Jezus in mijn hart

Kleine Kroniek

Rondde Kerstdagen kunt u in preken en meditaties de uitdrukking tegenkomen, dat het erom gaat dat de Heere Jezus plaats krijgt in „de herberg" of „de stal" van ons hart. In evangelische kringen is dat ook een bekende zegswijze, maar dan geformuleerd als, Jezus toelaten in je hart". In het christelijk-gereformeerde orgaan Ambtelijk Contact gaat ds. B. Lanting in op de vraag hoe we deze en dergelijke uitdrukkingen moeten waarderen.

„Regelmatig worden ambtsdragers geconfronteerd met gemeenteleden die op huisbezoek aangeven dat ze het in onze kerken niet meer zien zitten. Men kiest hever voor een evangeüsche gemeente. Niet zozeer omdat men zich niet thuis voelt binnen onze kerken of dat de prediking te zwaar of onder de maat zou zijn, nee meestal is het argument dat men in zo'n gemeente veel meer de Geest en de liefde voor Jezus ervaart. Onlangs sprak ik een jong echtpaar dat overgegaan is naar een evangehsche gemeente en ze waren er zeer bhj om. „We hebben Jezus leren kennen en Hem aangenomen. Ons leven is radicaal veranderd en we voelen dageUjks de bhjdschap in ons hart". En die uitstrahng hadden ze ook en ze schroomden niet om met vreugde te vertellen hoe de Heer hun leven totaal had veranderd. Bij de Evangehsche Omroep zien we meerdere malen programma's met daarin mensen die Jezus ervaren als een Heer die daadwerkehjk in hun leven is gekomen en een ommekeer in denken en doen heeft bewerkstelhgd. Daarbij is een grote büjdschap aanwezig. En het is niet een zaak die hen alleen aangaat. Integendeel, men wil het hefst de bhjdschap met andere mensen delen.' Vertellen over de grote daden die Jezus in hun leven heeft gedaan. Het wekt ons weleens tot jaloersheid hoe men over Jezus spreekt en hoe men uit het geloof leeft. Er wordt geleefd uit de Geest met vreugde.

Veel ambtsdragers kunnen onvoldoende antwoord geven op de keuze van die leden en dat vind ik begrijpehjk. Het is niet negatief dat men een dergehjke keuze maakt, maar wij zouden ze graag bij ons willen houden, want in onze kerken wordt Gods Woord op goede en betrouwbare wijze geleerd en onderwezen. Kennen we echter ook de vreugde van de Geest?

Leeft dat bij ons wel voldoende? Welke plaats heeft de Geest bij ons? Zijn wij er stelhg van overtuigd dat de Geest mensen verandert naar het beeld van Christus? En worden we daadwerkehjk geraakt door de Geest van God? En als dat nog niet gebeurd is, bidden we er aanhoudend om? Kunnen anderen aan onze daden en woorden

Als we eerUjk zijn dan moeten we bekennen dat we niet een traditie hebben waarin we zo openüjk onze gevoelens en ons enthousiasme laten zien. We zijn eerder bescheiden en terughoudend; we hebben veel schroom en schaamte over ons. En als je vraagt waarom, komt er zelden een antwoord. We zijn niet zo opgegroeid en opgevoed. In onze kerkdiensten gebeurt zelden iets onverwachts. Geen gemeenteleden die naar voren lopen en behjden dat ze Jezus willen aannemen. Toch hebben we altijd de persoonUjke ontmoeting met Jezus Christus nodig. Als we Hem niet persoonUjk ontmoet hebben, zullen we niet tot geloof komen. Hebben we Hem persoonlijk ontmoet dan kunnen we niet meer nietgeloven; dan bezwijken we voor zijn Geest. Ik ben ervan overtuigd dat, als Gods liefde in ons hart brandt dat we Jezus ook kennen als onze Verlosser. Het Woord van God staat vol van zijn genade. Als we daadwerkelijk beseffen hoe groot die is dan zouden we in ons doen en laten niet afwijken van de evangehschen. Als Gods hefde in ons hart zo aanwezig is en we spreiden de liefde uit naar de mensen in onze omgeving dan worden mensen geraakt door de Uefde van Jezus en dan zullen ze, of ze willen of niet, gepakt worden door de hefde van Hem. Dan kan het niet anders dan dat je erover wilt spreken. Dat geldt voor ons hele kerke- Hjke leven, maar ook binnen de gezinnen. Als er ruzie en onbegrip over en weer is, hoe kan dan de hefde van Jezus gekend worden. Soms moet er veel vergeven worden. In Zijn Woord spreekt Jezus over zeven maal zeventig maal. Dat zijn getallen van volheid. Ze dwingen wel tot actie. En die actie kan aUeen slagen wanneer we Jezus onvoorwaardehjk aannemen, omdat Hij ons heeft aangenomen als zondaars om niet. En Hij heeft beloofd ons de Geest te geven. Als de Here dat doet dan ontdek je wie je bent. De Geest overtuigt van zonde en van genade."

Opvallend is in deze benadering dat ds. Lanting vooral zelfkritiek in reformatorische kring wil bevorderen. Het zou natuurlijk ook mogelijk zijn de kritische spits juist naar de evangelische kant te richten, zoals dat de laatste tijd in verschillende publicaties van reformatorische zijde is gebeurd. Maar dat laatst is, hoe nodig ook op zichzelf, alleen maar vruchtbaar wanneer we de hand in eigen boezem durven steken. Het gaat er inderdaad om dat Christus voor het eerst en ook meer en meer plaats krijgt in ons hart door het werk van de Heilige Geest. Dan komt er ook een nieuw élan en een uitstraling in de gemeente en zullen mensen niet spoedig geneigd zijn hun heil elders te zoeken. Overigens - en dat had ds. Lanting wat mij betreft meer mogen benadrukken - , wordt er ook trouw van ons gevraagd om op de post waar de Heere ons gesteld heeft biddend te volharden, ook al valt ons dat soms zwaar. Uitwijken naar elders is de gemakkelijkste weg, maar niet de meest gezegende weg over het algemeen. En ook daar waar het ons zo aanlokkelijk schijnt, zullen we de gebrokenheid weer ontmoeten die het kerkelijk leven in deze bedeling altijd kenmerkt.

Veenendaal

J. Hoek

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen