Gedachten uit het verleden

We hebben gezien det Teelinck een uitstekend catecheet was en nadruk legde op de rechte kennis van de voorwerpelijke waarheid, om gezond te mogen zijn in het 'Werk der bekering, waar de Heere zulks schenkt.' Ook als pastor moeten we Teelinck bezien, want ook daarin wordt hij door zijn tijdgenoten, welke voor zijn werken voorreden schreven, alsook door de historici geroemd. Hij ging weinig visites maken. Wat hij wel ijverig deed was ziekenbezoek, en zonodig ter assistentie van zijn ouderlingen huisbezoek. Hij liet zijn oog gaan over de kudde, welke hem was toebetrouwd, of  ze toch wel den Woorde Gods onderworpen wandelden, zowel naar degenen ziende die onbegenadigd waren alsook bij hen waar de Heere Zijn genade verheerlijkte. Altijd wijzend op de noodzakelijkheid van de verzoening met God en het leven niet alleen door en uit, maar ook met Christus. Van God geleerd hebbend naar de schriften dat de mens van nature totaal onvermogend is tot enig geestelijk goed, drong hij met al wat in hem was er op aan, recht de ellende te leren kennen, wijl in zulk 'n weg de noodzakelijkheid van Christus alleen geleerd wordt. Hij kon zeer ernstig zijn medebroeders bestraffen indien hij constateerde dat men in vuur en vlam kwam voor of tegen een bepaald leerstuk, doch waar ten enenmale ontbrak het persoonlijk onderzoek bij de schapen. Degenen die de boeken in bezit hebben, mogen er op nalezen zijn: Sleutel der Devotie en Noodwendig vertoog. Steeds weer blijkt dat deze leraar een practisch christen was en niet alleen  wat theoretiseerde. Hij legt dan herhaaldelijk de nadruk op de souvereine verkiezing Gods in Christus,  welke noodzakelijk dringt tot een wandel in godzaligheid, zich beroepend op de schrift naar Rom. 8 : 29, waar de apostel zegt dat die Hij te voren verordineerde, zulks deed opdat ze den beelde Zijns Zoons zouden gelijkvormig worden. In zulk een leiding leert Gods volk sterven en tevens de voortdurende noodzakelijkheid van Christus en gebruik te maken van Hem in Zijn ambtelijke bediening, waardoor ze weer gewaar worden geen gebruik van Hem te kunnen maken zonder de dadelijke bediening des Heiligen Geestes. Hij ijvert voor een streng, doch liefdevol handhaven van de kerkelijke tucht en dan te beginnen onder elkaar. Wat een leerschool wordt hier geopend. Wij praten wat over elkaar en van elkaar en ontdekken bergen van gebreken van anderen en dragen dat dan het liefst zo ver mogelijk en zo breed mogelijk uit. We moesten eens wat meer over de balk en de splinter denken. Wellicht zou dan ons praten over anderen wat verminderen. Groot  gebrek is er in onze dagen aan ontdekkende genade en daarom hebben we het zoveel over anderen. Waar  praten we eerlijk met elkaar over de ellenden die we bij ons zelf allereerst en bij anderen constateren? Hoe meer we bij onszelf gewaar worden, hoe meer we in zachtmoedige oprechtheid over en tegen anderen zullen praten. Toen in 1642 in Middelburg de pest uitbrak was hij op zijn post. Allereerst als boetprediker. Hij wees met grote ernst op de zonden van volk en overheden en besprak in het licht van Gods recht de oordelen, welke de Heere zond. Hij schroomde niet in getrouwheid te wijzen op de noodzakehjkheid van het buigen onder de slaande hand Gods. Hij riep op tot bekering en boete ten deze. Velen vluchtten uit de stad om de vreselijke krankte te ontgaan. Bovenal de leraren. Anderzijds vermaande hij niet nodeloos de huizen te betreden van hen die door de ziekte waren aangetast. De predikanten echter wees hij op de noodzakelijkheid en de dure roeping om steeds bij de hand te blijven, om, waar ze geroepen werden, te vertroosten en te wijzen en om om in de druk voordeel te trekken uit de bezoeking des Heeren. Controleer nauwkeurig, zo zegt hij, heel getrouw bij de lieden, welke zoveel gepraat hebben over de beloften en godsdienst, hoe zij zich gedragen in tijden van druk. Men kan dan het beste nagaan of hetgeen ze gesproken hebben, waar blijkt te zijn. Al deze practische opmerkingen beluisteren wij bij Teelinck. Voorwaar hij is een bijbels christen geweest en hoe meer ge zijn werken doorbladert, des te duidelijker blijkt welk een voorbeeld hij geweest is en een licht in Neerlands kerk. Telkenmale verwijst hij naar de Schrift, altijd zich daar maar weer op beroepend. Dat woord was hem geworden een lamp voor de voet en een licht op het pad. Dat we meer verwaardigd mochten worden bij dat woord te leven en niet eigen zin en mening zouden, volgen. Want nederig praten doen we wel, maar in ootmoed leven is een andere zaak en genade van God. Dat kost ons het leven en al het onze. Dat we de voorgangeren in gedachtenis mogen houden, en aanschouwen de uitkomst hunner wandel, zo leert ons het getuigenis des Heeren.

Utrecht

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen