Benjamin Lai, een Engelse Chinees

Benjamin Lai is inmiddels al weer helemaal ingeburgerd in Hongkong. Twee jaar geleden keerde hij uit Engeland terug. Zijn oude vader had hem graag weer in de buurt en met zijn Chinese afkomst kon hij hier ook gemakkelijk aan een baan komen. De vooruitzichten in Londen waren heel wat minder. Met de lange werkdagen op kantoor en de vele onbetaalde overuren heeft hij soms nog wel moeite. „Maar zo is het leven nou eenmaal hier", zucht hij. Hij werkt voor een oliemaatschappij en reist veel in het aangrenzende China. Tussen afspraken door probeert hij zijn passie voor fotograferen uit te leven. Zijn droom is om ooit als reisfotograaf zijn brood te kunnen verdienen.

Enorme druk
Hij staat in de veeleisende, harde zakenwereld van Hongkong voortdurend onder een enorme druk, zoals iedere inwoner van de kroonkolonie. Als toerist merk je daar weinig van. De ordelijke, schone, goed georganiseerde mini-maatschappij die Hongkong is, doet juist weldadig aan na het chaotische, vervuilde China. „Het zal er zeker niet beter op worden als in 1997 Peking de touwtjes overneemt. Daar is iedereen het wel over eens, maar de meesten van ons hebben geen keus. Alleen degenen die minstens een half miljoen Amerikaanse dollars meenemen, krijgen een immigratievergunning van landen als Canada, de USA en andere westerse naties. De gewone man kan niks anders doen dan wachten op wat er komen gaat. Er is niemand die verwacht dat de Chinese regering haar beloftes zal nakomen als de overdracht eenmaal een feit is", zegt Benjamin.

Koopjesjacht
Het zal de vooralsnog aanhoudende stroom buitenlandse toeristen een zorg zijn. Zij gaan met man en macht op koopjesjacht zolang het nog kan en nemen de beroemde Piek-tram nar het hoogste punt van het eiland. Het biedt een magnifiek uitzicht op een overvloed aan torenhoge wolkenkrabbers rond de haven van Hongkong die de inwoners -op de vlucht voor het communistische bewind in China - de afgelopen honderd jaar met hun eigen bloed, zweet en tranen hebben gebouwd op de steile, onherbergzame rotsen. Er loopt al vele jaren een metrolijn onder het havenwater door naar het Kowloon. Maar zolang hij blijft varen neem ik liever de oude vertrouwde Starferry, die -tenzij er een tyfoon raast- in luttele minuten de overtocht maakt. Ik geniet van een moment van rust in deze haastige, woelige wereld, waar overleven het enige devies lijkt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen