Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Het zwarte truitje

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Het zwarte truitje

10 minuten leestijd Arcering uitzetten

"Petra, telefoohoon!"

Met een zucht legt Petra haar boek neer. 't Was net zo spannend en nu wordt ze alweer gestoord. Zouden ze elkaar krijgen? Nu weet ze het nog niet...

"Wie is het? " vraagt ze Sander terwijl ze de trap afloopt.

"Marije."

Ze had het kunnen weten! Al haar andere vriendinnen sturen een sms-je, alleen Marije belt nog je ouders op. Bah, midden in de kamer, zodat iedereen je kan horen. Hopelijk gaat het alleen maar over huiswerk...

"Hai, met mij." "Met Marije..."

Sander fronst zijn wenkbrauwen. Nou, zijn zus klinkt bepaald niet vriendelijk. Vervelend net tegen Marije. Sander ziet dat Petra scherper naar hem kijkt. Hij voelt dat hij kleurt. Snel draait hij zich om

"Wat zegje? Morgenmiddag? Ik weet niet of ik kan hoor."

"Nou, oké dan. Maar niet te lang. Ja, eigenlijk moet ik ook nog wel een nieuw truitje."

"Hoe laat? Half tien? Mij best. Oké, ik zie je. Doei!"

"Sinds wanneer ga jij met je 'allerbeste vriendin' Marije winkelen? " spot Sander, die onderuitgezakt op de bank een Engels boek leest.

"Hou jij je grote mond maar, Sander. Ik vertel ook niet midden in de kamer wat ik vanmiddag in het fietsenhok zag."

Sander bloost en duikt in zijn boek. Zo, daar kan Sander het mee doen. Ze is niet van plan om zich door haar broer de les te laten lezen. Hij is tenslotte maar een jaartje ouder, dus hij moet niet denken, dat hij haar alles kan vertellen.

"En trouwens, jij mag ook met haar gaan winkelen hoor, Sander, " gaat Petra nog even door.

"Misschien doe ik dat wel." Even valt Petra stil. Sander en Marije?

Zeker een grapje. Wordt ze straks nog familie van Marije. Niet onmogelijk eigenlijk, denkt ze terug aan het fietsenhok.

"Je kunt zeker niks beters krijgen, hè." Sander kijkt Petra onbewogen aan. " Dat is met de vent die jou krijgt ook zo, denk ik."

"Jij, " is het enige dat ze nog uit kan brengen.

"Inderdaad, jij. Ken je dat woordje ook? Ik dacht dat voor jou alleen 'ikke, ikke, ikke' bestond. Die zogenaamde echte vriendinnen van je, daar heb je niks aan. Die laten je zo staan, als het ze uitkomt, of als je niet mee doet. Iemand als Marije zal dat nooit doen." Met een klap gooit Petra de deur dicht. Zo is het wel genoeg.

Iemand als Marije zal dat nooit doen. Nee, inderdaad. Die heeft ook niet veel vriendinnen, peinst Petra later op haar kamer. Ze ziet er ook niet uit. Altijd van die achterlijke kleren aan. En daar moet ze mee gaan winkelen... Kan leuk worden. Allemaal tutwinkels, natuurlijk. Nou, ze heeft er niet veel zin in. Op zich kun je wel lachen met Marije, maar toch... ze hoort er niet echt bij. Ze zegt soms zulke andere dingen als de andere meiden in haar klas.

Aan de andere kant, Petra weet ook niet of zij zelf er wel echt bij hoort. Pas was er ergens een feestje, maar ze hadden haar niet uitgenodigd. Ze had er niet naar durven vragen, want van haar ouders had ze er toch niet heen gemogen. Later had een van de anderen haar verteld hoe leuk het was geweest. Ze hadden het wel laat gemaakt en helemaal nuchter waren ze ook niet geweest toen ze weggingen.

"Maar echt Peet, we hebben zo gelachen, nou ja, jij had toch niet gemogen

van thuis, dus hebben we maar niks gevraagd."

Petra hoort het Elize nog zeggen. Wat had ze ervan gebaald. Ze had er alles voor over gehad als ze haar ook gevraagd hadden. Desnoods was ze stiekem gegaan. Kattig had ze gezegd: "Je hoeft het toch niet mijn ouders te vragen, je had het ook aan mijzelf kunnen vragen hoor."

De weken daarna had ze nog meer haar best gedaan... Ze was er zelfs om die reden een keer uitgestuurd. Met resultaat. Volgende week houdt Machiel een schuurfeest. En Petra is dit keer wél van de partij. Reken maar! Marije is niet gevraagd, maar ja, dat is Marije... En haar ouders zijn nóg strenger...

Die avond aan tafel gaat de Bijbel open. Net als altijd. Vanavond voelt Petra zich niet gemakkelijk onder de woorden van Jakobus 2. Aanneming des persoons... en gij zoudt aanzien degene die de sierlijke kleding draagt... indien gij dan de koninklijke wet volbrengt, naar de Schrift: Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf, zo doet gij wel.

Nee, dan schiet ze wel tekort. Maar anderen ook! Alsof zij altijd zo aardig behandeld wordt. Ze duwt de gedachte aan Marije diep weg.

"Niet toegeven datje fout bent, " zegt een stemmetje van binnen. "Kun jij het helpen dat ze er zo uitziet? Jij doet haar toch niets? Jij offertje juist op door morgen mee naar de stad te gaan. Eigenlijk ben jij nog haar beste vriendin." En toch... het zit Petra niet helemaal lekker. Een stemmetje dat ze al bijna niet meer hoort, roept er dwars doorheen: "Nou, en wat voor een beste vriendin? "

Opeens ziet ze Sander. Sander kijkt haar strak aan. Er glinstert triomf in zijn ogen. Zo veelbetekenend, alsof hij zeggen wil: "Dit is voor jou hoor." Na het eindigen weten Petra's vader en moeder niet waarom Petra woest tegen Sander zegt: "Als jij goed geluisterd had, had je gehoord dat er voor jou ook wel wat bij was. Zoals je tegen mij doet...!"

"Kijk, Petra, wat vind je hiervan? " Marije komt een pashokje uit en showt een rok en een blouse. De Petra kijkt er wat verveeld naar. 't Zijn leuke kleren, maar niet voor Marije.

"Leuk hoor, " zegt ze snel, "ik kijk nog even voor mezelf. Hier hangt mijn maat niet bij."

Ze ziet de traan in Marijes ogen niet, als die zich omdraait en weer het pashokje induikt.

Petra loopt naar het vlottere gedeelte van de zaak. Kijk, dit is tenminste leuk, in plaats van al die tutkleren. Even later staat Petra voor de spiegel, met een strak zwart truitje aan. Ze bekijkt zichzelf in de spiegel. Niet gek! En de prijs valt ook mee. Net wat ze nodig heeft voor het schuurfeest van Machiel. En net iets bloter, dan haar moeder mooi vindt... Dat kan er deze maand nog wel vanaf. Tegelijk met Marije komt ze bij de kassa aan. "Moetje kijken Marije, hoe leuk, " toont Petra haar aanwinst. Ze houdt het zwarte truitje in de hoogte. Marije zegt niet zoveel. De kleren die ze net gepast heeft, hangen weer in het rek...

Het schuurfeest begint heel leuk. Met een barbecue. Om half een 's nachts rukt de brandweer uit. Er staat een schuur in brand. Binnen zijn nog enkele jongeren, die zichzelf niet op tijd in veiligheid kunnen brengen. Te veel gedronken? Onbekend terrein? Niemand kan later zeggen, wat de echte oorzaak was dat vijf jongeren brandwonden opliepen. Petra was één van hen.

Zes maanden later. "Sander, Sander, hoe is het met je zus? "

Sander de Boer had al nooit te klagen over belangstelling, maar zoveel meiden als nu heeft hij nog nooit om zich heen gehad. Ze verdringen zich om hem heen. Effen kijkt hij de meiden van Petra's klas aan.

" Is het waar dat ze morgen thuis

komt? " "Is het een groot litteken? " "Kan ze al weer lopen? "

"Ziet ze er echt zo eng uit, zoals iedereen zegt? "

"Durft ze wel naar school? " vraagt een zachte stem. Verheugd kijkt Sander naast zich. Marije staat naast hem. Al die weken dat Petra in het ziekenhuis lag, is Marije langs geweest, stuurde ze brieven, hield ze Petra op de hoogte van alles wat er op school gebeurde. Voor ze op bezoek ging, belde ze altijd even op of het uitkwam. Sander was er dan ook vaak toevallig geweest..

"Ik weet het niet Marije. Ze zegt bijna niets meer. Eigenlijk wil ze ook niet naar school."

Met lege ogen staart Petra de straat in.

Ze ziet niet wat er buiten gebeurt Ze ziet sowieso niet, wat er om haar heen gebeurt, ledereen is heel lief voor haar. Zelfs Sander plaagt haar nauwelijks, dat wil heel wat zeggen. Maar wat heb je eraan? Ze ziet er niet meer uit. Hoe kan ze volgende week weer naar school? Een paar uurtjes per dag, zeggen ze in het revalidatiecentrum. Maar Petra weet wel, hoe lang die paar uurtjes gaan duren. Uurtjes, waarin ze door iedereen aangegaapt zal worden. Dat merkt ze nu al, als ze soms heel even naar buiten gaat. Dat heeft ze gemerkt, toen twee meiden, die er die nacht ook waren, langskwamen. Ze durfden niets te zeggen. Ze keken haar aan of ze melaats was, nou ja, zo voelde zij dat. Ze rook medelijden. Bah, ze wi) gewoon verder leven. Niet aan hun blikken zien hoe erg het is. Niet zielig gevonden worden. Lachen om hun verhalen. Het mocht wat. Ze waren zo uitgepraat over school en over de groep. Ze hoorde er niet meer bij. Dat heeft ze wel gezien. Er is niet één meer geweest. Alleen Marije stuurt trouw brieven. Ze schrijft heel leuk. Af en toe schiet Petra hardop in de lach als ze haar verhalen leest. Soms is ze ernstig, zoals die keer toen ze zei dat ze elke avond voor haar, Petra, zou bidden. Petra was er verlegen van geworden en had er snel over heen gepraat. Marije scheen het een volkomen normale opmerking te vinden. Door Marije voelt ze zich nog wel een beetje bij school betrokken. Het heeft haar wel verbaasd, juist Marije... Ze doet de schoolkrant door de brievenbus. Marije heeft al vaak gevraagd, of ze langs zal komen, maar dat wil Petra niet.

Marije hoort net als de anderen in een heel andere wereld. Zij leeft in de wereld van het revalidatiecentrum. Daar zijn wei meiden, waar je leuk mee kunt praten. Zij leeft hier thuis. Tussen de bezorgde blikken van haar vader en moeder en zelfs van Sander. Die maakte notabene grapjes over haar!

"Ik heb nog nooit zoveel aandacht van de meiden van je klas gehad, " vertelde hij laatst.

Woedend was ze geweest. "Ja, sla jij maar een slaatje uit mijn ongeluk."

Hij had niet eens medelijden gehad. "Ongeluk, ongeluk, weetje waar je ongelukkig van wordt? Van zo chagrijnig kijken de hele dag. Ongeluk. Je moet ook eens aan anderen denken. Wij lopen allemaal op onze tenen voor Hare Majesteit Petronella. En wat die mooie vriendinnen van jou betreft: daar walg ik van. Egoïstische gevallen. Alleen maar verpakking, maar geen enkele inhoud. Je kunt geen fatsoenlijk gesprek met hen voeren."

De bel onderbreekt haar gedachten. Heel even raakt Petra in paniek. Ze is alleen thuis. Wie moet de deur open doen? Jij natuurlijk, houdt ze zichzelf streng voor. Maar als het nu meiden van school zijn? Of jongens? Ze doet niet open hoor. Dat durft ze niet. Stel dat ze haar zo zien... De bel gaat nog een keer. Nu langer. Zal ze...?

"Ik moet je iets opbiechten Peet." Verlegen kijkt Marije naar de grond. Ze weet niet goed hoe ze moet beginnen. Petra fronst haar wenkbrauwen. Wat mag er dan wel wezen?

"Die middag hè, toen we gingen winkelen... toen eh... toen... dacht ik... gebeurde er maar iets heel ergs met Petra... omdat je helemaal niet naar mijn kleren keek en zo."

Nu is het Petra's beurt om verlegen te zijn. Marije, boos op haar? Ze begrijpt opeens wat Sander bedoelde met 'alleen maar verpakking, geen enkele inhoud'. Wat moedig om zoiets te zeggen.

Opeens weet ze het weer. Die middag dat ze dat zwarte truitje kocht. Maar... "Misschien had je wel gelijk, Marije. Ik was toen niet aardig tegen je. Sander zegt ook steeds dat ik altijd maar aan mezelf denk. Maareh... ik probeer heus wel om anders te doen."

Petra schaamt zich verschrikkelijk. Ze zag Marije nooit staan, omdat ze niet zo modieus was, en er niet bij hoorde. En nu komt Marije zich verontschuldigen...? Dan neemtzeeen besluit. "Eigenlijk ben ik degene die iets op moet biechten, Marije."

Dit artikel werd u aangeboden door: Jeugdbond Gereformeerde Gemeenten

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 19 juli 2002

Daniel | 30 Pagina's

Het zwarte truitje

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 19 juli 2002

Daniel | 30 Pagina's