Het communisme

(VIII)

Zoals we in onze vorige artikelen uiteenzetten, werden door alle eeuwen heen pogingen aangewend en plannen geopperd, om de mensheid te brengen naar een heilstaat, naar een hemel-op-aarde. Met hunkerend verlangen werd door de mensheid naar „de nieuwe dag" uitgezien. Maar alle pogingen, die de verwezenlijking van het ideaal moesten brengen, waren mislukt. Dan komt in 1848 het Communistisch manifest van Marx en Engels, dat als 't ware een keerpunt vormde op de weg ter bereiking van het Communistisch ideaal. Het verlangen naar een lichtende toekomst werd in het manifest omgevormd tot eisen. Men sprak van de „rechten van de mens." Als de nieuwe maatschappij er niet goedschiks kwam, dan maar kwaadschiks. En het middel? Revolutionnair geweld. Het zou dan worden een stormloop der arbeidersmassa's met bloed en vuur, waarbij gans Europa betrokken zou zijn. Het manifest riep de verdrukten op tot opstandigheid tegen de kapitalistische maatschappij met een: „Proletariërs aller landen, verenigt U." Met geweld zal het proletariaat het kapitaal aan de „bezittende klasse" ontrukken. En dat geweld niet synoniem is met zachtzinnig, heeft ons Marx duidelijk geleerd, als hij zegt:

„Er is één middel om de moorddadige doodsweeën van de oude maatschappij en de bloedige geboorteweeën van de nieuwe maatschappij te verkorten, te vereenvoudigen; er is maar één middel: het revolutionnair terrorisme."

Ten aanzien van huwelijk en gezin breekt het manifest radicaal met alle moraal. Privaat bezit is ongeoorloofd. De productiemiddelen komen aan de gemeenschap; worden staatseigendom.

Het streven van Marx, belichaamd in het Communistisch manifest, moet internationaal verwerkelijkt worden; vandaar, dat het begrip „Vaderland" onzinnig is: „de arbeiders hebben geen vaderland." Volkomen moet met de godsdienst worden afgerekend: „Godsdienst is opium voor het volk."

Het behoeft ons niet te verbazen, dat dit communisme een geweldige zuigkracht op de massa uitoefent. Het speculeert toch in zo sterke mate op de menselijke neiging om te grijpen naar het geluk, dat in allerlei vormen geboden of beloofd wordt. Het communisme stimuleert die neiging door de weelde-rijkdom der „bourgeoisie" met felle kleuren af te schilderen tegen de donkere achtergrond van de nijpende armoede der „proletariërs". Schreef eens niet een bekend socialist: „Wie is de vijand? "

Slechts één is het; één, die over de gehele wereld het proletariaat onderdrukt. Het is de kapitalistenklasse. De arme man weet het: zijn meester wordt rijk

van arbeid en die gloeiende oven is hem een hel, waarin zijn verbeelding spoken van haat en wraak zietronddansen."

Zo zal dan de massa, dat elk ideaal heeft losgelaten behalve dan het grof-materiële, opgezweept tot hartstochtelijke wraak met bruut geweld op de puinhopen ener bloedige verwoesting een nieuwe wereld stichten. Dan „zullen de wapenen omgesmeed worden tot machines en werktuigen en zal de verloste mensheid de lichtende nieuwe tijd, de tijd van beschaving en menselijk-heid tegemoet gaan" („van Strijd en Leed" - Troelstra )

Zodra dus maar de stoffelijke tegenstellingen verdwijnen, zodra dus maar het tekort aan levensgeluk in materiële zin wordt weggenomen, dan zal er geen sprake meer zijn van zonde en kwaad, van zelfzucht of egoïsme, dan zal het licht van de nieuwe dag, d.i. dens opgaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen