Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Ik heb geen mens..., ook in de christelijke gemeente?

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Ik heb geen mens..., ook in de christelijke gemeente?

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

„Ik heb geen mens..." Deze woorden sprak de man die 38 jaar ziek was en doorniemand meer bezocht werd, tot Jezus. Dat is een levensecht voorbeeld vooronze tijd, waarin de eenzaamheid met name in verpleeginrichtingen groot is.

Als mensen lang in een verpleeghuis of in een verzorgingshuis zijn opgenomen, worden ze vergeten en niet meer bezocht. Vaak komt zo'n patiënt buiten het leven te staan. We kunnen ons niet indenken wat in de donkere dagen rond Kerst geleden wordt. Veel patiënten in inrichtingen waar het Woord Gods geen norm meer is, hebben angst voor euthanasie. Immers, de visie op de vragen van leven en dood verschuift drastisch. Heilige plicht is het de verantwoordelijkheid te verstaan tegenover lijdenden en eenzamen.

Spontaan
In dat opzicht is het van groot belang dat, nu het leven al meer gaat verkouden, er meer gezien wordt van de gestalte: „Ziet hoe lief zij elkaar hebben." Dat begint met je ouders, eenzame familieleden en bekenden, maar ik noem ook degenen die in uw omgeving wonen en soms in grote eenzaamheid leven, van wie geldt dat zij geen mens hebben. In veel gemeenten worden bezoeken georganiseerd. Paulus spreekt ook over een dienst van vrouwen, die helpen in de moeiten van het leven (1 Timotheüs 5). Dit kan goed zijn, al zou ik tegelijk willen pleiten voor een spontaan bezoek in eigen omgeving. „De zuivere en de onbevlekte godsdienst voor God en de Vader is: wezen en weduwen bezoeken in hun verdrukking en zichzelf onbesmet bewaren van de wereld" (Jakobus 1:27). We kunnen sterk de rechte leer benadrukken, terwijl we de omgang met de naasten vergeten, zoals de Leviet en de priester in de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan. De krachten in de gezondheidszorg worden gebundeld in onze gezindte, maar ik denk dat er meer kan gebeuren op dat terrein. We dienen in de opvoeding onze jeugd voortdurend te wijzen op de verantwoordelijkheid tegenover de lijdende mens. Laat het ontdekkend zijn, dat de Samaritaan aan de kerkmens een voorbeeld gaf De Naam Gods kan juist door een slordige omgang met de naasten gelasterd worden. De catechismus zegt ook duidelijk, „dat door onze godzalige wandel onze naasten ook voor Christus gewonnen worden" (vraag en antwoord 86).

Verborgen lijden
Daarbij noem ik niet alleen de lichamelijke zorgen, maar ook de problemen die ouders met kinderen hebben, die niet direct aan de buitenkant zichtbaar zijn: kinderen die gescheiden zijn, die alternatief leven en die zich helemaal hebben losgemaakt van de kerk. Dit alles verzwaart het lijden in de ouderdom nog. Tegelijk treedt er soms een geweldige verharding tegenover de ouders op. Onze tijd is de tijd van privatisering. Dat houdt in dat ieder voor zich zelf leeft, al is het helemaal in strijd met de Heilige Schrift. Je moet ook de ongerechtigheid van je kinderen accepteren. Geloof is privézaak geworden, maar ook de zonde is privé-aangelegenheid geworden. De maatschappij wordt harder en kouder, maar tegelijk eenzamer. Mij is gebleken dat met name de laatste jaren conflicten als gevolg van verkeerde levenspraktijken zijn toegenomen. Onze ouders durven vaak niet over die moeiten te spreken, omdat het zo diep knaagt in hun leven.

Medelijden van Christus
Bovendien: aan wie kun je je problemen kwijt? Vaak nemen bij vele ouderen de sociale problemen de overhand. Eenzaamheid, lijden en verdriet. Ik heb geen mens... Wat een wonder, als we dan een toevlucht hebben bij de grote Medicijnmeester der Kerk, de Heere Jezus. Hoe groot de eenzaamheid dan ook is voor u in deze periode, dan wordt ervaren dat Christus Borg is voor de zonden en een medelijdende Hogepriester is. Opvallend is het, datjezus de verlamde te Bethesda geneest en tot hem zegt: „Zondig niet meer." Daarmee wordt weer bevestigd dat „op de bodem van alle vragen der wereld zondenschuld hgt." Hoe goed het ook is mensen te hebben die luisteren, de beste weg voor eenzaamheid en verdriet is om in verootmoediging aan de voeten van Christus te komen. In onze tijd hebben we allen nodig wat Petrus schrijft: „Zijt met ootmoedigheid bekleed, want God wederstaat de hovaardigen, maar de nederigen geeft Hij genade. Vernedert u onder de krachtige hand Gods, opdat Hij u verhoge te zijner tijd. Werpt al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u." Daarbij dienen we te beseffen, dat juist in verdriet en lijden de duivel rondgaat als een briesende leeuw, zoekende wie hij kan verslinden. Zou Petrus die woorden niet toegevoegd hebben omdat hij wist dat de duivel Gods kinderen juist door de aardse zorgen wil afhouden van Christus? (1 Petrus 5:5-9).

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 15 december 1993

Terdege | 80 Pagina's

Ik heb geen mens..., ook in de christelijke gemeente?

Bekijk de hele uitgave van woensdag 15 december 1993

Terdege | 80 Pagina's