Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

NEGRO-SPIRITUALS

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

NEGRO-SPIRITUALS

Het religieuze lied van de Noord- Amerikaanse neger

7 minuten leestijd Arcering uitzetten

In de gereformeerde kring heeft de moderne muziek bekendheid gekregen. Zozeer zelfs, dat zij helaas vaste voet begint te krijgen bij onze jeugd. Ik heb me ten zeerste verbaasd over het feit dat vele jongeren uit onze kring, ook van degelijke ouders „pop"-muziek hebben en draaien. Velen van ons, onze kennissen of familieleden bezitten een stapel grammofoonplaten, variërend van „klassiek" tot „pop". Eén van de meest aanvaarde en te aanvaarden vormen van moderne muziek is wel de Negro-Spiritual, ook wel Gospel-music genoemd, hoewel die slechts een onderdeel is van de muziek, die gemakshalve Negro-Spiritual wordt genoemd.

In dit artikel vind je een aantal gegevens die van belang kunnen zijn voor een beter verstaan van de Negro Spiritual.

De slavenmaatschappij

In het Amerika van de achttiende eeuw woonden naast de Indianen, de oorspronkelijke bewoners een aantal Europeanen. Deze Europeanen', afkomstig uit Schotland, Ierland, Nederland, Duitsland en Frankrijk, wareri naar Ncord-Amerika gegaan om een nieuw bestaan op te bouwen. Zij liepen uiteen van beroeps misdadigers tot ballingen om het geloof (1). In hun nieuwe vaderland bebouwden zij de grond, legden plantages aan en bedwongen de ongerepte wildernis. Dat we hier te maken hebben met potige kerels spreekt voor zich. Als werkkrachten kochten zij negers, die door slavenhandelaars werden aangevoerd uit Afrika. Vanaf de zestiende eeuw was dit. dé werkwijze. De negers werkten' in dienst van blanke meesters. Veelal werden zij slecht behandeld. Hierover zijn vele boeken volgeschreven (2).

De kerk

In Noord Amerika kende men vele kerken, waarvan we de belangrijkste zullen vermelden.

Er waren de Episcopaalse en de Presbyteriaanse kerk. De leden van deze kerken vond mén vooral onder de welgestelden. De welgestelden (blanken) zaten in de kerk beneden; op de galerij zaten de negers, in hoofdzaak het huishoudelijk personeel van de blanken beneden. De Episcopalen en de Presbyterianen verdedigden de slavernij op bijbelse gronden, zoals in die tijd tot in gereformeerde kringen gebruikelijk was.

Naast deze kerken waren er de Methodistische en de Baptisten kerk. Deze kerken richtten zich op de lagere bevolkingsgroepen. De negers en de arme blanken kerkten hier tezamen, hoewel er ook kerken waren uitsluitend voor negers of blanken. Deze volkskerken

deden veel voor de gewone man. Zij bekommerden zich om het zieleheil van de ruwe pionier. Zij hanteerden allerlei methoden (vandaar hun naam) om de oproep tot bekering kracht bij te zetten en de gelovigen steeds weer tot bezieling te brengen. In hun boetepreken, vol beloften over de hemel en dreigementen over he hel, trachtten zij de massa tot een godvruchtig leven op te wekken. Zij lieten eenvoudige liederen zingen, met woorden die het gemoed raken. Isaac Watts was met het maken van deze liederen begonnen, als voorloper van het Methodisme. Daarna kwamen de gebroeders John en Charles Wesley, die evangeliserend door Noord-Amerika trokken, zonder veel resultaat echter. Door het werk van Whitefield begon tenslotte het Methodisme te groeien. Vanaf 1784 verzetten de Methodisten zich tegen de slavernij, waardoor het begrijpelijk is dat de meeste negers bekeerd werden door de Methodisten en Baptisten.

De camp-meeting

Uit het voorafgaande zou je wellicht kunnen afleiden dat het kerkelijk leven aardig geregeld was. Niets is minder waar.

We moeten niet vergeten dat Noord-Amerika ruim 500 keer zo groot is als Nederland en voor die tijd nog zeer dun bevolkt. Afgezien van een aantal stadjes en nederzettingen, woonden velen in grote afzondering. Zij leefden onder zeer primitieve omstandigheden, verstoken van medische verzorging, in voortdurende armoede met het altijd aanwezige gevaar (wraak zoekende indianen).

Tenslotte was er geen of nauwelijks onderling kontakt, gebrek aan geestelijke verzorging en aan scholing. Dit waren de verruwende faktoren bij deze toch al niet zachtzinnige pioniers. Het drankgebruik was hoog, vechtpartijen waren aan de orde van de dag (wild west). De grote krachten van de natuur waren er werkelijke begeleiders van de strijd om het bestaan.

Van het begin af aan was het enige kontakt met de geregelde godsdienst de rondreizende predikant, die even ruig en ruw als de bevolking, zo ongeveer drie maal per jaar langs kwam. Hij had doorgaans een werkterrein van ± 900 km 2 . Meestal was hij zonder formele onderlegdheid, maar een „gegrepene" die zichzelf leerde preken en door zelfstudie de Bijbel zich eigen maakte. Van sektarisme kon geen sprake zijn, daarvoor was de geestelijke nood te groot. De Methodistische kerk nam dit werk later over en werd daarmee één van de meest succesvolle leiders tegen de goddeloosheid. Deze bovengenoemde predikanten organiseerden van tijd tot tijd grote openluchtbijeenkomsten, die dagen lang duurden. Blanken, zowel als negers kwamen van heinde en ver en konden niet worden afgescheept met een enkele preek. Nee, vele sprekers verleenden hun medewerking, vlogen elkaar zelfs af en toe in de haren na de preek, wanneer die hen niet was bevallen. Daarbij werden bidstonden, zangdiensten en dergelijke gehouden, zodat de aanwezigen' weldoorvoed huiswaarts konden keren. Op deze camp-meetings ontstond de Negro Spiritual.

De White Spiritual

Vanaf omstreeks 1770 kende men in Noord-Amerika „singing schools", cursussen in muziekonderricht. In taveernen werd aan arme blanken eenvoudig muziekonderricht gegeven met een muziekschrift en met stichtelijke liederen. De leermeesters waren doorgaans weinig geschoold, maar deden bij gebrek aan beter zeer nuttig werk. Het merendeel van de liederen die zij onderwezen was van zwak gehalte, evenals de begeleidende melodie, hoewel er ook liederen bij waren van de reeds genoemde Isaac Watts en gebroeders Wesley. Deze liederen werden gezongen op de camp-meetings, overgenomen en verbreid door toehoorders.

De Negro Spiritual

Na de bekering van negers tot het Christendom ontstond de Negro Spiritual. De Negro Spiritual heeft veel te danken aan de White Spiritual. Ter verklaring van deze termen: Negro Spiritual, het geestelijk lied van de negers, White Spiritual, het geestelijk lied van de blanken (white-wit). Soms werd de tekst bijna letterlijk overgenomen. evenals de melodie. Met dit overnemen gebeurde echter iets merkwaardigs. Het was nooit een letterlijke overname. Door het verbreiden' van de tekst en de

melodie, het gebruik ervan door een van nature muzikaal volk, veranderde het lied in belangrijke mate. Deze wijzigingen, waren vooral in de ordening van de versregels en het ritme van de melodie: de zeggingskracht werd groter, de accenten in de melodie kwamen beter tot uitdrukking. Ten aanzien van de overige aspekten later nog meer.

Veel nieuwe Negro Spirituals ontstonden tijdens de samenkomsten op de campmeetings. Ruwe en onregelmatige versregels werden samengevoegd, bestaande uit bijbelse uitdrukkingen en omgangstaal, goed doorspekt met halleluja's en refreinen. Zulke liederen werden spontaan tijdens de preek ingezet door een opgewonden toehoorder en door de andere aanwezigen overgenomen, zodat de gesproken preek overging in een geestdriftig zingen, met als hoogtepunt het elkaar de hand schudden. Wanneer de spreker gevoel had voor ritme of opgewonden raakte begon hij er zelf mee. Bij neger-predikanten is dat niet zo verwonderlijk, omdat bij de neger het spreken gemakkelijk en haast ongemerkt overgaat in zingen. Zij kroppen' hun emotie niet op, maar vreugde en leed vinden langs deze weg een uitingsmogelijkheid.

Ook buiten de meeting om werden de liederen voor dit doel gemaakt en geleerd aan het volk. Men noemt dit soort liederen volksliederen, omdat zij spontaan werden gemaakt door het volk en door jarenlange overlevering bijgewerkt en verbeterd. Het kunstlied, daarentegen wordt gemaakt door een dichter met muziek van een componist en gezongen door een muzikaal geschoold persoon.

In de Negro Spiritual was het christelijk geloof het bindmiddel. Dit gaf de troost voor het gemeenschappelijk lijden in de wereld. Tenslotte bleef de tot het Christendom bekeerde neger in slavernij. De negers hadden na verloop van tijd een verbluffende kennis van de Bijbel. Zij vereenzelfdigden zich met het volk van Israël in hun moeite en verdrukking. Egypte duidde dan op het land der slavernij en Kanaan op het beloofde land; een ideaal voorbeeld waarin de neger zich herkende.

In het volgende nummer van „Daniël" hoop ik nog in te gaan op een voorbeeld van een Negro Spiritual en daarbij tevens iets over de gospelsong te vertellen.


(1) A. Helman — De stille plantage

(2) H. Beecher Stowe — De negerhut van oom Tom (Uncle Tom's cabin)

Dit artikel werd u aangeboden door: Jeugdbond Gereformeerde Gemeenten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 27 februari 1976

Daniel | 16 Pagina's

NEGRO-SPIRITUALS

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 27 februari 1976

Daniel | 16 Pagina's