Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Het duel tussen ouders en kinderbescherming

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Het duel tussen ouders en kinderbescherming

18 minuten leestijd Arcering uitzetten

De achterliggende jaren kwam de kinderbescherming geregeld in opspraak. Strijdlustige ouders en grootouders typeren het orgaan als een bolwerk van machtswellust. Ook de jeugdhulpverlening moet het ontgelden. Begin vorig jaar was de klachtenregen van dien aard dat zowel door staatssecretaris Kosto van justitie als vanuit de Tweede Kamer een onderzoekscommissie werd ingesteld. De regering mag het hete hangijzer nu gaan aanpakken. In een driedelige serie aandacht voor de strijd tussen de kinderbescherming en haar cliënten. Om het kind van de rekening.<br />

De kinderbescherming is voor Mary Bijl uit Beverwijk nog niet het ergste. Ze wil beginnen bij het begin. En dat is de werkwijze van het door het ministerie van WVC gesubsidieerde oerwoud van jeugdhulpverleningsinstellingen. De "jeugdwelzijnsmaffia", zoals mevrouw Bijl het circuit typeert. Het drama waarin ze verzeild raakte begon in '87 met de vriendschap tussen haar 13-jarige dochter Diana en een 20-jarige knaap. De ouders van Diana waren daar allerminst gelukkig mee. Na urenlange gesprekken beloofde hun dochter de relatie te verbreken. Kort daarop keerde ze niet terug uit school. Alle huisgenoten waren volledig van de kook, toen Diana 's avonds om zeven uur met de moeder van haar vriend voor de deur stond. Lachend. Dat was voor mevrouw Bijl de druppel die de emmer deed overlopen. Witheet smeet ze de deur voor het tweetal dicht. Die klap bracht haar in aanraking met de kinderbescherming.

"Wegloopuitkering"
Diana verdween spoorloos. De politie kon alleen melden dat een maatschappelijke instantie zich met de zaak bezighield. Na lang speuren bleek dat Diana bij het bureau maatschappelijk werk was aangemeld door de ouders van haar vriend. Dat bureau liet de ouders buiten spel en schakelde het Jongeren Advies Bureau in Haariem in. Het meisje werd ondergebracht bij buren van haar vriend. „Zo werkt dat. Ukuntvanmiddag nog gebombardeerd worden tot pleeggezin voor m'n drie andere kinderen. Het is gewoon schandalig." De maatschappelijk werkstervan het JAB die zich over Diana ontfermde was uit het goede hout gesneden en probeerde het meisje ervan te overtuigen dat ze zonder gegronde reden van huis was weggelopen. Het zou allemaal misschien nog met een sisser afgelopen zijn, ware het niet dat de termijn van vrijwillige hulpverlening van maximaal dertig dagen afliep. Het echtpaar Bijl kreeg te horen dat het vanaf nu moest gaan betalen voor de "hulpverlening" aan hun dochter. Verder kreeg het de rekening gepresenteerd van de "wegloopuitkering" die hun dochter had gehad.,, Het is te gek om waar te wezen. Wij hebben gezegd: je ziet van ons geen dubbeltje.''

Ondertoezichtstelling
Diana's "pleegvader" had inmiddel de Raad voor de Kinderbescherming ingeschakeld, wat uiteindelijk resulteerde in een ondertoezichtstelling van Diana door de kinderrechter. Tijdens een van haar sporadische bezoeken liet de aangestelde gezinsvoogdes weten dat Diana verhuisd was naar de oudste zoon uit het pleeggezin: een exverslaafde, die met zijn vriendin een strandpaviljoen in Wijk aan Zee runt. Een bric^e dat ze opgevolgd werd door een gezinsvoogd was het laatste teken van leven van de gezinsvoogdijvereniging. De man zou zich voor komen stellen zodra zijn verhuizing achter de rug was. Inmiddels zijn zes maanden verstreken. ,, Het is voor mij zo duidelijk als wat'', constateert Mary Bijl cynisch.,, Worden alle relaties tussen ouders en kinderen hersteld, dan staan al die hulpverleners op straat. Het gezin wordt geruïneerd op kosten van de Staat. Jarenlang ben ik actief geweest in de Partij van de Arbeid. Maar toen ik erachter kwam wat het sociaal beleid in Nederland werkelijk inhoudt, heb ik direct m'n lidmaatschap opgezegd. Het zijn gewoon Oostblokachtige toestanden."

2000 klachten
In haar woede en onmacht staat mevrouw Bijl niet alleen. In het voorjaar van 1989 kreeg het ministerie van justitie van een groep verontruste ouders een zwartboek aangeboden met daarin tweeduizend klachten over het functioneren van jeugdhulpverlening, kinderbescherming en voogdij-instellingen. De meest voorkomende klachten betreffen de rapportage van de maatschappelijk werkers van de Raden voor de Kinderbescherming, die als eenzijdig en tendentieus wordt ervaren, het gebrek aan deskundigheid en levenservaring bij deze ambtenaren, het onthouden van omgang met de kinderen bij scheiding en uithuisplaatsing en de gebrekkige rechtspositie van ouders. Om de krachten te bundelen werd de Vereniging Ouders voor Kinderen opgericht, waarvan Mary Bijl secretaresse is. De vereniging telt inmiddels duizenden leden en sympathisanten. Veelzeggend is ook dat een zevental professoren, onder wie de orthopedagoog dr. J.C.A. van Acker, inmiddels zitting hebben genomen in een raad van adviseurs. Het is overigens ook in de kring van de ouders niet allemaal pais en vree. Een groep militante leden van '' Ouders voor Kinderen" heeft zich afgescheiden en "Kinderen Ouders Grootouders" opgericht. Daarnaast zijn er nog tal van andere ouderverenigingen en stichtingen als'' Onderzoek Rechtspleging familiezaken", "Stichting Bescherming Kinderen", "Organisatie Gescheiden mensen", "Scheiden en Blijvend Ouderschap" en '' De Dwaze vaders''. Een deel daarvan werkt inmiddels samen in het plaform "Laat ouders ouder blijven".

Grootouders
Niet alleen ouders, ook grootouders hebben de strijd aangebonden met de kinderbescherming. Mevrouw G. van Schooneveld uit Lelystad behoort tot de individuele frontvechters. Inzet van haar strijd is het contact met de kinderen van haar verslaafde dochter Joke. De oudste werd geboren uit de relatie met een aan drugs verslaafde Belg, die inmiddels is overleden. De tweede zwangerschap kwam voort uit de omgang meteen alcoholverslaafde. Mevrouw Van Schooneveld trok voor zeven maanden bij haar dochter in huis, terwijl Joke afkickte. ,,Ik kan u wel vertellen dat ik door een zeer diep dal ben gegaan." Kort na de bevalling kreeg ze bericht dat Joke weer aan de drugs was geraakt en besloot ze hulp te gaan zoeken. ,,Riagg, consultatiebureau voor alcohol- en drugsverslaafden, vertrouwensarts. Raad voor de Kinderbescherming. Nou, je krijgt geen hulp hoor. Ze geloven je niet eens. Denken datje je dochter zwart staat te maken." De zuigeling werd zwaar mishandeld door de drugsverslaafde met wie haar dochter inmiddels samenwoonde. Voor de grootouders was het dan ook een enorme opluchting toen beide kleinkinderen op advies van de kinderbescherming voor zes weken in een kindertehuis in Friesland werden geplaatst. De klap was des te groter toen ze na die periode weer teruggestuurd werden naar de moeder en haar vriend, van wie ze inmiddels in verwachting was.,, Ik heb de kinderbescherming gebeld hoe ze dat nou konden doen, om die kinderen terug te sturen naar die j unk. Dat zag ik verkeerd. Ze gingen naar mijn dochter. Ja, zei ik, maar bij mijn dochter is die junk. Maar er was geen praten aan."

Hoorzitting
Nadat de zaak volkomen was geëscaleerd en mevrouw Van Schooneveld zelfs twee weken met haar kleinkinderen was ondergedoken, besloot ze met haar man een ondertoezichtstelling aan te vragen. ,, Zolang m' n dochter met diejunken bleef gaan, konden die kinderen niet naar haar terug. Dat stond voor ons vast. Op 26 januari '87 was de hoorzitting en naderhand krijg je papieren. Nou, daar is werkelijk geen touw aan vast te knopen.'' De correspondentie waarover het Lelystadse echtpaar beschikt is inmiddels uitgegroeid tot een indrukwekkende stapel brieven van tal van instellingen en organen. Correspondentie die wemelt van aanwijsbare tegenstrijdigheden. Terwijl het Leger des Heils laat weten dat de vriend van Joke "sinds 3 maanden clean is'', meldt de rechtbank in een verslag van de hoorzitting dat betrokkene "zeer onlangs wederom is vastgezet in verband met delikten die verband houden met diens drugsverslaving". De kinderrechter beweert in een schrijven dat mevrouw Van Schooneveld haar kleinkinderen uit het kindertehuis Trompendaal heeft gehaald en vervolgens is ondergedoken. Een rapport van de polikliniek kinderpsychiatrie van het Academisch Ziekenhuis in Amsterdam bevat onder meer de mededeling dat mevrouw Van Schooneveld met haar kleinkinderen is ondergedoken'' na aanwezigheid bij schietpartij en sexuele handelingen". Een feit waarvan zij zelf niets afweet.

Zwerfster
De maatschappelijk werkster van het Leger des Heils die Joke al begeleidde, werd aangewezen als gezinsvoogdes. Gezien haar contacten met deze hulpverleenster was mevrouw Van Schooneveld hier allerminst gelukkig mee. Haar protest werd door de kinderrechter verworpen met het argument dat het contact tussen de gezinsvoogdes en de overige partijen, met name Joke, prima was. Hoe goed dat contact was bleek uit een brief die het echtpaar Van Schooneveld twee maanden later kreeg thuis bezorgd. Afkomstig van de gezinsvoogdes. ,, Dag Joke. Omdat ik jouw huidige adres niet heb en ik hoorde datje wel eens bij je ouders komt, adresseer ik jouw brief aan het adres van je ouders." Later zou bekend worden dat de verslaafde moeder met haar zuigeling al maanden door Lelystad zwierf en in portieken en kraakpanden sliep.

Verdriet
In '89 werden de twee uit huis geplaatste kinderen opgenomen in het Paedologisch Instituut te Duivendrecht. In twee jaar tijd hadden ze drie pleeggezinnen en drie tehuizen achter de rug. Voor de grootouders was dit onbekend, want ze mochten niet weten waar hun kleinkinderen verbleven. Januari '89 was voor mevrouw Van Schooneveld de maat vol. Ze had opgevangen dat de kinderen in een tehuis in de omgeving van Amsterdam waren ondergebracht. ,,Ik ben gewoon alle tehuizen op gaan bellen. Met mevrouw Van Schooneveld, hoe is het met Marientje en Jasmijn? ,,Mevrouw, die zijn hier helemaal niet." Sorry, dan heb ik me vergist." De zoveelste was raak. ,,De volgende morgen ben ik ernaartoe gegaan, ik heb aangebeld en met één sprong stond ik binnen. De jongste zag me en vloog naar me toe. Dolgelukkig. Ik heb de kinderrechter gebeld en gezegd: ,,Hoor 's, ik hoef niet meer van u te horen waar mijn kleinkinderen zijn, want ik weet het al." Ze waren stomverbaasd dat ik die kinderen gevonden had. Die mensen beseffen niet eens datje zulke kinderen niet zomaar los kunt laten. Je hebt hun t> ellende meegemaakt, hun verdriet, hun angst. Ze waren meer hier dan bij m' n dochter. Maar daarmee wordt helemaal geen rekening gehouden."

Ambulantenburo
Het verhaal van grootmoeder Teunie Wijman uit Kollumerzwaag is in grote lijnen identiek aan dat van mevrouw Van Schooneveld. Toen haar schizofrene dochter eind '87 een kind kreeg van een onbekende man, voelde zij zich voor het meisje verantwoordelijk. Het eerste jaar was het kind zeven maanden bij haar in huis. Omdat de dochter het meisje totaal verwaarioosde, besloot de kinderrechter in mei' 89 tot een ondertoezichtstelling. Mevrouw Wijman werd tot haar grote vreugde als pleegmoeder aangesteld. Een halfjaar later werd ze opgeschrikt door het bericht dat een nieuwe kinderrechter onderzoek had laten verrichten door het Ambulantenburo Jeugdwelzijnszorg in Leiden. Dat had geadviseerd het kind op te nemen in een therapeutisch pleeggezin. Ondanks het feit dat zowel een consultatiebureau-arts als een wijkverpleegkundige schriftelijk liet weten dat het kind prima verzorgd werd door de grootmoeder en zowel lichamelijk als psychisch met sprongen vooruit was gegaan, nam de rechter het advies van het bureau over. Charleen moest 27 december worden afgeleverd bij een kindertehuis in Rotterdam.

Opsporingsbericht
Op eerste kerstdag 1989 dook mevrouw Wijman met Charleen onder. Een opsporingsbericht op tv leverde aanvankelijk niets op. Maar eind j uni' 90 werd ze verraden en omsingelde de politie met veel vertoon de boerderij van haar broer in Zegveld, die haar onderdak had verleend. De grootmoeder werd als een misdadigster afgevoerd, het kind naar het Rotterdamse tehuis gebracht. Bezoek door de grootmoeder werd niet toegestaan. In haar onderduikperiode was mevrouw Wijman in contact gekomen met mevrouw Van Schooneveld. Beide grootouders besloten samen te gaan werken in hun strijd tegen de kinderbescherming. Ze hebben inmiddels meer dan vijfduizend handtekeningen verzameld. Als de handtekeningenactie beëindigd is willen ze het resultaat aanbieden aan minister Hirsch Ballin van justitie. De beide grootmoeders weten zich gesteund door een grote groep van lotgenoten. ,,Ik heb er inmiddels honderden gesproken", zegt mevrouw Van Schooneveld, ,,en van allemaal hoor je hetzelfde. Het machtsmisbruik van de gezinsvoogdijverenigingen. Want daar ligt de oorzaak van alle ellende. Ik heb wel eens op het Leidse Plein in Amsterdam gestaan met een bord: "Kinderen zijn objecten voor kinderbeschermingsprojecten' '. Dat is werkelijk waar.''

Werkdruk
Mevrouw M.P. van der Schaaf, als directeur van de Christelijke Gereformeerde Vereniging voor Jeugdwelzijn onder meer verantwoordelijk voor de gezinsvoogdijafdeling die onder deze vereniging valt, weet dat de sector waarin ze werkzaam is onder zware kritiek staat. Ze wil de klachten niet bagatelliseren. ,,Een groot probleem is dat de maatschappelijk werkers van zowel de Raden voor de Kinderbescherming als de gezinsvoogdijverenigingen onder een enorme werkdruk staan. Terwijl de zaken steeds ingewikkelder worden." Aan de andere kant is ze ervan overtuigd dat gezinnen niet voor niets onder toezicht worden gesteld en kinderen niet om futiliteiten uit huis geplaatst.,,De aard van ons werk brengt mee dat er vaak een partij is die zich benadeeld voelt, met name bij uithuisplaatsing van kinderen. Ook in onze achterban komen situaties voor waarvan wij zeggen: de kinderen kunnen niet langer thuis zijn. Zijn de ouders het daarmee niet eens, dan is er een conflict. In het algemeen zijn onze contacten met de ouders gelukkig goed. Maar er bestaat weleens verschil van mening. Bij voorbeeld over een bezoekregeling. Maatschappelijk werkers zien hoe kinderen reageren op het bezoek van hun ouders. Raken die erdoor achterop, dan zul je het bezoek moeten beperken. Gaan ouders daarmee niet akkoord, dan zal de kinderrechter moeten beslissen.''

Agressie
Klagen de ouders over de machtswellust van de gezinsvoogdijverenigingen, de laatste klagen in toenemende mate over het machtsvertoon van de ouders. ,, Wij hebben een gezagsgetrouw achterland'', zegt mevrouw Van der Schaaf. ,,Maar andere gezinsvoogdijverenigingen krijgen steeds meer te maken met agressieve cliënten. Hetzelfde geldt voor de maatschappelijk werkers van de Raden voor de Kinderbescherming. Dat mag ook wel eens gezegd worden." De Raden voor de Kinderbescherming, regionale overheidsorganen die ressorteren onder Justitie, komen in actie als bij echtscheiding onenigheid ontstaat over de voogdij van de kinderen, of als door buren, familieleden, politie of hulpverleningsinstellingen wordt gemeld dat ouders falen in de opvoeding van hun kind of kinderen. Een maatschappelijk werker van de raad gaat dan op onderzoek uit en stelt een rapport op. Wordt de situatie in het bewuste gezin als onhoudbaar ingeschat, dan wordt de kinderrechter ingeschakeld. Die kan, na alle partijen te hebben gehoord, de beslissing nemen om het kind onder toezicht te stellen van een voogd, al dan niet in een pleeggezin. Een gezinsvoogdijvereniging neemt dan het werk van de kinderbescherming over. Door deze structuur bevindt een maatschappelijk werker van de kinderbescherming zich in een netelige positie. De criminoloog prof. G.P. Hoefnagels heeft hem getypeerd als een wolf in schaapskleren. In de gezinnen wordt hij als hulpverlener gezien. Terwijl hij in feite een rapporteur is, wiens oordeel voor de kinderrechter van doorslaggevende betekenis is bij een eventuele ondertoezichtstelling, zo nodig met uithuisplaatsing. Waarna de ouders zich zwaar genomen voelen en het vertrouwen dat ze de maatschappelijk werker hebben gegeven misbruikt achten.

Commissies
Op grond van de klachtenregen over de kinderbescherming besloot staatssecretaris Kosto van justitie een commissie van wijze mannen in te stellen, die het functioneren van de Raden voor de Kinderbescherming moest onderzoeken. Onafhankelijk daarvan startte de Tweede Kamer een veel breder onderzoek naar zowel het functioneren van de kinderbescherming als dat van de jeugdhulpverlening. In de door Kosto ingestelde commissie hadden geen mensen zitting met wie de ouderverenigingen zich verwant voelen. Zo kwam Mary Bijl van de Vereniging Ouders voor Kinderen tegenover de kinderrechter te zitten die tot ondertoezichtstelling van haar dochter had besloten.,, Daar mag je dan je beklag tegen doen over het functioneren van de raden, de gezinsvoogdijverenigingen en de kinderrechters. Het is toch te gek voorwoorden."

"Rechtzetten"
De uitslag van het onderzoek van de commissie was voorspelbaar. Van structurele problemen bij de Raden voor de Kinderbescherming is volgens het commissierapport geen sprake. Wel werd onder meer gepleit voor vergroting van de deskundigheid binnen de raden. De subcommissie "Kinderbescherming" van de Tweede Kamer kwam eind vorig jaar met het rapport "Rechtzetten", waarin de bevindingen van het onderzoek zijn vastgelegd. Daaruit kwam naar voren dat er wel degelijk iets loos is binnen de kinderbescherming. Hoofdlijn in de aanbevelingen is dat de rechtspositie van de ouders versterkt moet worden. Zo zouden ouders het recht moeten krijgen om het oordeel van onafhankelijke deskundigen te vragen. Voorlopige ondertoezichtstelling behoort aan een wettelijke termijn te worden gebonden. Verder moeten ouders beter worden voorgelicht over mogelijke rechtsbijstand en dient een eind te komen aan de bestaande situatie dat de kinderrechter zowel een rechteriijke als een uitvoerende taak heeft. De deskundigheid bij de Raden voor de Kinderbescherming moet vergroot worden. De maatschappelijk werkers van de raden dienen de naam rapporteur te krijgen, zodat voor ouders duidelijk is dat het geen hulpverieners zijn.

Nota
Een deel van de wensen is door staatssecretaris Kosto verwerkt in de nota' 'Justitiële j eugdbescherming''. Mevrouw Van der Schaaf van de Christelijke Gereformeerde Vereniging voor Jeugdwelzijn waardeert de nota positief, al is ze niet gelukkig met de voorgestelde beperking van de bevoegdheden van de kinderrechter. ,,Die kinderrechter heeft een stuk autoriteit, waar wij als gezinsvoogdijvereniging in probleemge-1> vallen een beroep op kunnen doen. Dat valt weg als de taak van de kinderrechter beperkt wordt tot rechtspraak." De Vereniging Ouders voor Kinderen is evenmin gelukkig met het voorstel, zij het om een andere reden. „We hebben geen moeite met de macht van de kinderrechter' ', zegt Mary Bijl, , ,maar met het feit dat die als een marionet van de kinderbescherming, de gezinsvoogdijverenigingen en de pro-justitia-adviseurs functioneert. Wordt de uitvoerende taak volledig bij de gezinsvoogdijverenigingen gelegd, dan is de beer helemaal los."

Autobommen
De vergroting van de deskundigheid binnen de raden voor de kinderbescherming beschouwen de ouders als een professionalisering van de staatsbemoeizucht. Het voor hen meest wezenlijk punt, namelijk de mogelijkheid tot tegenonderzoek, is door Kosto niet overgenomen. Als de nota in z'n huidige vorm door de Tweede Kamer wordt geaccepteerd, breekt er volgens een geëmotioneerde Mary oorlog uit. ,,We hebben nu al mensen die gebouwen op willen blazen en autobommen willen plaatsen. Die hebben we tot nu toe in bedwang kunnen houden door te zeggen: Mensen, hou je asjeblieft rustig. We zijn in dialoog en verwachten ontzettend veel van het rapport van de TweedeKamercommissie. Dat voldoet inderdaad aan onze verwachtingen. Nu Kosto dat deels onderuit heeft gehaald, is het óórlog. Het is regelrecht óórlog. Ik heb nooit terroristen begrepen. Ik heb er ook nooit achter kunnen staan. Maar ik begrijp nu wel hoe terroristen ontstaan. Als je mensen maar lang genoeg onrecht aandoet." Volgende keer: Het Salomo's oordeel van de kinderrechter.

Drs. J.D. Buiskool: "Het is beslist geen puinhoop bij ons"
Aan het hoofd van de negentien Raden voor de Kinderbescherming staat drs. J.D. Buiskool. Door zijn functie voelt hij zich zeer direct aangesproken door kritiek op de kinderbescherming. Hoewel hij niet ontkent dat er incidenteel schrijnende fouten worden gemaakt, is hij ervan overtuigd dat de kinderbescherming in het algemeen naar behoren functioneert. Een opvatting waarin hij zich gesteund weet door het rapport van de door staatssecretaris Kosto ingestelde commissie-Gijsbers, die het functioneren van de raden heeft onderzocht. De klachten over de kinderbescherming verklaart Buiskool grotendeels uit de aard van het werk.,,Duidelijk is dat de raden een eindstation zijn en daardoor op een onprettig terrein opereren. Heb je het over een echtscheidingszaak waarbij bekeken moet worden naar wie de kinderen gaan, dan is duidelijk dat één partij zich altijd benadeeld voelt."

Emotioneel
De klachten van ouders en grootouders wil Buiskool volkomen serieus nemen. Ook het feit dat die steeds mondiger worden, waardeert hij positief. ,,Maar het moeilijke is datje als beleidsmaker meestal niet veel kunt met de kritiek. Je belandt al heel snel in emotionele casuïstiek. Wel vind ik dat men ons moet kunnen aanspreken op het beleid. Waar gewerkt worden, worden fouten gemaakt. De sterk toegenomen werkdruk door bezuinigingen op de kinderbescherming heeft wat dat betreft ook een negatief effect gehad. Maar de opvatting dat kinderen voor een kleinigheid uit huis worden gehaald, is absoluut onjuist. De raden is zelfs verweten dat ze veel te veel op honderd procent zekerheid uit waren en daardoor vaak te laat optraden. Onder die druk besloot men sneller in te grijpen bij ernstig vermoeden van kindermishandeling of incest. De "Bolderkar-affaire" heeft ons geleerd dat we een evenwicht zullen moeten vinden. Het zal echt wel eens voorkomen datje moet zeggen: als je alles achteraf nog eens overziet had het beter anders gekund. Het komt ook voor dat de kinderrechter op korte termijn van informatie moet worden voorzien. Die tijdsdruk kan de zorgvuldigheid schaden. Maar je kunt niet zeggen dat het een puinhoop is bij de kinderbescherming. ''

Commissies
In de nota "Justitiële Jeugdbescherming", die door staatssecretaris Kosto is opgesteld op grond van de rapporten van beide onderzoekscommissies, kan Buiskool zich volledig vinden. Hij is ervan overtuigd dat de kwaliteit van de kinderbescherming door de voorgestelde aanpassingen verbeterd zal worden. Aan een betere voorlichting naar de cliënten toe wordt al gewerkt. Ook de voorgestelde vergroting van de deskundigheid bij de raden, door naast maatschappelijk werkers psychologen en orthopedagogen in dienst te nemen, waardeert de topfunctionaris van de kinderbescherming positief. ,, Na jaren van bezuinigingen komt er weer wat geld los voor de kinderbescherming, waardoor niet alleen de deskundigheid kan worden vergroot, maar ook de werkdruk van de maatschappelijk werkers verlicht. Op het departement ervaren wij de huidige gang van zaken als heel bevredigend. Jarenlang hebben we ons bezig moeten houden in de bezuinigingssfeer. Hoe komen we er financieel uit. Op basis van de nota van Kosto kun je weer inhoudelijk en innoverend bezigzijn."

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 13 februari 1991

Terdege | 64 Pagina's

Het duel tussen ouders en kinderbescherming

Bekijk de hele uitgave van woensdag 13 februari 1991

Terdege | 64 Pagina's