Troebele “klare wijn”

De vorige maal hebben we gezien hoe in het boek „Klare Wijn" op blz. 59/60 een lofzang wordt aangeheven op de resultaten van het historisch-kritisch bijbelonderzoek. „ Klare Wijn" is een geschrift, uitgegeven op last van het moderamen der Nederl. Herv. Kerk, en aangenomen met algemene stemmen.

Dat betekent, dat zowel uiterst rechts als uiterst links zich met dit stuk heeft kunnen verenigen. We gaan nu verder met enkele kritische aantekeningen te maken bij het eerste hoofdstuk: De Bijbel op zijn weg door de eeuwen. Een groot gevaar is het relativerende karakter van dit boek; alles wordt in twijfel getrokken. We lezen op blz. 61: „Zo is het ook met een derde moeilijkheid, die van de historische betrouwbaarheid van de evangeliën. Is het voor het christelijk geloof ondraaglijk, dat sommige woorden of teksten, gedeelten of verhalen, niet zonder meer historisch blijken te zijn? " Hier vinden we weer de twijfel.

Een volgende paragraaf handelt over etische vragen (sociale vraagstuk, diakonaat, rassendiskriminatie). De samenstellers schijnen nogal overtuigd te zijn van de helderheid van hun werk, want zij zeggen op blz. 71: „Hoe en wanneer toont de Bijbel zijn overtuigend en onbetwistbaar gezag? Het is ook terwUIe van deze vraag, dat dit geschrift wordt aangeboden".

Wij zijn zo vrij daar een vraagteken te plaatsen. Geeft zij wel antwoord? Brengt zij niet hoe langer hoe meer de gemeenteleden aan het twijfelen? Wat denkt u van dit gedichtje (blz. 73)? Soms als wij spreken en elkaar verstaan komt daar dat kleine joodje Jezus aan — honneteté of existentialisme — Hij is gewoon naar Golgotha gegaan (A Marja). En daarvan zegt men op blz. 73: „Dichters van de huidige tijd realiseren in hun werk een ontmoeting van de Schrift met de moderne mens, die authentiek is en overtuigt".

Nu komen we aan het tweede hoofdstuk: De Bijbel moet voor zichzelf spreken. Hierin worden eerst twee „uitersten" getekend (blz. 77). Enerzijds zij, die met stelligheid de Bijbel als „Gods Woord" aanvaarden. Anderzijds zij, die de Bijbel niet meer geloven, voor wie het gezag van de Bijbel onherroepelijk is weggevallen. „Klare Wijn" kiest beslist niet voor het eerste standpunt. Hoe zouden dan ooit de vrijzinnigen hun stem hebben kunnen geven? Neen, , , hij zal daardoor ook begrijpen, dat het niet mogelijk is om zonder meer één van beide omschreven opvattingen te veroordelen".

Art. 5 van de N.G.B, wordt wel aangehaald, maar de kernwoorden worden terzijde gesteld. „In dit artikel staan enkele dingen — over het geloven zonder enige twijfeling al wat daarin begrepen is, en over het schriftbewijs uit de uitkomst der voorzeggingen — die wij in onze tijd zo niet meer zouden zeggen".

Er wordt een geweldig accent gelegd op de twijfel. Hebr. 11:1 moet beslist niet worden opgevat als een blindelings aannemen, „men zou deze prachtige inzet verschralen" (blz. 81). Het bevindelijke leven wordt in „Klare Wijn" zoveel mogelijk in diskrediet gebracht. Zo ook in de alinea over het inwendig getuigenis des Geestes. Men versta het niet, , als een mirakuleus gebeuren. Een soort tweede wonder dat in de mens apart nog zou moeten plaats vinden, voordat hij de Bijbel met open ogen kan gaan lezen", blz. 82.

Hierna volgt de paragraaf: De Bijbel als Gods Woord. De eerste regel (blz. 83): „Het kan uit het bovenstaande duidelijk zijn, dat wij uit volle overtuiging mogen zeggen: de Bijbel Gods Woord". Deze eerste regel klinkt heel positief, maar dan lezen we op blz. 83: „ Men raakt echter op dwaalwegen, wanneer men aldus gaat redeneren: God is waarheid en dus vinden wij in de Bijbel als Gods Woord alleen maar juiste en betrouwbare uitspraken. Daarom kunnen er in de Bijbel geen tegenspraken en fouten voorkomen. Daarom mogen wij niet erkennen, dat er sagen, legenden of mythen in de Bijbel te vinden zijn, want dan zou niet alles echt gebeurd zijn".

Hier wordt dus ronduit beweerd, datweinde Bijbel kunnen vinden onjuiste en onbetrouwbare uitspraken, fouten, sagen, mythen en legenden. Van een organische-inspiratieleer wil „Klare Wijn" in het geheel niet weten. Want, zo lezen we op blz. 86: , , Als uitgangspunt echter, om het Goddelijk gezag van de Bijbel van te voren veUig te stellen, is het inspiratiebegrip naar ons inzicht beslist onbruikbaar". Het doet denken "aan een autotocht met een vastgezet stuur" (blz. 85).

En dit raakt nu juist het leven en de vastheid van Christus' kerk. Wij moeten beginnen, ook op grond van het apostolisch getuigenis, de Schrift te aanvaarden als het werk van de Heilige Geest, als het boek des Heeren, als het Woord Gods, dat een kracht is tot zaligheid, en daartoe, als middel der genade, ook wijsmaakt. De gehele Bijbel is tot stand gekomen door de buitengewone, bijzondere, bovennatuurlijke werking des Heiligen Geestes. Die echter Zich ten nauwste heeft aangesloten aan wat in de mens leeft en zich beweegt, en dit eigene, dit persoonlijke van de bijbelschrijvers in Zijn dienst gesteld heeft.

De Bijbel is het boek van de openbaring Gods. De hoofdzaak is de eer Gods naar Zijn welbehagen in Christus tot de verzoening van gevallen mensen, de herstelde saamvergadering van alle dingen, is de bouw van het huis Gods, en als dit alles voltooid is, verliest zich de stroom van de tijd in de eeuwigheid.

K 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen