Hoe romantische bloemetjes de wereld veroverden

Je hoeft niet eens zóveel fantasie te hebben om je, al dwalend door één van Nederlandse zeven Laura Ashley-vestigingen, te wanen in een 19e-eeuws Victoriaans landhuis, het glooiende landschap van Sussex, een kasteel in Wales of temidden van een Engelse familie die bezig is in de ontluikende voorjaarstuin de tea te gebruiken.
Toch ,,mag" je tegenwoordig ook heel andere relaties leggen: met de impressionistische schilders bijvoorbeeld, of een zonovergoten strand ergens in ZuidFrankrijk. Laura Ashley is namelijk niet meer wat het geweest is, of liever gezegd: juist méér dan wat het geweest is. Vroeger, dat wil zeggen een paar jaar geleden, moest je voor kleding van Laura Ashley, het wereldberoemde imperium en levenswerk van de gelijknamige Britse dame, het liefst een bepaald type zijn: de kleding kwam het best tot zijn recht bij onschuldig uitziende meisjes en jonge vrouwen, met bij voorkeur een dikke bos golvend haar en een dromerige blik. Dat zijn nu nóg wel de uitgesproken Laura Ashley-types, maar daarnaast worden de in sfeervol grenen ingerichte winkels ook druk bezocht door heel andere vertegenwoordigers van het vrouwelijk geslacht.
Om de simpele reden dat ook de collectie voor meer vrouwen wat wils biedt. De Victoriaans aandoende modellen - hoog gesloten, nauwe taille en wijde rok hebben nu gezelschap gekregen van meer eigentijdse exemplaren. En naast de fijne, tere pasteltinten en bloemetjesdessins zijn er nu ook felle kleuren, effen en gestreept.

Veel veranderd
,, Doordat Laura' s zoon Nick als ontwerper in het bedrijf is gekomen is er vee! veranderd", verduidelijkt Gudrun van Engelen, die in de Benelux voor Laura Ashley de publiciteit verzorgt. Met haar blauw-wit gestreepte strokenrok en bijpassend hesje is ze zelf een toonbeeld van de gulden middenweg tussen de klassieke Ashley-stijl en de nieuwere invloeden. ,,De pofmouw, de ruche en het bloemetje zijn er nog wel — want je moet nooit stoppen met datgene waarmee je begonnen bent en beroemd werd - maar daarnaast is er nu ook een nieuwe, jonge lijn: comfortabele, praktische kleding voor de jonge, werkende vrouw''.
De blote rug van de japon op de omslag van de zomercatalogus voor dit jaar doet inderdaad weinig Victoriaans aan. Het woord,,geraffineerd' ' is beter op z' n plaats, temeer daar het verder een klassieke jurk betreft. De zomercollectie bevat verder onder meer een tweedelig pakje in ,,navylook", een super-ingetogen strandpakje, geklede deuxpièces, t-shirts en dan natuurlijk de gebruikelijke overgooiers en jurken in zachte tinten, bedrukt met bloemetjes, ruitjes of geometrische motieven.

Interieur
Zoals Laura Ashley zo langzamerhand heeft afgerekend met het imago van de koningin van de romantische bloemetjesjapon, zo is er inmiddels ook geen reden meer om bij haar naam alléén nog maar aan kleding te denken; naast confectie — inclusief de populaire bruidscollectie - is er nog een omvangrijk assortiment aan van alles en nog wat: interieurstoffen, behang, gordijnen, bedlinnen, bureau-accessoires, parfums, keramische tegels, schemerlampjes.
En ter geruststelling van al diegenen die zich verslingerd hebben aan alles wat het Laura-Ashley-merk draagt kan vermeld worden dat de lijst voortdurend wordt uitgebreid. De jongste aanwinsten: sofa, fauteuil en stoelen. De populariteit hangt voor een groot deel samen met de aantrekkelijke prijzen. Voor een goed begrip; een jurk van Laura Ashley koop je niet voor een C&A-prijsje, maar zeker de zomercollectie is beslist niet duur te noemen. Voor honderdvijftig gulden kun je met een alleraardigste jurk de deur uit.
Hoge prijzen zouden trouwens ook tegen de door de firma gehanteerde filosofie zijn want mevrouw Ashley heeft zelf eens gezegd: ,,lk ben van mening dat het fijn is voor vrouwen om er aardig, vrolijk en aantrekkelijk uit te zien, maar het is echt niet nodig dat zij allemaal dure kleren kopen."

Lappendekens
Wat nu een wereldwijd imperium is met groeiende omzetten en produkten die vrouwen tot in de verste uithoeken van de aardbol aanspreken, is ooit heel klein en pretentieloos begonnen in een keukentje ergens in Engeland. In 1948 startte een pasgetrouwde vrouw, ene Laura Ashley, zonder enige officiële opleiding in ontwerpen, een bescheiden huisindustrie; met de hand bedrukte ze stoffen, bestemd voor lappendekens. Een paar jaar later zag haar echtgenoot ook brood in de huisnijverheid van zijn vrouw en begon op een zelfgebouwde pers stoffen te bedrukken naar Laura's ontwerpen. Het assortiment werd nu uitgebreid met tafelkleden, servetten en theedoeken. De artikelen werden verkocht aan kunstnijverheidszaken en warenhuizen in Londen. Er was zoveel belangstelling voor dat de Ashleys het ook met kleding gingen proberen. Het eerste stuk was een soort tuinoverall, die gretig aftrek vond.
Het begon zo langzamerhand tijd te worden voor een heus fabriekje. In een oud koetshuis in Brasted (Kent) openden de Ashleys een werkplaats, waar katoenen schorten en ovenwanten werden geproduceerd. In 1961 verhuisden ze naar een dorpje in Wales, waar met de rechtstreekse verkoop werd gestart.

Stormachtig
Het bedrijf maakte een stormachtige groei door; er moesten steeds grotere fabrieken worden gebouwd en de kledingcollectie breidde zich steeds meer uit. Wel bleef de stijl dezelfde: klassieke modellen en natuurlijke stoffen. Er werden eigen winkels geopend, ook in Australië en Canada.

Met de opening van een winkel in Genève in 1973 werd Laura Ashley op het Europese vasteland geïntroduceerd. Kort daarna volgde Amsterdam en nog in datzelfde jaar Parijs. In 1975 begonnen interieurstoffen en bijpassend behang een rol te spelen. Het jaar daarop werd in Helmond een textieldrukkerij overgenomen zodat er ook nu buiten de fabriek in Wales (die werk biedt aan 700 mensen) stoffen worden bedrukt. Alleen al de fabriek in Helmond (daar is tevens het hoofdkantoor voor Europa) produceert wekelijks 175 kilometer stof.
Over de hele wereld zijn er nu een kleine tweehonderd Laura Ashley-winkels, plus een aantal zaken onder licentie, onder meer in Nieuw-Zeeland, Canada en Zuid-Afrika.
Nederland telt op dit moment zeven vestigingen: in Amsterdam, Den Haag, Rotterdam, Utrecht, Arnhem, Eindhoven en Maastricht. Het voorbeeld van Blokker, De Marskramer en het Kruitvat, waarvan met grote regelmaat nieuwe vestigingen verrijzen, zal door Laura Ashley niet worden gevolgd. Gudrun van Engelen: ,,Je wilt tenslotte een beetje exclusief blijven. Als voorwaarden voor de vestiging van onze zaken wordt onder meer gesteld dat het een oud pand moet zijn, in het centrum van een stad, maar nooit echt aan een hoofdstraat. De inrichting van de winkel is over de hele wereld hetzelfde: houten vloeren, grenen meubelen."

Familie
Het aardige van dit internationale concern is dat het in wezen nog altijd een familiebedrijf is, met een kleine top. Behalve Bernard en Laura werken ook hun vier kinderen erin: de al eerder genoemde Nick, als ontwerper, David, die zich met marketing bezighoudt, Jane, die de hele wereld afreist op zoek naar stoffen en (oude) kleding en aankomend ontwerpster Emma. En pa en ma Ashley vliegen in hun privé-vliegtuig regelmatig heen en weer van en naar hun huizen in Frankrijk, België en Engeland en naar andere plaatsen waar hun aanwezigheid gewenst is. Dat hadden ze niet durven dromen toen ze dertig jaar geleden aan een keukentafel de eerste stofjes met de hand bedrukten. En dat Bernard Ashley toen nog geen perspectieven op grote schaal zag, blijkt uit het feit dat hij er niet over piekerde zijn naam te geven aan dat popperige friemelige gedoe waar zijn echtgenote zich zo in wist te bekwamen: dat was vrouwenwerk. En zo is het altijd Laura gebleven, alle zware gordijnstoffen, muurverf, behang en badkamertegels ten spijt. \

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen