoort tot wanneer men zich nog kan aanmelden, hoeveel plaatsen er nog vrij zijn en zelfs hoeveel geld het allemaal kost. Naar mijn gedachte is dat een overschrijding van de grenzen van de pastoralia: dit hoort thuis in de advertentiekolommen van het kerkblad. Laten we de dingen zuiver houden!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen