Uit vroegere jaren

'... doar is mear één deumiejke...'

In ons kerkverband zijn momenteel diverse emeritus-predikanten nog zeer actief in het voorgaan in de gemeenten. Het is een voorrecht nog tot op hoge leeftijd (zelfs boven de tachtig jaar) te kunnen preken. Ook in vroeger dagen waren er predikanten met uitzonderlijk lange diensttijden en hoge leeftijden. We noemen er een paar. Ds. E.P.G. van Essen stierf op 87-jarige leeftijd, in het 66e jaar van zijn ambtsbediening, waarvan hij er niet minder dan 52 in de gemeente van Amsterdam had doorgebracht. De eerwaarde prediker Waldo preekte te Fulton (U.S.A.) op zijn 101e verjaardag (op 12 oktober 1863) een halfuur lang over Lukas 23:43, alsof hij een man van 70 was. Toen hij op 3 juli 1864 stierf, had hij 75 jaar het predikambt waargenomen. Dr. Ingram van de Free Church of Scotland nam op 96jarige leeftijd nog een preekbeurt waar voor één van zijn zonen, die zelf reeds een grijsaard was. Ondanks zijn hoge ouderdom bezat hij nog een krachtige stem en mocht hij nog beschikken over een grote helderheid van geest. Op zijn 90e jaar begon hij aan een studie van het Hoogduits.

Verder las ik van Annius Abrahams te Tjallebird en Kollum met een ambtsperiode van ruim 67 jaar en van Frederik Botterweg te Oosterwierum, Oosterlittens, Staveren en Harlingen met een diensttijd van bijna 70 jaren. En ds. Isaack Prins herdacht op 10 november 1872 in de Nieuwe Kerk te Amsterdam zijn 70-jarige evangeliebediening. De kroon spant wel de Engelse predikant Fletcher met een 84-jarige predikdienst, die op 1 januari 1854, 107 jaar oud zijnde, nog de nieuwjaarspreek hield in Clapham- Common-kapel in Londen. De geschiedenis verhaalt dat hij naar lichaam en geest krachtig was, nog een goede stem, een vast geheugen en een helder oog bezat. Laten we eindigen met enkele onder ons bekende predikanten. Zo mocht ds. J.R. van Oordt tot op hoge leeftijd doorgaan. In 1942 werd hem op 83jarige leeftijd emeritaat verleend. In Rijssen weten de oude mensen nog wel dat hij op 9 mei 1940, juist voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in de Eskerk preekte. Op zijn verzoek had men de dienst om zeven uur laten aanvangen en om tien voor acht stond men al weer op straat. Hij motiveerde deze zeer korte dienst met de woorden: 'Gemeente, om des tij ds wille moet ik naar huis'. Of hij wetenschap had van het aanstaande onheil weten we niet, maar wel zagen velen er de hand van Gods voorzienigheid in, dat de oude leraar voor het uitbreken van de oorlog thuis mocht komen. Als de kerk uitging in Rijssen en ds. Van Oordt had er gepreekt, zei een oude man altijd: 'Doar is mear één deumiejke!'

En verder kunnen we ons nog goed herinneren dat ds. K. de Gier in zijn afscheidspredikatie in 1975 na bijna 22 jaren dienst in de Residentie zei: 'Ze waren me als een enige dag!' In 1980 keerde hij weer terug naar Den Haag en stond er nog eens zeventien jaar. Zo mochten vele predikanten tot in de grijze ouderdom dienen. Maar ook zijn er predikanten geweest, die op zeer jonge leeftijd werden weggenomen. De Heere is ook daar vrij in. Uiteindelijk gaat het om de vrucht: 'Zo is dan noch hij die plant iets, noch hij die natmaakt, maar God Die de wasdom geeft' (1 Korinthe 3:7).

Dirksland,

ds. J. Schipper

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen