Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

COLUMN: ZO ZIJN ONZE MANIEREN?

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

COLUMN: ZO ZIJN ONZE MANIEREN?

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Soms denk ik: ben ik nu de enige die er last van heeft? Daarom wil ik het in deze column eens met u hebben over de manieren van de predikant op de kansel. Wellicht denkt u nu bij uzelf: ‘Oh, oh, dit gaat de verkeerde kant uit’ en schiet het door u heen: “Houdt uw voorgangers in ere”. Maar die regel hoop ik niet te schenden, integendeel.

Ik heb lang geaarzeld om deze column te schrijven. Dat ik toch de stoute schoenen maar aangetrokken heb, heeft te maken met de mate waarin ik deze manieren tegenkom en met mijn overtuiging dat ook de houding van degene die op de preekstoel staat, belangrijk is voor de overdracht van het Evangelie.

Neem nu het bidden. Omdat ik mijn volle aandacht heb bij het gebed van de dominee, merk ik niet eens dat ik mijn ogen open heb. Totdat hij breed gaat gesticuleren en op luide toon een dogmatische verhandeling houdt. Weg aandacht! Nu denkt u misschien: “Hou je ogen dan ook dicht!” en daar hebt u natuurlijk gelijk in, maar soms lijkt het of de predikant daar óók vast op rekent. De één staat met zijn hand in de zak tijdens het gebed, terwijl de ander zwaait met zijn armen, alsof hij iemand de weg aan het wijzen is. Is het nu zo moeilijk om gewoon je handen samen te houden? Het is toch niet de bedoeling dat alleen de gemeente een eerbiedige houding aanneemt. Oefening baart kunst, zou ik zeggen. Of ben ik nu te scherp?

Soms kom je in een gemeente waar de wet nog voorgelezen wordt door een ouderling. Ik maak mee dat een predikant dan niet, zoals zijn collega’s, zitten gaat tijdens dat voorlezen, maar dat hij blijft staan uit respect voor de wet. Dat is mooi. Jammer genoeg echter blijft hij niet eerbiedig stilstaan. De ouderling heeft de beginwoorden van de wet nauwelijks uitgesproken of hij begint van links naar rechts en van boven naar beneden de hele kerk door te kijken. Onwillekeurig vraag je je als gemeentelid af waar hij met zijn gedachten is. In ieder geval ben ik afgeleid en duurt het weer even voordat ik mijn aandacht bij de wet heb. Er zijn trouwens nogal wat predikanten die hetzelfde doen tijdens het eerste lied dat gezongen wordt. Ik kan me voorstellen dat dit uit pastoraal oogpunt gedaan wordt, maar zo’n blik over de gemeente kan toch ook na de groet, of voor de zegen.

Over de zegen gesproken: waarom hebben sommige predikanten de gewoonte om de zegen aan het eind van de dienst al uit te spreken terwijl de gemeente nog onderweg is van zitten naar staan? Mag - op een preek van soms bijna een uur - de dienst echt geen halve minuut langer duren? Het is toch de bedoeling om op een eerbiedige manier onze harten tot God te verheffen.

Dit alles doet bij mij de vraag rijzen of predikanten zich wel realiseren dat ze een storende factor kunnen vormen voor de gemeente onder hun gehoor. Zelfs bij het zingen. Als de predikant is gaan zitten, laat hij dan ook blijven zitten totdat het lied uit is. Niets is meer storend om al zingend met hart en ziel plotseling voor je iemand te zien oprijzen, die dan ook nog druk gaat bladeren voor het vervolg van de dienst.

Waarom spreek je de betreffende predikanten hier niet persoonlijk op aan, zult u zeggen. Dat doe ik ook wel, hoewel ik ook meemaak dat men het één keer anders doet en dan weer in de oude mutine vervalt. Heb ik er dan geen begrip voor? Jazeker wel. Nu is een huisdienst in een verpleeghuis natuurlijk niet te vergelijken met een kerkdienst, maar veel handelingen zijn toch dezelfde. Het is mijzelf verschillende keren overkomen dat ik tijdens het zingen al bezig was met het vervolg van de dienst. Want - en dat is de eerste keer een rare ervaring - als voorganger ben je een soort ‘regisseur’ van de dienst. En dus heb je de zaken niet alleen goed voorbereid, maar moet je ook steeds een stap vooruit denken als de dienst aan de gang is. Maar dat is geen excuus om een stoorzender te worden. Niet in het verpleeghuis en niet in de kerk.

Daarom wil ik op deze manier al onze predikanten oproepen om eens aandacht te besteden aan hun manieren op de preekstoel. Misschien zijn ze al onberispelijk. Misschien kunnen ze hier en daar verbeterd worden. En wellicht lezen ze dit in Apeldoorn ook?

Dit artikel werd u aangeboden door: Christelijk Gereformeerde Kerken

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 oktober 2003

Ambtelijk Contact | 20 Pagina's

COLUMN: ZO ZIJN ONZE MANIEREN?

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 oktober 2003

Ambtelijk Contact | 20 Pagina's