Ds. M. S. Roos en Ds. P. de Smit

Twee getrouwe dienaren gingen heen, die de kerk met ere en zegen hebben gediend. Ze waren geen onbekenden van elkaar. Destijds gelijktijdig predikant en ouderling van onze kerk te Utrecht. In die tijd ontwaakte bij broeder Roos de begeerte tot het leraarsambt, hetwelk hij op een avond aan zijn leraar meedeelde. Maar hij vond in deze zaak geen genade in de ogen zijns leraars. Geen medewerking was van hem te verwachten. Begrijpelijk ging broeder Roos enigermate teleurgesteld heen. Maar dominé had geen rust. Hij bracht deze zaak voor de Heere en zijn hart werd omgebogen. De volgende morgen was de reis naar zijn ouderling met de mededeling, dat hij zijn volle medewerking in deze zaak zou hebben. Een voorrecht als men ook in deze vaak moeilijke beslissingen de weg tot de troon der genade vindt. Dan is er geen persoonlijke voorkeur of eigen mening meer in ’t spel. Dan laten we Hem beslissen, die Zijn dienstknechten roept tot deze dienst.

Nog een herinnering uit de ambtelijke ervaring van Ds. de Smit.

’t Was in de oorlogsjaren 1940-45. Utrechts pastor zat voor het raam in zijn woning aan de Wittevrouwensingel en sloeg de activiteiten gade van de Duitse Wehrmacht op de Singel.

Op de vraag van zijn vrouw, wat ze daar uitvoerden, antwoordde hij: Ze zullen deze stad wel verdedigen, maar er blijft geen spaan van de hele stad over. Onmiddellijk daarop beloofde de Heere hem, dat Hij de stad zou sparen.

In zulke tijden zijn er wel meer profeten en er wordt nogal eens reclame van gemaakt ,dikwijls met het droeve gevolg, dat men zich deerlijk had vergist. Ds. de Smit heeft er kennis mee gemaakt in Utrecht, die het tegenovergestelde profeteerden. Maar Ds. de Smit maakte geen reclame, maar ging een bidstond houden, iedere zondagmiddag, zolang de oorlog heeft geduurd. ’t Gaat om de vervulling van Gods beloften, die alleen in de weg van het gebed worden vervuld. Gedenk aan ’t woord, gesproken tot Uw knecht, waarop Gij mij verwachting hebt gegeven. Dikwijls werd de gemeente bemoedigd onder deze diensten in deze moeilijke jaren.

Dit duurde tot zondag 29 april 1945. Toen deelde Ds. de Smit de gemeente mede, dat dit de laatste keer was. Volgende week houden wij dankstond. Het werd een moeilijke week, want alles bleef, zoals het was. Vrijdagmorgen zegt zijn vrouw: man, dat hebt u nu zondag de gemeente meegedeeld, hoe moet dat nu? Ja, zegt hij, dat zeggen ze hier van binnen ook al. Het brengt hem weer in de nood en de Heere vernieuwt Zijn belofte.

Vrijdagavond komen de eerste gunstige berichten door en zaterdagmorgen is de bevrijding een feit. Zondag 6 mei is het dankstond in Utrechts kerk. We dachten hierbij aan die arme man uit Prediker 9, die de stad verloste door zijn wijsheid en niemand dacht aan die arme man.

Gaarne geven we plaats aan deze bijdrage van iemand, die beide overleden dienaren min of meer van nabij gekend heeft.

Op deze wijze willen we ook aandacht schenken aan het heengaan van Ds. de Smit, die kort na Ds. Roos overleed in de ouderdom van 83 jaar.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen