Herdersleven

Op zichzelf was de opzet van onze rammenpool wel aardig. Van de negen kuddes Veluwse heideschapen zouden door de jaren heen de rammen circuleren. Zo zou het ras behouden kunnen blijven zonder dat inteelt afbreuk zou doen aan de kwaliteit van de schapen. Daarom nam onze kudde, vertegenwoordigd in de rechtspersoon van een stichting, deel aan de rammenpool.

Vorig jaar kwamen wij als herders en beheerders voor de rammenuitwisseling bij elkaar en voor onze kudde was er niets mis. Wij kregen een Veluwse kudde van een collega toegewezen om daar enkele rammen uit te zoeken voor dekking van de onze. We vonden rammen die ons qua bouw wel aanstonden. De dieren voldeden goed aan de karakteristieken van het Veluwse schaap.

Dit wil zeggen: Ze hadden een gebogen snuit met een zijdeglans erop, waren egaal beige van vacht en hadden smalle poten. We kochten er vijf stuks van en ze verrichtten hun taak zoals een ram dat behoort te doen. Er volgde een uitstekende lammerentijd op, waarover u eerder hebt kunnen lezen.

Enkele maanden geleden zaten de herders-beheerders van de Veluwse kuddes weer om de tafel. Volgens een veilig schema werden de rammen van de ene kudde schriftelijk doorgeschoven naar de andere. Wij hadden geen bezwaar tegen de ons toegewezen kudde, waarvandaan we onze rammen zouden halen. Enkele weken later bezochten we het desbetreffende bedrijf.

De herder had onze komst voorbereid door een groot koppel kandidaat-rammen bij elkaar in te scharen. Het uitzoeken kon zo vlot geschieden. Tenminste... Helaas niet ikzelf, maar een van mijn medereizigers deed een vervelende ontdekking.

De rammen met de vereiste gebogen snuit met zijdeglans hadden allemaal naar binnen draaiende achterpoten. De rammen met correcte achterpoten hadden juist een kalkdoffe kop. Dit was een staaltje van genetica in de praktijk. Maar pijnlijk voor de gastheer, die ook onze collega is. We besloten maar een bedenktijd in te lassen.

Vanuit de Loenermark belde ik die week de dierenarts van onze rammenpool en legde haar het probleem voor. „Ik kan het me haast niet voorstellen, maar als jullie het denken, wil ik de kudde wel bezoeken. Het moet een vergissing zijn. Jullie hebben vast niet goed gekeken. Jullie horen nog van me", was haar antwoord. Ze sprak op een wijze van iemand die vergeten heeft om de aardappel na het kauwen ook de keel te laten passeren.

Ze hield woord en belde me terug. Wij van de Loenense kudde hadden het allemaal verkeerd gezien. Er mankeerde niets aan die rammen. Niet aan de koppen en niet aan de achterpoten. Ik begreep uit de hoogte van spreken dat haar vakbekwaamheid me moest overtuigen, maar ze slaagde er niet in. Ik snap gewoon niet waarom mevrouw de dierenarts het niet eerlijk toegaf en zelf niet met het voorstel kwam om die rammen vooral niet aan te schaffen.

Wij van Loenen besloten toen voor dit jaar uit de rammenpool te gaan en voor eenmaal met eigen rammen te dekken. Die dektijd hebben we net zo'n beetje achter de rug. Nu is er al een tikkeltje spanning over wat er in de late winter aan lammeren geworpen zal worden.

Lammeren van eigen rammen, dat is interessant. De geschiedenis heeft geleerd dat inteeltgevaar bij zo'n groot aantal ooien te verwaarlozen is. De kwaliteit van de rammen bepaalt volgend jaar opnieuw of zo'n pool in de praktijk werkt!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen