De attestatiën (1)

Degenen die uit de gemeente vertrekken, zal een attestatie of getuigenis van hun wandel bij advies van de kerkeraad medegegeven worden, onder het zegel der kerk, of, daar geen zegel is, van twee ondertekend.

 In het kerkelijk leven verstaat men onder een attestatie een getuigschrift dat een verklaring behelst omtrent het geloof en levenswandel. Zij wordt door een kerkeraad afgegeven aan een Ud van de gemeente die van de ene plaats naar een andere verhuist. Door deze attestatie weet de kerkeraad van de nieuwe woonplaats wie het lid is dat hij ontvangt en of dit lid toegelaten kan worden tot het gebruik van de sacramenten. Attestatiën kunnen daarom alleen afgegeven worden voor een andere gemeente die bij hetzelfde kerkverband behoort. Ook wel aan een ander kerkverband waarmee een kerkelijke correspondentie wordt onderhouden; waarin omschreven is dat men wederzijids de attestatiën van beide kerkverbanden onderhoudt. In de Geref. Gemeenten kunnen attestatiën worden afgegeven aan de Nederlands Geref. Gemeenten in de Verenigde Staten en Canada. De attestatiën daar afgegeven worden door onze Geref. Gemeenten in ons land ook aanvaard. Op dte Generale Synode in 1968 te Dordrecht is een dergelijke regeling ook getroffen met het verband van de Oud Geref. Gemeenten in Nederland. In de akta van 'deze synode is achterin een adreslijst opgenomen van de Oud-Geref. Gemeenten in Nederland. Attestatiën van kerkeriaden van onze gemeenten woeden aanvaard door de Oud-Ger. Gemeenten en ook andersom.

Het gebruik van zulke attestatiën is zo oud als de eenheid van de christelijke gemeenten bestaat. Reeds in de apostolische tijd werden niet alleen aan de voorgangers maar ook aan de leden zulke getuigenis- en aanbevelingsbrieven meegegeven (Hand. 18 : 17 en Rom. 16 : 1). Van deze brieven werd veel gebruik gemaakt en zij hebben er veel toe bijgedragen om de band tussen de gemeenten onderling vaster te maken en de leden behulpzaam te zijn. Er werd dan ook gedurig voor gewaarschuwd vooral geen leraars op te nemen die niet zulk een getuigenisbrief meebrachten. Tevens gold dit ook voor de reizende leden. Ook in de gemeenten van de Reformatie in de l6e eeuw bleken deze getuigenisbrieven nodig te zijn. Allerlei dwaalgeesten, zwervers en landlopers kwamen bij de gemeenteleden aankloppen en wisten door een vrome schijn de harten voor zich te winnen en hen te bedriegen. Tegen deze misbruiken trad de Synode van Emden (1571) waarschuwend op. Zij achtte het raadzaam de gemeenten aan te bevelen „dat deghenen, die van daer vertrecken, vortaen niet en sxdlen als huysghenooten des Gheloofs gheholpen worden in andere Ghemeenten, ten zij datse attestatie ofte ghetuygenisse hebben, hoe sy sich te vooren in leere ende leven by de Ghemeynte, van daer sy ghecomen zyn, gedroegen hebben".

Tevens bepaalde de Synode van Emden (1571) dat de predikanten geen attestatie zouden geven, tenzij gebleken was, dat er voldoende redenen van vertrek waren. Vooral moest men voorzichtig zijn met de armen. Men mocht zich niet laten drijven door de begeerte om zich van de armen te ontslaan en daardoor een andere gemeente te belasten. Daarom moest men op de attestatie van armen aantekenen niet alleen hun naam, de plaats waarvan zij vertrokken, hun handwerk enz., maar ook welk reisgeld men hen meegegeven had. Zowel om misbruik te voorkomen alsmede ook om reizenden te helpen dat zij geen gebrek zouden lijden, bepaalde men later dan ook dat de afgegeven attestatiën ondertekend moesten worden door twee predikanten of door de predikant en de scriba.

Volgens de redaktie van artikel 83 van de D.K.O. moet de attestatie meegegeven worden „onder het zegel van de kerk of, daar geen zegel is, van twee ondertekend". Wat dit zegel betreft, het was vroeger wel de gewoonte dat aan de attestatie een zegel werd gehecht, een zegel dat onder berusting • placht te zijn van een zegelbewaarder. Dit zegel bood dan dezelfde waarborg als van een handtekening. Deze gewoonte is thans geheel opgehouden te bestaan en is alleen nog van historische betekenis. Tegenwoordig wordt in de grote kerkverbanden nog wel een stempel gezet door het plaatselijke kerkelijke bureau, in onze gemeenten verschaft ons kerkelijk bureau te Zeist gedrukte formulieren die door de voorzitter en de scriba van de kerkeraad ondertekend moeten worden. Volgens de kerkorde wordt een attestatie gegeven „aan degenen die uit de gemeente vertrekken". Dus bij verhuizing. Vertrekkende leden moeten hun verhuizing daarom zo spoedig mogelijk bij de kerkeraad bekendmaken met de opgave wanneer zij denken te vertrekken, alsmede het juiste adres waar zij gaan wonen. Vooral dit laatste is ook van grote betekenis, omdat ook de oude kerkeraad dit moet doorgeven aan de nieuwe kerkeraad. De nieuwe kerkeraad moet op de hoogte gebracht zijn dat er een lid naar haar overkomt. Indien dan het juiste adres niet volledig wordt doorgegeven weet de nieuwe kerkeraad niet waar het nieuwe lid woont, indien dit zich niet zelf aanmeldt bij de nieuwe kerkeraad. Op dorpen as dit dan misschien geen onoverkomelijke zaak, maar in de steden zeker wel. Daarom moeten alle kerkeraden zich eerst goed overtuigen en op de hoogte stellen van het nieuwe adres van het vertrekkende lid en dit ook in hun brief aan de nieuwe kerkeraad geheel volledig mededelen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen