Bijzondere uitreddingen

Er is niet veel te vermelden over het zevenjarig verblijf van Studd in China. Wel weten we, dat het een moeizame tijd is geweest, voor hem evengoed als voor zijn vrouw. Dat er toch zegen op het werk rustte, hebben we een vorig maal gezien.

Enkele bijzondere voorvallen moeten nog even verteld. Tijdens het verblijf onder cle Chinezen, werden vier kinderen geboren, allen meisjes. Nu moet men weten clat meisjes bij het Chinese volk helemaal niet in tel zijn. In die tijd werd vaak gezegd: „Tot ze uitgehuwelijkt worden, kosten meisjes veel meer dan cle bruidsschat oplevert, die ze bij het trouwen verwerven. We kunnen er ons clan beter maar van ontdoen." In ruim een halve eeuw is er op clat gebied al heel wat veranderd.

De Chinezen konden moeilijk snappen, clat de zendeling en zijn vrouw bij de geboorte van hun meisjes zo blij waren; clat die kinderen zelfs namen kregen! Ze konden niet begrijpen, clat die mensen die meisjes hielden. Studd en Priscilla wilden een paar maanden vóór cle geboorte van het verwachte kind toch niet naar een stad aan zee vertrekken, om dan later, na enkele maanden weer naar het binnenland terug te keren. Ze zouden proberen alles zelf maar klaar te spelen. Op hulp van anderen was niet te rekenen. Gelukkig ging alles goed, maar enkele dagen na cle geboorte werd Priscilla zeer erg ziek. Daar had je het al. Wat moesten ze doen? De zendeling nam zijn toevlucht tot het middel, clat hem vroeger op zo'n wondere wijze had geholpen bij cle verwonde voeten. Hij dacht weer aan het bekende gedeelte uit cle Brief van Jakobus. Priscilla werd met olie gezalfd en de Naam des Heeren werd ernstig over haar aangeroepen. In cle toestand van cle zieke kwam bijna onmiddellijk verandering ten goede. Toen enige dagen later een vriendin

van de zendelingsvrouw arriveerde, Miss Kerr, stond deze verbaasd te kijken: ze wist niet anders dan dat het een ernstige toestand zou zijn, en zie nu! Ze riep uit: „Wat is er toch gebeurd? Je bent geheel gezond! Er is een wonder geschied!"

De geldmiddelen baarden steeds veel zorgen. Plet gebeurde op zekere dag dat het laatste geld was uitgegeven en van welke kant hulp zou kunnen komen wist men niet. liet zag er donker uit. Eén lichtpuntje was er nog en dat was. . . . cle post. Om cle veertien dagen kwam er steeds een postbestelling en morgen was het cle vastgestelde tijd. Als er in de brieven, die er zeker zouden zijn, eens geld zat! Dan waren ze weer uit de nood. De man en cle vrouw knielden neer en baden lange tijd ernstig tot God, Die cle enigste was om hulp te verschaffen en Die beloofd had, clat Hij zal antwoorden eer ze roepen.

De volgende morgen bezorgde de post een zak m, et brieven en pakjes. De brieven werden zenuwachtig geopend en vluchtig gelezen, maar geld werd niet gevonden. Wat een teleurstelling! Daar stonden ze. Brieven waren wel welkom, maar in deze omstandigheden hadden die twee er zo weinig aan. Ten einde raad nam Studd de lege zak nog eens op en schudde clie uit. En wat gebeurde? Er viel een brief uit van een onbekende. Door cle haast hadden ze cle zak niet helemaal geledigd.

De brief werd open gemaakt en daar lazen ze: „Om de een of andere reden heb ik van God het bevel ontvangen, 11 een cheque van $L 100 te zenden. Ik heb 11 nooit ontmoet, heb wel eens van u gehoord, doch zelfs clat niet vaak. Maar God heeft mij cleze nacht niet doen slapen en mij Zijn opdracht gegeven. Waarom Hij mij beveelt, u cleze som te zenden, weet ik niet. U zult het in ieder geval beter weten dan ik. Nu, het moge zijn, zoals het is — hier is het geld. Ik hoop, dat het u goed van pas zal komen. — Frank Crossley."

Of het geld van pas kwam! De gelukkige mensen wisten wel, waarom de Heere het hart van die onbekende man had moeten bewerken tot dit doel. Ook hier kwamen raven die brood brachten.

De laatste van de zeven jaren, die in China werden doorgebracht, waren echt zwaar voor het echtpaar Studd. Men kon het aan de mensen zien: ze vermagerden en werden zwakker. In het voorjaar van 1893 werd de zendeling erg ziek. Al het mogelijke werd gedaan om hem weer te herstellen, maar niets mocht baten. Integendeel, de ziekte werd erger. Priscilla en enige vrienden van Studd gingen de toestand ernstig inzien. Ook de zieke zelf besefte, dat het er niet best voorstond. Toen nam hij voor de derde keer zijn toevlucht tot het zalven met olie en het aanroepen van de Naam des Heeren. Op zijn verzoek deden de omstanders wat hij wenste. Voor de derde keer in zijn leven werd het bidden op deze manier verhoord. De volgende morgen Was Studd stukken beter en 11a verloop van tijd was hij de oude weer. Toch vond Priscilla het beter, dat ze naar Engeland terug gingen, ook al voor de gezondheid van haar en haar man. De zendeling wilde daar echter niet van horen, want hij durfde zijn post, waar de Ileere - hem had geplaatst, niet verlaten zonder enige aanwijzing van Boven,

liet volgende jaar maakten ze zich evenwel reisvaardig om naar de grote havenstad Shanghai te gaan.

Of er een bijzondere aanwijzing van de Heere was gekomen, weten we niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen