BAREND EN JOHANNA

Johanna: Izak was uitgegaan in het veld om te bidden, tegen de avond, zou hij gebeden hebben om de behouden thuiskomst van Ehëzer en om de vrouw, die 'hij begeerde, uit Gods hand te mogen ontvangen? !

Barend: Het is best mogelijk en in dat geval volgde de verhoring terstond, want als hij zijn ogen ophief, zag hij in de verte de kemelen al aankomen, maar ook is het bidden van Izak een bewijs van zijn innige Godsvrucht, zijn verborgen leven met de Heere en het is een bewijs, dat Izak, hoe rijk hij ook was in aardse goederen, een arm zondaar voor God en een rijk begenadigd mens was. In de stille eenzaamheid waarlijk te bidden is zeer grote genade van God.

Johanna: Hoe verklaart u dat, dat Rebekka van de kernel viel, toen zij Izak waarnam?

Barend: Rebekka was ootmoedig, zedig en onderworpen in dit haar gedrag, als een vooi'beeld dergenen, die voor het eerst kennis mogen maken met Christus, de meerdere Izak. Zonder vermeende rechten op Izaks attentie, zonder moedeloze klachten over de zo lange en vermoeiende reis, en zonder te spreken over het afscheid van haar familie, erkende zij Izak als haar toekomstige Heer door het zich bedekken met de sluier, alsmede om haar ontroering te verbergen. Hier is een voorbeeld voor onze jongedochters om vlijtig te arbeiden, en God te zoeken ook in de zaak des huwelijks. De Heere weet het best, waar Izak woont, die Rebekka zoekt en weet middelen aan te wenden, om ze tot elkander te brengen.

Johanna: Is het niet vreemd dat Izak haar bracht in de tent van Sarah, wijst dat er op, dat hij tot die tijd toe ^ treurde over Sarah's dood?

Barend: Ja, hoewel het reeds enkele jaren geleden was,dat Sarah stierf, was Izak haar nog niet vergeten, en  om Rebekka te eren leidde hij haar in zijns moeders tent, als een betoning, dat hij dezelfde liefde en eerbied aan haar wilde geven, die hij aan Sarah voordien bewezen had. Ook gaf de Heere hem liefde voor Rebekka, zodat de smart over Sarah's sterven weggenomen werd.

Johanna: Van Abraham lezen wij verder niet veel meer, als alleen dat hij een vrouw nam; wiens dochter was : deze vrouw? Haar naam was Ketura, maar vanwaar zij j kwam, weet u dat?

Barend: De naam Ketura betekende Reukwerk, en zij i was waarschijnlijk een der voornaamste dienstmaagden, ; die Abraham had, wellicht een ingeborene zijns huizes, en die nam Abraham tot bijwijf, omdat Sarah gestorven en Izak getrouwd was en hij behoefte had aan goede verzorging bij het klimmen zijner jaren. Het was een ; ongelijk huwelijk van een zeer oud man met een zeer jonge vrouw, en hoewel nergens verboden in de Schrift, niet zeer navolgenswaardig. Ook was er een groot onderscheid in dit huwelijk en de beide vorige, want met Hagar zocht hij het beloofde zaad en met Sarah verkreeg hij het beloofde zaad, maar met Ketura ging het - niet om enige belofte Gods, zodat ook voor Ketura's zonen geen beloften gegeven zijn, het was dus een gewoon vleselijk huwelijk.

Johanna: Er zijn mensen, die zeggen dat een huwelijk [ altijd alleen maar vleselijk is, daar bent u het dan zeker niet mee eens?

Barend: Uitzonderingen bevestigen de regel, en daarom zou ik niet durven beweren, dat er geen huwelijken zijn, waar de Heere op bijzondere wijze Zijn hand in heeft ten goede van Zijn kerk.

Johanna: Uit dit huwelijk zijn zes zonen geboren en uit het huwelijk met Sarah slechts één, vindt u dat niet opmerkelijk?

Barend: Abraham heeft Gods raad hierin uitgediend, en dit huwelijk was meer uit toelating Gods dan wel in de bijzondere gunst, al werd de belofte betreffende een grote nakomehngschap hier mede door vervuld. In zijn ouderdom moet het voor Abraham zeer zeker een weemoedige gedachte zijn geweest, dat niet alleen Ismaël, maar ook deze zes zonen stonden buiten het" verbond Gods en voorzien hébben, dat zij tot het heidendom vervallen zouden na zijn dood, wellicht ook, dat het de erfvijanden zouden worden van het zaad, dat uit Izak, naar de belofte, zou geboren worden, want nog bij zijn leven zond hij ze weg naar het land van het Oosten.

Johanna: Abraham gaf vóór zijn dood bevel aan zijn huis, hij schijnt dus zijn aartsvaderlijk gezag en een helder verstand behouden te hebben tot het einde zijns levens toe. Tegenwoordig wordt aan oude mensen het gezag maar al te dikwijls ontnomen, en een oud man is soms nog minder in tel dan een pasgeboren kind, is dat niet erg? En zouden zij, die zo met hun ouders handelen, niet moeten Anrezen, dat het hun zelf ook overkomen zal in hun ouderdom?

Barend: Gewis, er is een God Die leeft en Die op aarde vonnis geeft. Want ouders zijn van 's Heeren wege met gezag bekleed, om bevelen te geven en om over hun goederen te beschikken, en met wijsheid en rechtvaardigheid maakte Abraham gebruik van dat gezag.

Johanna: Hij maakte Izak erfgenaam, was dat omdat hij dat verplicht was tegenover Sarah, zijn eerste en voornaamste vrouw?

Barend: Ja, maar daarbij kwam nog dat Rebekka op die verzekering was opgetrokken met Eliëzer, om te huwen met Izak. En dat te meer omdat er in die erfenis lag opgesloten de belofte van het land Kanaan. Hier worden wij er op gewezen, dat door Abraham een lijn getrokken werd, met aan de ene zijde het geestelijk zaad der belofte en aan de andere zijde het vleselijk zaad, dat welke geschenken het ook kreeg, toch weggezonden werd.

Johanna: Ook aan Ismaël gaf Abraham geschenken, hoewel hij hem en zijn moeder ledig weggezonden had, lang voor dien, zou hij daarmee ook nog een bijzonder doel hebben gehad?

Barend: Het was en bleef zijn kind, dus was het recht dat hij ook in zijns vaders liefde enigszins deelde, al had Izak de boventoon. Wellicht is dit onder Gods beleid geschied, om Ismaël zachter te stemmen ten aanzien van Izak.

Johanna: Abraham leefde honderd vijf en zeventig jaar, dus heeft hij Ezau en Jacob nog gekend als jongens van vijftien jaar, want hij was honderd jaar oud toen Izak geboren werd, en Izak was zestig toen Ezau en Jacob geboren werden. Hij heeft dus nog mogen zien dat zijngeslacht in Izak voortleven zou naar de belofte.

Barend: Ja, dat zal een lieflijk licht geworpen hebben over zijn pad, dat vanwege de ouderdom meer en meer begon te verdonkeren. We lezen immers dat hij de geest gaf en stierf, wel in goede ouderdom, maar oud en des levens zat en hij werd verzameld tot zijne volken. Geen veelbetekenend sterven met helder, krachtig getuigenis van dé genade Gods, maar zacht en kalm is hij heengegaan, anders dan dikwijls verwacht en begeerd wordt.

Johanna: Maar hoe oud hij ook geworden is, het eind kwam, en ik denk wel eens, hoe oud zal ik mogen worden, en hoeveel jaren zijn reeds voorbij, wat vliegt toch de tijd, voor we het goed beseffen zijn wij genaderd aan de poorten der eeuwigheid en hoe zal het dan gaan?

Barend: Hoe zeer zou het te wensen zijn, als mens veel te denken aan het eind van ons leven en ons af te vragen, mijn ziel doorziet gij uw lot? Hoe zult gij rechtvaardig verschijnen voor God? Abraham had genade, een groot geloof, dierbare beloften, hij zocht een beter vaderland, hij had meer dan eens Gods stem gehoord, hij had geleefd naar Gods wil, had gedeeld in Gods gunst, en dus kon hij. zonder verschrikking denken aan de dood en zonder vreze hem zien naderen van maand tot maand. Hoe gelukkig is de mens, die zo de oude dag mag ingaan, nietwaar?

Amsterdam-C

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen