De buurman van de hoek

Ze slenteren de steeg uit, de stoep op. Er staan heel wat kinderen uit de buurt bij elkaar. „M'n vader zegt dat-ie maandag weer terug moet naar de gevangenis", hoort Jacco een grote jongen zeggen, , , 't Is een engerd", zegt één van de meisjes. „Ik zou 'm niet graag in het donker tegenkomen. Bah, waarom komt-ie hier weer wonen? Kunnen we niks verzinnen, zodat hij hier niet wil blijven? ”

Het is even stil in de groep. Dan praten ze allemaal door elkaar. De één wil het huis op de hoek met verf bekladden. De ander wil elke avond een flinke poos belletje gaan trekken. En een derde jongen wil rotjes in de tuin gaan gooien. Jacco krijgt het er warm van. Hij ziet opeens de ogen van de man weer. Vriendelijke ogen waren het.

„Laten we hem eerst een brief schrijven", zegt hij vlug. „We moeten hem schrijven, dat hij hier niet meer mag wonen. Dat we geen mensen uit de gevangenis in de straat willen, enzo”.

Het wordt weer stil. Jacco ziet het lachje op het gezicht van de grootste jongen wel. Hij vindt zijn plan vast kinderachtig. En dan...? „Zou het helpen? " vraagt een meisje.

Jacco knikt meteen. „Als het niet helpt, verzinnen we wat anders". Die vriendelijke ogen van de man... Nee, daar past een huis bekladden niet bij. En belletje trekken en rotjes gooien ook niet...

„Maarïk kan geen brief schrijven", zegt een jongen, jacco lacht. „Maar ik wel!" Dan wordt het opeens weer heel stil in de groep. Op een krakende en rammelende fiets rijdt de man uit het huis op de hoek voorbij. Hij steekt zijn hand naar hen op. Maar niemand zwaait terug.

Die avond haalt Jacco een kladblok uit vaders bureau. Hij kauwt op zijn pen. „Beste meneer", heeft hij eerst boven de brief gezet, maar dat vond hij toch een beetje te aardig klinken. Vader schrijft altijd 'geachte meneer', dat weet hij wel, maar dat kun je bij iemand uit de gevangenis ook niet doen. Jacco maakt een prop van de mislukte blaadjes. „Hallo", schrijft hij dan. Zo, dat klinkt in ieder geval niet deftig en ook niet echt aardig. Maar nu verder... Hoe vertel je iemand dat hij niet meer in de straat mag blijven wonen? Hij krijgt het weer warm. Een huis bekladderen met verf, of belletje trekken of rotjes gooien is vast veel gemakkelijker! Zijn pen schrijft, heel langzaam.

„Wat ben jij nou aan het doen? " Moeder staat achter hem. Ze legt zijn schone was op zijn bureau, jacco draait vlug het kladblok om, maar het is al te laat. Moeder pakt het beet. „U mag niet meer in onze straat wonen", leest ze. „Als u het toch doet, gaan we andere...”

Moeder kijkt Jacco recht aan. En die ogen van haar... Jacco kan er best tegen als ze op hem moppert. Maar als ze zo kijkt, nee, dan zou hij het liefst ergens wegkruipen. „Mag ik weten wat dit betekent? " vraagt moeder. „Moetje dit voor school doen, of...? ”

Jacco haalt zijn schouders op. Hij ziet wel dat moeder een verhaal over een opstel voorschool nooit gelooft. Misschien heeft ze vanmiddag alles wel gehoord. Ze stonden ook zo hard te schreeuwen!

„Eh nee", zegt hij. Moeder leest de regels op het papier nog eens en ze geeft hem een duw. „Vertel op, aan wie schrijf je die onzin? ”

Jacco laat zijn pen vallen. „Nou ja, eh, die vent op de hoek, die is weer thuis, enne...”

Moeder gaat op zijn bed zitten. Haar ogen zijn opeens heel ernstig. „Ten eerste is die man net als alle mannen gewoon een meneer", zegt ze. jacco rolt bijna van zijn stoel. Noemt moeder iemand die in de gevangenis gezeten heeft een meneer? Moeder knikt, „ja, een meneer”.

(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen