Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Even langs bij schrijftalent Henriëtte

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Even langs bij schrijftalent Henriëtte

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

,,Als ik ga schrijven, schrijf ik direct op wat ik denk. Daarna lees ik het over en haal ik wat weg en doe ik er wat bij. Dan komt de nakijkronde voor de punten en de komma's en de hoofdletters. Als het verhaal met pen geschreven is, tik ik het meestal over op de computer. Oom Derk kijkt alle verhalen ook na. Hij verbetert de taalfouten en bewerkt de stijl van mijn verhaal. Maar het blijft mijn verhaal." Aan het woord is Henriëtte Konterman uit Staphorst. Ze schrijft graag verhalen, en dat in twee talen: in het Nederlands en in het Staphorster dialect. „Soms schiet me iets te binnen vlak voor ik naar bed ga. Dan schrijf ik gauw in het kort de punten van het verhaal dat in mijn hoofd zit op. En de volgende morgen maak ik met die korte punten het verhaal op de computer."

Skrieven
Als we thuis een verjaardag hebben komt mijn nicht Carolien altijd. Vaak gaan we dan samen verhalen schrijven. Mijn ome Derk was een keer op bezoek en die zei tegen ons: „Jullie moeten eens iets in het Staphorster dialect schrijven." Henriëtte en Carolien gingen dit proberen en zowaar, het lukte. Het eerste verhaal van Henriëtte ging over "het kapotte ooriezer". Samen met Carolien heeft ze het verhaal daarna voorgelezen in het bejaardentehuis. „Dat was best wel eng. Mijn stem bibberde bij de eerste regels helemaal. Maar de mensen vonden het een erg mooi verhaal. Ook ben ik een keer met oom Derk naar bejaardenhuis de Berghorst in Staphorst gereden, waar de skrieverskring bij elkaar kwam. Iemand zou een verhaal voorlezen maar dat ging niet door. Toen moest ik ineens een van mijn verhalen voorlezen voor al die mensen." Henriëtte heeft nog meer verhalen geschreven in het Staphorster dialect en is daarom ook lid geworden van de Noord West Overiessele Skrieverskring. Ze is met iiaar twaalf jaar het jongste lid van de kring.

Krant
De Staphorster schrijfster, die in groep 8 van de Willem de Zwijgerschool zit, is met Prinsjesdag met de klas naar Den Haag geweest om naar de Gouden Koets te kijken. Daar heeft ze ook een verhaal over geschreven. Henriëtte heeft (op aanraden van haar oom) het verhaal daarna naar "de Staphorster" gebracht, een plaatselijke krant in Staphorst. Het verhaal kwam in de krant, de journaliste van de krant kwam langs en weer een week later stond Henriëtte er, met foto, in met een interview. „Jongste lid van de Skrieverskring" stond erboven. Henriëtte kreeg veel reacties op school over dit krantenstukje. „De meester zei de volgende dag op school toen de kinderen een voor een naar het bureau moesten komen: En dan mag nu de schrijfster komen." Trots vertelt ze: „De directeur, meester Koppelman heeft het stukje uitgeknipt en in zijn plakboek geplakt." Dankzij het bezoek van dezelfde journaliste kwamen
Henriëtte en Carolien ook in de Meppeler Courant op de jeugdpagina te staan, om over hun schrijfbelevenissen te vertellen.

Direct
„Schrijven is echt mijn hobby. Ik blijf ook gewoon voor mijn plezier schrijven. Nee, ik word geen schrijfster van beroep. De hele dag schrijven lijkt me zo saai. Ik wil secretaresse of journalist worden. Of kapster, maar dan verdien je niet zo veel. Als ik dan thuis kom van kantoor ga ik schrijven voor mijn plezier." De laatste tijd schrijf ik ook steeds meer zelf verhalen. Dus niet alleen op verjaardagen." Naast de korte verhalen schrijft Henriëtte al een hele tijd aan een boek over twee kinderen: Bas en Tim. Die beleven allerlei avonturen. Henriëtte hoopt dat ze de verhalen een keer als boek kan uitgeven. Maar zover is het nog niet. Elke keer schrijft Henriëtte een stukje verder. „Maar ik weet niet altijd wat, dus stopt het schrijven ook wel eens een poosje." Wat Henriëtte jammer vind is dat haar eigen meester zo weinig verhalen laat schrijven. „Ik vind opstellen maken het leukste, maar we doen het bijna nooit. Dat mag van mij wel vaker op het rooster staan." Wie weet, Henriëtte, als de meester dit leest...

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 17 december 1997

Terdege | 140 Pagina's

Even langs bij schrijftalent Henriëtte

Bekijk de hele uitgave van woensdag 17 december 1997

Terdege | 140 Pagina's